Książki/rozdziały (WFPiK)

Permanent URI for this collection

https://repozytorium.amu.edu.pl/handle/10593/518

Browse

Now showing 1 - 20 of 102

Plaut i Terencjusz w polskiej komedii oświeceniowej
(Wydawnictwo Sorus, 1996) Skwara, Ewa
Książka przedstawia związki polskiego teatru oświeceniowego z utworami Plauta i Terencjusza. W kręgu badawczym znalazły się komedie konwiktowe, klasycystyczne, sentymentalne, rokokowe i dramy z lat 1740-1795. Komedia oświeceniowa w swym bogactwie i różnorodności ukazuje, jak wiele gatunek ten zawdzięcza antykowi. Utworów w całości inspirowanych przez Plauta lub Terencjusza było w oświeceniu niewiele. Ciekawym przykładem są sztuki konwiktowe Bohomolca, którym Ratio studiorum narzuciło pewien specyficzny kierunek naśladownictwa. Sam autor nie wymienia swego rzymskiego pierwowzoru, a jeśli pada nazwisko antycznego komediopisarza, to jest nim Terencjusz, a nie Plaut. Sztuka Bogusławskiego zaś jest świadomą próbą współzawodnictwa, a nawet "poprawienia" Plauta, z punktu widzenia autora bowiem rzymska komedia miała pewne niedociągnięcia sceniczne. Przywołane przykłady stanowią dowód żywego zainteresowania rzymską komedią i, co ogromnie ważne, twórczej emulacji. Trzeba także dodać, że Plaut i Terencjusz rywalizowali ze sobą w dziełach ich następców i że Plaut to współzawodnictwo wygrywał. Jego sztuki stanowiły pewien wzór komediowy, w którym postaci - maski pełniły z góry określoną rolę w rozwoju intrygi i przypisane były zawsze do jednej ze stron konfliktu dramatycznego. Sztuki Plauta stały się ponadto skarbnicą chwytów teatralnych, możliwych do wykorzystania bez powielania fabuły, z której pochodzą. Mnóstwo tam przebieranek, podszywania się pod inną postać i temu przede wszystkim Plaut zawdzięcza swą przewagę nad Terencjuszem. Oświecenie ze swą szczególną aprobatą dla przeróbek i powtórzeń stworzyło doskonałe warunki do wykorzystywania i eksploatacji rozległych obszarów wspólnego dziedzictwa literackiego, w których niemałą część zajmowały komedie rzymskie. Komediopisarze polscy korzystali z tego olbrzymiego repertorium, czasem nie zdając sobie nawet sprawy z tego, że jego korzenie tkwią w antyku.
Mieczysław Limanowski jako współtwórca Reduty
(Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń 1998, 1998) Kurek, Krzysztof
Autor omawia związki Mieczysława Limanowskiego (1876-1948) z teatrem Reduta, przedstawia wpływ tej niezwykłej postaci na metody pracy i ideologię zespołu zaliczanego dziś do najważniejszych laboratoriów teatralnych XX wieku. Istotnym kontekstem rozważań są związki Limanowskiego z Juliuszem Osterwą, których następstwem były odbiegające od współczesnej praktyki scenicznej metody pracy nad rolą i spektaklem.
