Browsing by Author "Otto, Wojciech. Promotor"
Now showing 1 - 2 of 2
Results Per Page
Sort Options
Item Obrazy islamu. Młodzi muzułmanie w kinie europejskim po roku 1989(2018-09) Domalewski, Adam; Otto, Wojciech. PromotorW rozprawie, która metodologicznie sytuuje się w obrębie kulturowych badań nad filmem i religią, przedstawiam sposoby portretowania islamu w kinie europejskim po roku 1989. Wyjściową tezą pracy jest stwierdzenie, iż młode bohaterki i młodzi bohaterowie wywodzący się z rodzin muzułmańskich stanowią w badanych filmach podstawową instancję generującą konflikty, wynikające ze zderzenia tradycji religijnej islamu z zachodnią, świecką ponowoczesnością. Kolejne rozdziały eksponują powracające tematy i motywy, odtwarzają schematy fabularne oraz ukazują konwencje przedstawieniowe, za pośrednictwem których kino europejskie problematyzuje obecność mniejszości muzułmańskich w Europie. Wśród omawianych zagadnień znajdują się między innymi: aranżowane i przymusowe małżeństwa, ucisk muzułmańskich kobiet, religijna radykalizacja i dżihadyzm, wizja wielokulturowych wspólnot w komediach migracyjnych oraz „realizm mityczny” w wybranych obrazach należących do kina turecko-niemieckiego. W pracy udowadniam, że nad obrazami islamu w kinie europejskim dominuje zachodnia perspektywa, związana z prymatem takich wartości, jak: liberalizm, tolerancja, indywidualizm, postęp i świeckość. Jednocześnie formułuję i rozwijam tezę, iż, choć powstające w Europie filmy o mniejszościach muzułmańskich starają się rozbroić obecne w przestrzeni publicznej lęki wobec islamu, to – paradoksalnie – wciąż powielają islamofobiczne stereotypy i fantazmaty.Item Rozpad wewnętrznych ram dzieła filmowego. Techniki deziluzyjne w kinie współczesnym(2021) Woroch, Adrianna; Otto, Wojciech. PromotorTrzonem rozważań rozprawy jest teza jakoby film, jako medium, nie zmierzał wcale – jak dotąd myślano – do stworzenia iluzji rzeczywistości, mimetycznej repliki. Zamiast tego jego fundamentalnym dążeniem jest kierunek przeciwny, a więc wyzbycie się swej fotograficznej natury na rzecz narzędzi kreacyjnych, podkreślających odrębność kina jako sztuki autonomicznej, posiadającej własne środki wyrazu. Iluzja, której oddanie w sztukach plastycznych świadczyło o maestrii warsztatu i autorskiej obróbce tworzywa, w filmie jest dana w punkcie wyjścia. Nie może zatem inicjować jakiegokolwiek rozwoju. Iluzoryczne schematy narracyjne kreują fałszywe wrażenie przedstawiania obiektywnego wycinka rzeczywistości, podczas gdy współczesna publiczność jest na tyle świadoma i wrażliwa, że symulowana referencyjność już jej nie przekonuje. Autorefleksyjne zabiegi w filmie pozwalają przekroczyć ramę ekranu i zbliżyć się do odbiorcy, a więc przywrócić status kina (utracony poniekąd także przez rygor akademickiej teorii filmoznawczej) jako doświadczenia, z którym się obcuje – emocjonalnie, intelektualnie i somatycznie. Udowodnienie powyższych tez przeprowadzone jest formie skonstruowania katalogu konkretnych zabiegów, mających zaznaczyć samoświadomość dzieła, którymi posługuje się kino ostatnich czterech dekad w celu zakwestionowania tradycyjnych zasad komunikacji na linii autor – dzieło – odbiorca.