Artykuły naukowe (WSE)
Permanent URI for this collection
Browse
Browsing Artykuły naukowe (WSE) by Author "Dembiński, Mariusz"
Now showing 1 - 5 of 5
Results Per Page
Sort Options
Item O "autorytecie wsobnym" kreowanym przez "strażnika braku". Przemyslenia na marginesie książki L. Witkowskiego "Wyzwania autorytetu w praktyce społecznej i kulturze symbolicznej".(Wydawnictwo Naukowe Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, 2011) Dembiński, MariuszCelem artykułu jest próba dookreślenia rozumienia "autorytetu wsobnego" poprzez nawiązanie do kategorii "strażnika braku", omówionej w książce L. Witkowskiego "Wyzwania autorytetu w praktyce społecznej i kulturze symbolicznej. Na początku podaję wiele informacji na temat samego autorytetu, przytaczam jego kilka definicji, sięgam do etymologii tego pojęcia, przybliżam jego historyczne uwikłanie w społecznych i politycznych przemianach. Następnie, po podaniu kilku uwag na temat "strażnika braku", omawiam poprzez odwołanie się do czterech przykładów, możliwy sens pojmowania "autorytetu wsobnego". Całość kończy wniosek, z którego wynika, że "autorytetem wsobnym" (samoautorytetem) staje się ten, kto w ostateczności staje się "więźniem braku".Item Paradygmatyczny u(ś)cisk wychowania. Zarys koncepcji ujęcia paradygmatu nauki jako widowiska kulturowego(Wydawnictwo Naukowe Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, 2011) Dembiński, MariuszCelem artykułu jest zarys koncepcji paradygmatu nauki sprowadzonego do widowiska kulturowego. Zasadniczymi kontekstami dla naszych rozważań sa definicje paradygmatu podane przez T. S. Kuhna i Z. Kwiecińskiego. W nawiązaniu do nich zostanie wyłonionych siedem faz rozwoju/przekształceń paradygmatu, następnie sięgniemy do jego odniesień naukowych i mitycznych powiązanych z technologią, z różnymi formami i funkcjami rytuału oraz z procesem rytualizacji. W wyniku zebranych tutaj informacji dojdziemy do stanowiska, z którego może wynikać, że paradygmat nauki jest widowiskiem społeczno-kulturowym. Zestawione tutaj wnioski pozwolą nam przejść do przykładu związanego z wychowaniem, - z paradygmatem wychowania i wyjaśnić sobie, na czym polega – zgodnie z tytułem artykułu – różnica między uściskiem a uciskiem wychowania. Całość kończy podsumowanie, w którym omówimy związek technologii rytualizacji i polityczności z władzą oraz zestawię w punktach informacje na temat paradygmatu. (PS – w tytule u(ś)cisk można tłumaczyć: ucisk/uścisk)Item Pedagogika, jako podstawa bycia człowiekiem i europejskiej cywilizacji(Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, 2010) Dembiński, MariuszJest to próba uczynienia z pedagogiki (paidei) podstawy bycia człowiekiem i rzeczywistości, poprzez odwołanie się do jej antycznych źródeł.Item Rola edukacji (edukacjologii) w ograniczaniu negatywnego wpływu nauki na kształtowanie osobowości i wyłanianie się podmiotowości(Wydawnictwo Naukowe Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, 2012) Dembiński, MariuszTemat artykułu wyznacza nie tyle zakres kwestii, które będą w nim omawiane, ale przede wszystkim jest pretekstem do omówienia innego spojrzenia na człowieka, którego przestrzeń nakreślana jest przez jego bycie, w którym dopełniają się doznania zmysłowe i mentalne podlegające ideowej konkretyzacji zwymiarowanej również przez wiedzę naukową, a przede wszystkim wiedzę edukacyjną określaną tu jako edukacjologia. W wyniku konkretyzacji doznań pojawia się ludzka cielesność normalizowana przez edukację, której narzędziowy charakter kształtowany przez politykę, etykę, historię i estetykę przyczynia się do formowania osobowości i wyłaniania podmiotu, który doznania zmysłowe i mentalne urzeczywistnia, urealnia tworząc świat rzeczywisty.Item „Wyłanianie” się podmiotu w autopojetycznie pojmowanej szkole(Wydawnictwo Naukowe UAM, 2010) Dembiński, MariuszIstotą artykułu jest dookreślenia podmiotowości w systemie autopojetycznym, jakim może być szkoła. Na początku postaramy się dookreślić znaczenie rozumienia podmiotu i podmiotowości. Przy czym, poszukując ich źródłowych odniesień odwołamy się do myśli Arystotelesa i Kartezjusza, by następnie poddać je krytyce jako niespełnionych oczekiwań nowożytnej i współczesnej cywilizacji. Jednak, powołując się dalej na poglądy M. Heideggera w tym temacie, okazuje się, że podmiot może być traktowany zgoła inaczej niż opisuje to literatura przedmiotu. Przybliżając zatem inne ujęcie podmiotu, postaramy się wykazać, że wyłania się on na styku jego związku z osobowością, co sugeruje, że to właśnie kształcenie i kształtowanie powinno być traktowane jako najważniejsza dziedzina ludzkiej wiedzy. Dopełnienie tej tezy będzie zatem wymagało wyjaśnienia takich pojęć, jak: osobowość i praktyka edukacyjna. I skoro zatem praktyka edukacyjna jest tak istotna i dla kształtowania osobowości, i wyłaniania się podmiotu, to w dalszej części naszej wypowiedzi położymy nacisk na zinstytucjonalizowaną formę praktyki edukacyjnej czyli nauczanie klasowo-lekcyjne, traktowane jako układ autopojetyczny. Wyjaśnienie znaczenia tego układu będzie stanowić kolejną fazę toczonych tutaj rozważań, a ich celem będzie obrona poglądu, że to, co zostanie „wniesione” do klas szkolnych w postaci zasobów i reguł na początku każdego roku szkolnego, będzie się przekładać na kształtowanie i kształcenie osobowości, i tym samym na możliwości samodoświadczania „Się” podmiotowości. Ponieważ pogląd ten może budzić pewne zastrzeżenia, toteż powołamy się na pewne rozważania dotyczące istnienia tzw. podmiotu rekonstruującego, a więc takiego, który wpisany jest w sens istnienia np. projekcji filmowej, spektaklu teatralnego, czytanej książki.