Bitwa nad Mozgawą
(Wydawnictwo "Poznańskie Studia Polonistyczne", Poznań, 1999) Kurek, Krzysztof
Chapter has been entirely devoted to the play written by Józef Korzeniowski entitled "Bitwa nad Mozgawą". The play is an excellent example of Korzeniowski's attempt at reaching Shakespearean dramatical forms via Schiller's literary output. The drama, as one of the first in Polish nineteenth century dramatical art, realizes with a remarkable consequence, literary and political myth of the "Polish Hamlet". The core of the plot of "Bitwa..." forms authentic historical events from the time of the period of division and the lack of internal unity of medieval Poland and deals with the fight for power by Mieszko Stary (Mieszko III Old) in his attempts to regain the throne and in retaining his hereditary land. A detailed analysis of the text of "Bitwa..." leads to a conclusion that the composition of the play must have been based on numerous and clear references and links to "Hamlet", which encompass all levels of the text structure. Clear relationships between the character construction of prince Bolesław and the interpretations of Hamlet in "Wilhelm Meisters Lehrjahre" by J. W. Goethe and A. W. Schlegel's "Vorlesungen uber dramatische Kunst und Literatur" have been evaluated - a protagonist conveyed in his examination of himself, his remorseless self-questioning, Hamlet is a man of sensibility with an enquiiring mind, aware of ruthless mechanisms of history, and sensitive to any manifestation of unfairness, deceit, conventionality of human's behaviour - these are the features that had shaped the character of prince Bolesław - the first "Polish Hamlet". The play focuses on the hamletism of Bolesław, which, however, is interpreter and understood in the context of the generation conflict in Poland so pronounced before the insurrection of November, 1830.
Piórem niewieścim. Z problemów prozy kobiecej dwudziestolecia międzywojennego
(Wydawnictwo Naukowe UAM, 1999) Kraskowska, Ewa
The book explores some aspects of Polish prose written by women authors in the two decades between the World Wars.
O tzw. "kobiecości" jako konwencji literackiej
(IBL PAN, 2000) Kraskowska, Ewa; Borkowska, Grażyna; Sikorska, Liliana
The article deals with the question of the so-called "femininity" as a notion in literary studies. The author argues that it should be perceived as a kind of literary convention determined by historical and cultural factors.
Grafia druków polskich z 1521 i 1522. Problemy wariantywności i normalizacji
(Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, 2001) Lisowski, Tomasz
The first six Polish prints of 1521 and 1522 (including two independent editions of Żywot Pana Jezu Krysta [The Life of Our Lord Jesus Christ] by Baltazar Opec) are discussed. Methods of graphemics were used, a grapheme was defined as a disposition to graphic substitution of a phoneme. The two competitive spelling systems are characterized - the functional one, capable of adequate rendition of phonetic reality of the then Polish language as used in Vietor's printing house and the conservative one, which refers to Bohemian spelling patterns used by Jan Sandecki. The degree of standardisation of Polish spelling at the beginning of the 16th century was determined.
Powroty posła (Julian Ursyn Niemcewicz, Powrót posła)
(Wydawnictwo słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2001, 2001) Kurek, Krzysztof
Tekst zawiera interpretację komedii politycznej "Powrót posła" autorstwa Juliana Ursyna Niemcewicza. Analiza dramatu (ukończonego w listopadzie 1790 roku)staje się pretekstem zarówno do odtworzenia najważniejszych kontekstów historycznych wpływających bezpośrednio na ostateczny kształt utworu, jak i ukazania tej komedii jako narzędzia politycznej propagandy. Autor przypomina ścisłe związki zachodzące pomiędzy ideowym przesłaniem tekstu a literaturą polityczną okresu Sejmu Czteroletniego.
Historia komedii rzymskiej
(Proszynski i S-ka, 2001) Skwara, Ewa
Monografia poświęcona teatrowi i komedii rzymskiej stara się zaprezentować teatr nie tylko z punktu widzenia filologa, a więc od strony tekstu, ale spojrzeć na zachowane sztuki jako na źródło wiedzy o scenicznej realizacji. Książka jest wynikiem prac prowadzonych przez filologów, archeologów i historyków sztuki. Należy jednak podkreślić, że choć stanowi syntezę dotychczasowych zdobyczy nauki światowej w tej dziedzinie, to znaczącą rolę odegrały badania własne autorki, prowadzone głównie nad palliatą, jej sceniczną realizacją i szeroko pojętymi teatraliami. Monografia powstała nie tylko z myślą o zaspokojeniu potrzeb dydaktyki uniwersyteckiej, ale także z nadzieją, że może się stać kompendium dla badaczy i specjalistów zajmujących się teatrem oraz stanowić źródło informacji o komedii rzymskiej dla każdego humanisty. Książka składa się z siedmiu podstawowych działów. Każdy z nich szczegółowo omawia problemy związane z rozwojem gatunków scenicznych w Rzymie: odmiany komedii (Quid?), autorów (Quis?), ówczesnego odbiorcę (Cur?), teatry i sceny (Ubi?), czas przedstawień teatralnych (Quando?), a dwa ostatnie rozdziały poświęcone są: maskom, kostiumom, rekwizytom, maszynerii scenicznej, muzyce (Quomodo?), a także aktorom i wszystkim ludziom teatru, którzy uczestniczyli w tworzeniu przedstawienia (Quibus auxiliis?). Tekst opatrzono licznymi tabelami i wykresami, których zadaniem jest pomóc w znalezieniu potrzebnych informacji. Ilustracje zaś, które wypełniają głównie drugą część książki, stanowią niezbędne uzupełnienie omawianych zagadnień.
