Browsing by Author "Langer, Jerzy J. Promotor"
Now showing 1 - 3 of 3
Results Per Page
Sort Options
Item Elektroluminescencja mikro- i nanostruktur polianilinowych(2017) Kalisz, Magdalena; Langer, Jerzy J. PromotorCelem badań przedstawionych w niniejszej dysertacji jest obserwacja i rejestracja unikatowych cech zjawiska elektroluminescencji mikro- i nanostruktur polianilinowych oraz materiałów kompozytowych zawierających te struktury. Duże podobieństwo charakterystyk prądowo–napięciowych świadczy, że „ujemna rezystancja” jest typowym zachowaniem dla polianiliny, a związane z tym generowanie ekscytonów może stanowić podstawę mechanizmu obserwowanych zjawisk. W trakcie badań przeanalizowano wpływ geometrii próbek, rodzaju zastosowanych elektrod oraz wprowadzonych do struktury polianiliny przeciwjonów na jakość oraz stabilność elektroluminescencji. Różnice w intensywności emisji światła korelują z wartością gęstości prądu po wzbudzeniu świecenia. Zaobserwowano nieliniowe efekty optyczne - wymuszone antystokesowskie rozpraszania ramanowskie. Mechanizm tego zjawiska oparty jest na bardzo efektywnych oddziaływaniach rezonansowych światła z fononami. Zarejestrowano też intensywne światło składające się z pojedynczej wąskiej linii spektralnej generowane przez diodę polianilinową pracującą przy niskim napięciu. Światło emitowane jest powyżej progowej wartości energii pompowanej do systemu i jest ono częściowo skolimowane. Dotyczy to też przypadków generowania światła złożonego z pewnej liczby wąskich linii. Takie zachowanie bliskie jest cechom lasera. Przeprowadzone w niniejszej pracy badania przyczyniły się do bliższego poznania zjawiska elektroluminescencji mikro- i nanostruktur polianilinowych, także z punktu widzenia potencjalnych zastosowań w optoelektronice.Item Mikro- i nanostruktury polianilinowe w zastosowaniach biomedycznych(2011-11-25T08:36:44Z) Michalska, Agnieszka; Langer, Jerzy J. PromotorW niniejszej rozprawie doktorskiej przedstawiono różne metody syntezy i modyfikacji włókien polianilinowych oraz wykorzystanie ich do konstrukcji czujników służących do detekcji zarówno substancji chemicznych - wybranych kationów metali, kwasu mlekowego jak i próbek biologicznych - komórek nowotworowych. Wykorzystując włókna PANI oraz monowarstwę cząsteczek organotioli, opracowano detektor wybranych kationów metali działający w oparciu o efekt tranzystora polowego. Uzyskano monowarstwę warstwę tiolową, która specyficznie oddziałuje z kationami metali, umożliwiając ich selektywną detekcję. Na bazie włókien polianilinowych opracowano czujnik umożliwiający detekcję kwasu mlekowego w zakresie stężeń fizjologicznych informujących o różnego typu stanach chorobowych. Wykazano możliwość immobilizacji dehydrogenazy mleczanowej (LDH) w mikro- i nanowłóknach PANI, podnosząc tym samym selektywność oddziaływań otrzymanych struktur w kontakcie z kwasem mlekowym. W pracy pokazano także, iż mikro- i nanostruktury PANI mogą mieć potencjalne wykorzystanie przy konstrukcji czułego, szybkiego, i prostego w użyciu detektora, który w ogólny sposób informowałby o pojawieniu się zmian nowotworowych. Zaobserwowano specyficzne zmiany przewodnictwa elektrycznego mikro- i nanowłókien PANI w kontakcie z komórkami nowotworowymi i zdrowymi. Otrzymano nanocząstki kompozytu PANI, które pomimo podwyższonej aktywności biologicznej cząstek, o czym świadczy ich zakres wielkości ≤100 nm, wykazano, iż nie wywołują one żadnych zmian w strukturze czy fizjologii zarówno komórek zdrowych jak i nowotworowych.Item Układy biodetekcyjne na bazie mikro- i nanostruktur polianilinowych(2011-09-12T09:47:07Z) Bartkowiak, Kamila Helena; Langer, Jerzy J. PromotorGłównym celem niniejszej pracy była ocena możliwości wykorzystania mikro- i nanostruktur polianilinowych w roli elementu aktywnego dla nanobiodetektora progowego on-off bakterii i bioczujnika markerów prognostycznych takich jak: albumina i albumina modyfikowana niedokrwieniem mięśnia sercowego (IMA). W konstrukcji nanobiodetektora progowego on-off, zastosowano zredukowaną ilość włókien polianilinowych, które otrzymano w procesie mikroelektropolimeryzacji chlorowodorku aniliny. Badania przeprowadzone na bakteriach: P. aeruginosa, E. clocae, E. coli potwierdziły, że urządzenie skonstruowane na bazie pojedynczych mikro- i nanowłókien polianilinowych, informuje o przekroczeniu w badanej próbie określonej liczby komórek bakterii. Zdolność albumin do wiązania jonów Co2+ i jej utrata pod wpływem niedokrwienia mięśniowego, była wskazówką, że nanobioczujnik powinien zawierać jony Co 2+.W związku z tym na potrzeby konstrukcji detektora tych białek opracowano metodę elektrochemicznego otrzymywania sieci włókien polianilinowych modyfikowanych jonami Co2+. W badaniach modelowych na albuminie poddanej działaniu wolnych rodników ustalono, że czujnik na bazie tak zmodyfikowanego polimeru jest w stanie wykryć utratę zdolności wiązania jonów Co2+ przez białko. Ponieważ zmniejsza się siła oddziaływania pomiędzy albuminą a jonami metalu, tym samym obserwuje się spadek odpowiedzi elektrycznej urządzenia. Natomiast na podstawie badań przeprowadzonych w układzie stacjonarnym i przepływowym na albuminach ustalono, że czujnik ten może posłużyć do oznaczania stężenia tego białka.