Doktoraty (WFPiK)
Permanent URI for this collection
Browse
Browsing Doktoraty (WFPiK) by Author "Bering, Piotr. Promotor"
Now showing 1 - 3 of 3
Results Per Page
Sort Options
Item Gra z tradycją w dramatycznej twórczości Hroswity z Gandersheim(2018) Araszkiewicz, Aleksandra; Bering, Piotr. PromotorRozprawa dotyczy analizy i interpretacji dramatycznej twórczości Hroswity z Gandersheim, kanoniczki, żyjącej w X wieku w Saksonii, w kontekście imitatio lub aemulatio. Sześć dramatów, stworzonych około roku 965, świadczy o nowatorstwie autorki, prowadzącej jednocześnie dialog z tradycją. Na podstawie analizy tekstów można stwierdzić, że dramatopisarka znała nie tylko teoretyczną doktrynę teatralną, ale również dzieła wybitnych twórców starożytności i wczesnego średniowiecza. W jej tekstach zauważa się wpływ zarówno dramatu rzymskiego, reprezentowanego głównie przez Terencjusza, jak i Biblii oraz dzieł scholastyków. Nadrzędnym celem rozprawy było wieloaspektowe spojrzenie na badane teksty i wykazanie umiejętności połączenia przeszłości z teraźniejszością na wielu płaszczyznach: struktury, fabuły, języka. Część pierwszą pracy wypełniły rozważania dotyczące programu literackiego Hroswity oraz teatralności jej dzieł, a także porównania dramatów z ich hagiograficznymi wzorami. W części drugiej poświęcono uwagę zestawieniu jej tekstów z dziełami nie tylko komediopisarza antycznego, ale również innych twórców starożytności oraz wczesnego średniowiecza pod kątem motywów. W części trzeciej skupiono się na analizie języka, a tym: słownictwa, składni oraz stopnia wykorzystania środków retorycznych. Rozważania dopełniły próby przybliżenia czytelnikom dwóch tekstów historycznych Hroswity oraz dokonania rekonstrukcji modelu wykształconej kobiety, żyjącej w X wieku. Badania wykazały, że Hroswita z Gandersheim szeroko korzystała ze źródeł, a także twórczo je modyfikowała w myśl zasady aemulatio.Item Kultura stołu w relacjach polskich dyplomatów z podróży do Włoch. Od Stanisława Reszki do Stanisława Mińskiego (1569-1607)(2021) Barbarzak, Dawid; Bering, Piotr. Promotor; Zaborowska-Musiał, Justyna. PromotorRozprawa ukazuje rolę kultury stołu w staropolskich relacjach z podróży dyplomatycznych do Włoch końca XVI wieku. Podstawą źródłową są pisma Stanisława Reszki (łaciński diariusz podróżny, korespondencja, spis dworzan) oraz Stanisława Mińskiego (podręcznik Sposób odprawowania poselstwa). Na charakter informacji dotyczących stołu i kuchni miały wpływ cechy gatunkowe relacji oraz kwestia ich funkcjonowania w rękopisie lub druku. Opisy dotyczące sfery stołu są silnie zanurzone w działalności dyplomatycznej. Stół wzmiankuje się w kontekście ekonomicznym (organizacja pałacu i służby na dworze posła), a zwłaszcza politycznym. Relacje zawierają opisy uczt publicznych (np. po obediencji składanej papieżowi), którym towarzyszył złożony ceremoniał wyrażający hierarchię władzy. Ostentacja i alegoryczne dekoracje stołowe stanowiły element szerszego programu propagandowo-triumfalnego, sławiącego potęgę rodu, państwa lub Kościoła. Okazywanie gościnności przez poczęstunki i podarki służyć mogło realizacji interesów publicznych i osobistych, lecz zacieśniało także przyjacielskie relacje towarzyskie. Stół był również silnie związany z religią (post, żywienie ubogich, świętowanie, Eucharystia). Niełatwo jest wskazać stosunek autorów do włoskiej kuchni, gdyż autorzy niewiele miejsca poświęcili na opis potraw i swoich opinii o nich. Sfera jedzenia w listach Reszki uwikłana jest w sieć antycznych odniesień, wykazując jednak pewne zainteresowanie autora współczesnymi daniami i winami włoskimi. Z kolei wiersz Mińskiego Żywot ziemiański (parafraza Beatus ille Horacego) sugeruje jego zamiłowanie do prostej, rodzimej kuchni. Obaj autorzy deklarują umiarkowanie i dystans do wystawności stołowej.Item Wątki natury epistemologicznej i etycznej w staropolskiej refleksji nad retoryką i poezją na przełomie XVI i XVII wieku. Zagadnienia wybrane(2014-06-09) Fischer, Jakub; Bering, Piotr. PromotorRozprawa doktorska jest propozycją ujęcia filozoficznych aspektów staropolskiej refleksji metaliterackiej na przełomie XVI i XVII wieku: wątków poznawczych i etycznych. Analiza tekstów źródłowych prowadzi do wyodrębnienia i opisania nadrzędnych idei tej refleksji – konweniencji i „dotknięcia rzeczy”. Idee te stanowią myślowe dominanty, istotne i trwałe w staropolskiej świadomości teoretycznoliterackiej: są fundamentem epistemologicznej i etycznej refleksji o retoryce i poezji, tworzą nadrzędną zasadę ładu i zgodności, decydującą o kształcie estetycznym dzieł literackich, o ich skuteczności komunikacyjnej i oddziaływaniu ideowym. Idee te określają teoretyczne ramy poznawczych i moralnych powinności sztuki słowa. Rozdziały I i II poświęcone są statusowi retoryki i poetyki w Polsce w drugiej połowie XVI wieku oraz teoretycznemu modelowi retoryki. Rozdział III przynosi analizę pism teoretycznoliterackich z przełomu XVI i XVII wieku. To dzieła trzech polskich teoretyków: Przydatki do „Polityki” Arystotelesowej i Przydatki do „Etyki” Arystotelesowej Sebastiana Petrycego z Pilzna, traktat Systema rhetoricae Bartłomieja Keckermanna, dwie prace Macieja Kazimierza Sarbiewskiego Characteres lyrici i De figuris sententiarum. Idee konweniencji i „dotknięcia rzeczy” służą wyjaśnianiu roli retoryki w budowaniu ładu życia społecznego oraz istoty retorycznego i poetyckiego poznania i działania. IV rozdział poświęcony jest porenesansowemu paradygmatowi sztuki słowa. Przedstawia on filozoficzne i esencjalistyczne ujmowanie literatury przez dawną refleksję teoretyczną oraz definicję człowieka jako istoty retorycznej.