Plaut, Komedie, tom I: Żołnierz samochwał, Amfitrion.
(2002) Plautus, Titus Maccius; Skwara, Ewa
Plaut (Titus Maccius Plautus), poeta rzymski z przełomu III i II wieku p.n.e. jest autorem 21 zachowanych komedii, które prezentują na scenie greckie środowisko i greckie stosunki społeczne. Komediopisarz chętnie korzystał z autorów greckiej komedii nowej, przejął od nich tematy, schemat intrygi i typy bohaterów, którym a priori były przypisane stałe cechy i zawsze ta sama rola w fabule. Nie można jednak uznać komedii Plauta ani za plagiat (starożytni nie znali tego pojęcia), ani też za przekład, autor bowiem wykazał się ogromnym talentem i własną inwencją, a nierzadko nadawał swoim utworom rzymski koloryt. Ponieważ do końca XIX wieku utwory zaliczane do greckiej komedii nowej były zupełnie nieznane, można powiedzieć, że to właśnie Plaut do spółki z Terencjuszem, stanowili wzorzec kształtujący nowożytną komedię europejską. Zasługą Plauta jest przede wszystkim dostarczenie zbioru fabuł i intryg, a także galerii postaci – typów, wyposażonych w wady ludzkie, którym łatwo nadać kształt karykatury. Jego sztuki są niewyczerpanym źródłem śmiesznych chwytów, bastonad, przebrań, omyłek, teatru w teatrze, nieporozumień, qui pro quo oraz gier miłości, zazdrości i głupoty. W tym względzie można by powiedzieć, że Plaut stworzył komedię. Tematem jego sztuk są zwykle perypetie lekkomyślnego lub niezaradnego młodzieńca, który stara się o względy wybranki swego serca. A ponieważ uczucie tych dwojga napotyka na różnego rodzaju przeszkody, na scenie pojawia się sprytny niewolnik, który jako spiritus movens całej intrygi pomaga parze kochanków. Treścią komedii jest więc przeprowadzenie chytrze obmyślonego podstępu lub znalezienie wyjścia z trudnej sytuacji. Bohaterami komedii Plauta są zawsze skonwencjonalizowane postaci, które występują jako typy przyporządkowane maskom, zwanym personae. Najczęściej pojawiające się w sztuce maski, czyli personae dramatis to: starzec, młodzieniec, panna lub hetera i oczywiście niewolnik. O genialności Plauta świadczy przede wszystkim jego język, pełen kalamburów, żartów i gier słownych wykorzystujących podwójne znaczenie słów. Charakteryzuje go wysoki stopień kolokwializacji, nie stroni też od wyzwisk i obelżywych przezwisk. Błędem jest jednak uważać łacinę komediopisarza za wulgarną lub pospolitą. Obfituje bowiem ona w synonimy, metafory, komiczne zniekształcenia, wykorzystujące homonim, paronomazję i aliterację do osiągnięcia wspaniałych efektów dramatycznych i humorystycznych. W tej materii można rzec, że Plaut był prawdziwym mistrzem konceptu. Tłumaczenie uhonorowano nagrodą miesięcznika Literatura na wiecie za najlepszy przekład poezji (2003).
Plaut, Komedie, tom II: Osly, Misa pełna złota
(Proszynski i S-ka, 2003) Plautus, Titus Maccius; Skwara, Ewa
Plaut (Titus Maccius Plautus), poeta rzymski z przełomu III i II wieku p.n.e. jest autorem 21 zachowanych komedii, które prezentują na scenie greckie środowisko i greckie stosunki społeczne. Komediopisarz chętnie korzystał z autorów greckiej komedii nowej, przejął od nich tematy, schemat intrygi i typy bohaterów, którym a priori były przypisane stałe cechy i zawsze ta sama rola w fabule. Nie można jednak uznać komedii Plauta ani za plagiat (starożytni nie znali tego pojęcia), ani też za przekład, autor bowiem wykazał się ogromnym talentem i własną inwencją, a nierzadko nadawał swoim utworom rzymski koloryt. Ponieważ do końca XIX wieku utwory zaliczane do greckiej komedii nowej były zupełnie nieznane, można powiedzieć, że to właśnie Plaut do spółki z Terencjuszem, stanowili wzorzec kształtujący nowożytną komedię europejską. Zasługą Plauta jest przede wszystkim dostarczenie zbioru fabuł i intryg, a także galerii postaci – typów, wyposażonych w wady ludzkie, którym łatwo nadać kształt karykatury. Jego sztuki są niewyczerpanym źródłem śmiesznych chwytów, bastonad, przebrań, omyłek, teatru w teatrze, nieporozumień, qui pro quo oraz gier miłości, zazdrości i głupoty. W tym względzie można by powiedzieć, że Plaut stworzył komedię. Tematem jego sztuk są zwykle perypetie lekkomyślnego lub niezaradnego młodzieńca, który stara się o względy wybranki swego serca. A ponieważ uczucie tych dwojga napotyka na różnego rodzaju przeszkody, na scenie pojawia się sprytny niewolnik, który jako spiritus movens całej intrygi pomaga parze kochanków. Treścią komedii jest więc przeprowadzenie chytrze obmyślonego podstępu lub znalezienie wyjścia z trudnej sytuacji. Bohaterami komedii Plauta są zawsze skonwencjonalizowane postaci, które występują jako typy przyporządkowane maskom, zwanym personae. Najczęściej pojawiające się w sztuce maski, czyli personae dramatis to: starzec, młodzieniec, panna lub hetera i oczywiście niewolnik. O genialności Plauta świadczy przede wszystkim jego język, pełen kalamburów, żartów i gier słownych wykorzystujących podwójne znaczenie słów. Charakteryzuje go wysoki stopień kolokwializacji, nie stroni też od wyzwisk i obelżywych przezwisk. Błędem jest jednak uważać łacinę komediopisarza za wulgarną lub pospolitą. Obfituje bowiem ona w synonimy, metafory, komiczne zniekształcenia, wykorzystujące homonim, paronomazję i aliterację do osiągnięcia wspaniałych efektów dramatycznych i humorystycznych. W tej materii można rzec, że Plaut był prawdziwym mistrzem konceptu. Tłumaczenie uhonorowano nagrodą miesięcznika Literatura na wiecie za najlepszy przekład poezji (2003).
Plaut, Komedie, tom III: Dwie Bakchidy, Jeńcy
(Proszynski i S-ka, 2004) Plautus, Titus Maccius; Skwara, Ewa
Plaut (Titus Maccius Plautus), poeta rzymski z przełomu III i II wieku p.n.e. jest autorem 21 zachowanych komedii, które prezentują na scenie greckie środowisko i greckie stosunki społeczne. Komediopisarz chętnie korzystał z autorów greckiej komedii nowej, przejął od nich tematy, schemat intrygi i typy bohaterów, którym a priori były przypisane stałe cechy i zawsze ta sama rola w fabule. Nie można jednak uznać komedii Plauta ani za plagiat (starożytni nie znali tego pojęcia), ani też za przekład, autor bowiem wykazał się ogromnym talentem i własną inwencją, a nierzadko nadawał swoim utworom rzymski koloryt. Ponieważ do końca XIX wieku utwory zaliczane do greckiej komedii nowej były zupełnie nieznane, można powiedzieć, że to właśnie Plaut do spółki z Terencjuszem, stanowili wzorzec kształtujący nowożytną komedię europejską. Zasługą Plauta jest przede wszystkim dostarczenie zbioru fabuł i intryg, a także galerii postaci – typów, wyposażonych w wady ludzkie, którym łatwo nadać kształt karykatury. Jego sztuki są niewyczerpanym źródłem śmiesznych chwytów, bastonad, przebrań, omyłek, teatru w teatrze, nieporozumień, qui pro quo oraz gier miłości, zazdrości i głupoty. W tym względzie można by powiedzieć, że Plaut stworzył komedię. Tematem jego sztuk są zwykle perypetie lekkomyślnego lub niezaradnego młodzieńca, który stara się o względy wybranki swego serca. A ponieważ uczucie tych dwojga napotyka na różnego rodzaju przeszkody, na scenie pojawia się sprytny niewolnik, który jako spiritus movens całej intrygi pomaga parze kochanków. Treścią komedii jest więc przeprowadzenie chytrze obmyślonego podstępu lub znalezienie wyjścia z trudnej sytuacji. Bohaterami komedii Plauta są zawsze skonwencjonalizowane postaci, które występują jako typy przyporządkowane maskom, zwanym personae. Najczęściej pojawiające się w sztuce maski, czyli personae dramatis to: starzec, młodzieniec, panna lub hetera i oczywiście niewolnik. O genialności Plauta świadczy przede wszystkim jego język, pełen kalamburów, żartów i gier słownych wykorzystujących podwójne znaczenie słów. Charakteryzuje go wysoki stopień kolokwializacji, nie stroni też od wyzwisk i obelżywych przezwisk. Błędem jest jednak uważać łacinę komediopisarza za wulgarną lub pospolitą. Obfituje bowiem ona w synonimy, metafory, komiczne zniekształcenia, wykorzystujące homonim, paronomazję i aliterację do osiągnięcia wspaniałych efektów dramatycznych i humorystycznych. W tej materii można rzec, że Plaut był prawdziwym mistrzem konceptu. Tłumaczenie uhonorowano nagrodą miesięcznika Literatura na Swiecie za najlepszy przekład poezji (2003).
Flora Sinensis Michała Boyma SI
(Wydawnictwo Fundacji Collegium Europaeum Gnesnense, 2005) Miazek, Monika
“Michał Boym was lucky with researchers. Although it often grieves us that he is forgotten by his followers, it was written more about him than about any of the six Polish Jesuits working in the Far East in the Xvii and XVIIIc.” – writes Duc Ha Nguyen. In fact the last two centuries have brought many monographic articles and four books dedicated to the person and the work of Michał Boym (1612–1659), a Polish Jesuit who because of his research deeds is an important scholar in the European sinology. Also wrote about him his brethren from the Society of Jesus (eg.: J. de la Sérvier, E. Malatesta, J. Krzyszkowski), and also secular researchers – scientists researching various aspects of his research (e.g.: R. Chabrié, P. Pelliot, B. Szczęśniak, E. Kajdański). The bibliography of works mentioning Michał Boym – mostly swiftly mentioned, sometimes yet as a crucial element – contains a couple hundred items8. Among them are trials to depict the whole life and work of the Polish Jesuit, and also works devoted to small parts of it (e.g.: the Venetian episode of Boym’s stay in Europe, his cartographic works or his attitude to the writings of Marco Polo). The variety of the publications subjects, as well as their scientific importance, is comparable to Michał Boym’s diversity of works and the intensity of his life. Regardless of the subject of a publication, almost all of them, similarly to every biographical note in the dictionaries or encyclopaedias, the name Boym is accopmanied with a title Flora Sinensis. This natural connection of the author and his most famous work does not mean that this work has been fully and completely analysed. Published in 1656 in Vienna Flora Sinensis was the first in Europe systematic description of the Far East Flora. The earlier partial, sometimes completely fictional information about that world of flora could only be found in ancient works, starting from Herodot, and the next centuries and great expeditions to the East (e.g. the expedition of Alexander the Great in IVc. BC, Marco Polo trips in XIIIc.) systemetically enlarged the knowledge. In XVII often in the travel dairies of missionaries and tradesmen exotic plants and animals were mentioned, but always they were only observations made by non-professionals off their geographic, ethnology and trade observations. Michał Boym as the first European tried to systemise the plants of the Far East, creating it the issue of his work. His composition gave the XVIIc. Europe a systematic, wide knowledge about fauna and flora of the Far East, which were presented from two perspectives: the first criteria of the selection was unusual character, oddity of the described plants and animals, the second one – their usefulness (almost every description contains information on the economic or medicinal values). Boym does not present the full picture (the size of Flora is not big enough, the work contains only 71 pages), but presents certain items of the Far East flora and fauna – the most interesting ones. In this manner, presenting almost pars pro toto, depicts the whole picture of an exotic world of fauna and flora and it literary speaking depicts, as the text is accompanied with woodcut pictures, which in some specimen were hand painted using water paints. At the moment of the publishing Flora Sinensis reached a wide interest in the scientific milieu of Europe, and was quickly translated into French and was partly published in monographs devoted to China and in compilations dealing with the Far East. It was then the prime information source for all eager to gain knowledge about still yet misterious China. The XXc. changed the perspective and in the studies of his contemporaries Flora Sinensis became one of the items to learn about the history of nature sciences in Europe. The researchers of the XXc. (as S. Krzemieniewski, B. Namysłowski, E. Kajdański, J. Zabłocki, H. Walravens) present its modernity in contrast with the knowledge of the time on the nature of the Far East, the correctness of the given data, author’s competence. Regardless of the change in the function of the work which occurred with time, Boym’s work has always been treated as a botanic writing (it was put aside – not without a cause – even the zoological issues) and in this context was analysed more or less carefully, while with a more careful analysis this text bears much wider selection of topics and issues. Flora Sinensis is an interdisciplinary piece of work, and researching it requires joining the competence of different scientific fields, as on its pages research fields from classical philology, sinology, history of the missions and botanic join. Presenting the many threads of Boym’s work, I shall reveal that we can perceive Flora Sinensis simultaneously as a botanic and zoological work, medical, missiological, political, sinological and also as a literary piece. It shall be done with the presentation of a wide historic and political background, which had a great influence on the final shape of Flora Sinensis, and also a detailed theoretical and literary analysis of particular parts of the work, with a particular focus on the role of the introductory part, almost completely discarded from the research. A particular attention shall be focused on scientific talks of the work, pointing to a specific construction of Flora Sinensis and poetry reserved for scientific papers. It seems that the problem of the talks in Latin scientific writings has not been properly analysed yet. As a basic tool for the analysis I used rhetoric theory – worked out in the ancient times, which became more detailed and transferred according to the Baroque taste. The treatment of rhetoric not only as a research subject but also as a key to interpreting works, was already established among the researchers of literature in Poland and other countries. H. Lausberg used as a subtitle in his monumental work Literary rhetoric a statement “The basics of literature knowledge”, and presenting the aim of his work in the preface he wrote that it is to help philologists dealing with the practical interpretation of texts”. Because in Poland in XVII c. the influence of rhetoric, which was a basis for the whole system of Jesuit’s schooling system, was on every work overwhelming, thus more correct it seems to make the rhetoric theory a tool for a better understanding of a form and the content of this baroque piece of work as is Flora Sinensis. The rules of invention and elocution which Michał Boym acquired with his education in the Jesus Society’s colleges became thus a basis for the construction of the work and its ordering power. The presentation of the origins of Boym’s work and the analysis and interpretation of its contents, and also its meaning in the history of European science is a vast introduction to the editing of the text of Flora Sinensis. Despite its particular importance in the author’s country Flora Sinensis has not been critically published or translated into Polish. And there was not a re-edition of the text, which was worked out by western researchers (e.g. extracts of Boym’s work were translated into German by H. Walravens17, who later published a wide – yet still not complete – translation along with an introduction in a digitalised form on a CD). Such negligence seems to be more severe as Boym’s work not only confirms the membership of XVIIc. Polish literature to the circles of European Latinitas, but also widens its interest range. Thus proves that the scientific and research impulse from the central and east Europe enriched the common European heritage19. It is worth remembering in the context of contemporary integration of our continent, when we search for people and models confirming Poland’s membership within the European family. To fill in the gap, in the second part of this publication I placed a transcription of the Flora Sinensis text with a translation to Polish and a commentary. The text of the transcription might be compared to photocopies of the original, enclosed with this book on a CD. The basis for the edition is a copy of Flora Sinensis from the Kórnik Library collection (sign. 412), which photocopies were available to me by courtesy of Stanisław Sierpowski, the manager of the library, whom I would like to show my gratitude. The worth of this issue is in giving the researchers the Latin text of Flora Sinensis, the original of which was difficult to reach. It may become a basis for future research on Latin in Baroque, with its peculiar syntax, orthography, punctuation and vocabulary and also on the scientific discourse within the XVIIc. works. Pointing attention to the form and poetry of scientific works at the beginnings of modern natural science will let, in my belief, the better understanding of the development of scientific writings in subsequent centuries till present days. However, the translation of the work into Polish and a wide commentary, with information on history, mission history, literature, botany, zoology, biographical notes, the interpretation of Chinese terms and also linguistic and literary theory explanations, shall become a bridge between different scientific fields, which are interested in Flora Sinensis. They might be helpful for specialists not dealing with neo-Latin (e.g. research historians, sinologists, culture experts, missions historians), for whom Latin is not a study subject nor a research tool, but who are eager to get familiar with Boym’s work and its exotic subjects. The study of the text of Flora Sinensis brings a new quality to neo-Latin works done so far. The study on Michał Boym’s works not only widens the interest of this research discipline with the text produced not in Europe, but also is an attempt to answer questions on the change of Latin in the contact with exotic cultures, on shaping a specific poetry of the neo-Latin scientific works created with the usage of the knowledge and tradition of other civilisation. They also ask about a transmission of knowledge between the East and the West, about the effects of the meeting of the civilisations and their mutual relations. From this perspective, Flora Sinensis is an important voice in the inter-civilisation dialogue, which between the West and the East has been taken since the ancient era, but sounded with a full voice only when the Jesuit missionaries arrived to China in XVI century. Through the width of their horizons, continuous desire to learn and understand “the differences” of the East Michał Boym presents himself as a true European, an envoy of an expansive and transgressive culture, which – as Zygmunt Bauman writes – “does not like the borders, as if it set them only to set the aim for its obstinate need to cross them”.
Komedie t. I (Dziewczyna z Andros, Za karę, Eunuch)
(Proszynski i S-ka, 2005) Terencjusz (Publius Terentius Afer); Skwara, E.
Polskie sygnety drukarskie od XV do połowy XVII wieku
(Wydawnictwo "Poznańskie Studia Polonistyczne", 2006) Krzak-Weiss, Katarzyna; Wydra, Wiesław
Polskie sygnety drukarskie od XV do połowy XVII wieku to pierwsze tak obszerne studium naukowe poświęcone godłom firmowym stosowanym przez polskich impresorów od momentu zaistnienia czarnej sztuki na terenie Rzeczypospolitej do połowy XVII stulecia. Książka zawiera reprodukcje wszystkich sygnetów z tego okresu oraz wnikliwą analizę, która ukazuje znak firmowy nie tylko jako element typograficzny, lecz także jako graficzny, prowadząc w związku z tym do wzbogacenia naszej wiedzy jednocześnie z zakresu bibliologii i sztuki graficznej. Opowiada dzieje, zdawać by się mogło, niepozornego, a tymczasem niezwykle ciekawego i bogatego w treści, elementu dawnej książki, poprzednika dzisiejszego logo, graficznego symbolu wydawnictwa.
Wywiad telewizyjny na żywo. Charakterystyka gatunku
(Poznańskie Studia Polonistyczne, 2006) Sobczak, Barbara
The present book Live Television Interview. Characteristics of the Genre fits into current research in media communication. A detailed analysis of three weekly TV programmes aired by TVP (Polish Television), Gość Jedynki [Channel One Guest Star], Krakowskie Przedmieście 27 [27 Krakowskie Przedmieście], and by TVN (Independent) Kropka nad [Dotting the I’s]), allowed the author to capture specific features of this particular genre labelled, because of the raised social and political subjects and because of the kind of guests invited to the programmes, as political interview. The book shows TV interview as an interaction during which a particular text (discourse) with particular features is created. The first two chapters of the book are theoretical and describe this kind of an interview as a journalese genre (Chapter One), and as the object of linguistic research (Chapter Two). Chapter Three examines the current position of the television interview. The following elements are analyzed: time, place, subject, the objective of the interview, its participants and their communication roles in the programmes. Chapter Four includes a description of the internal ordering of the television interview (consecutive stages of the interview, the ways of introducing a subject, the pairs question-answer), a description of its individual elements, their function and mutual relations as well as a description of the features of the language used, taking into account the unique character of such a communication situation as one of a live TV broadcast of a conversation on a given subject. Particular emphasis is put to the analysis of the pairs question-answer and to disruption of the communicative process resulting from breaking the rules of conversation or vocal abuse, including speaking too loudly, using improper pitch, or using inappropriate breathing patterns. The adopted interactionist viewpoint in this study of the television interview made it possible to include in the analysis not only linguistic means but also extra-linguistic, nonverbal features such as elements of proxemic, kinesic and cultural codes.
Komedie t. II (Pasozyt Formion, Tesciowa, Bracia)
(Proszynski i S-ka, 2006) Terencjusz (Publius Terentius Afer); Skwara, Ewa
Hasło: feminizm
(Wydawnictwo Poznańskie, 2008) Gajewska, Agnieszka
Książka "Hasło: feminizm" poświęcona została dyskursowi feministycznemu w Polsce. Chronologicznie monografia obejmuje czas od transformacji ustrojowej aż do 2006 roku. Na książkę składa się sześć rozdziałów: Wiedza, Socjalizacja, Małżeństwo, Macierzyństwo, Starość, Bóg. Istotny kontekst monografii stanowi proza feministyczna, w tym proza science fiction.
Literackie fragmenty w XVI-wiecznej sylwie rodziny Pieniążków ze Skrzydlnej
(Poznańskie Studia Polonistyczne, 2009) Hojdis, Bogdan
Literackie fragmenty w XVI-wiecznej sylwie rodziny Pieniążków ze Skrzydlnej (zawiera fotografie całości rękopisu)
Poznańskie peregrynacje Wojciecha Bogusławskiego
(Wydawnictwo Naukowe UAM, 2009) Kurek, Krzysztof
W tekście omówione zostały zawodowe i osobiste związki Wojciecha Bogusławskiego z Poznaniem w latach 1782 - 1823, ze szczególnym uwzględnieniem kolejnych wizyt artysty i prowadzonych przez niego zespołów (m. in. warszawskiego Teatru Narodowego). Rozważania osadzone zostały w szerokim kontekście dziejów miasta, jego struktury narodowościowej, zmian urbanistycznych, dziejów politycznych. Przedstawione zostały również dawne "miejsca teatralne" Poznania, które wykorzystywał Bogusławski w trakcie swoich kolejnych wizyt. Ważnym elementem rozważań są rekonstrukcje repertuarów dziennych oraz składów prowadzonych przez Bogusławskiego zespołów. Autor przypomniał także najważniejsze fakty z dziejów sceny niemieckiej w latach 1782 - 1823, omówił strategie niemieckich antreprenerów, z którymi rywalizował w Poznaniu (na gruncie artystycznym, ekonomicznym i politycznym) Wojciech Bogusławski.
Zabawne zdarzenie w drodze na forum
(Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2009) Skwara, Ewa; Skwara, Joanna

Browse

Browsing Książki/rozdziały (WFPiK) by Issue Date

Results Per Page

Sort Options