Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej (WFPiK)/Faculty of Polish and Classical Philology
Permanent URI for this community
Browse
Browsing Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej (WFPiK)/Faculty of Polish and Classical Philology by Issue Date
Now showing 1 - 20 of 505
Results Per Page
Sort Options
Item Plaut i Terencjusz w polskiej komedii oświeceniowej(Wydawnictwo Sorus, 1996) Skwara, EwaKsiążka przedstawia związki polskiego teatru oświeceniowego z utworami Plauta i Terencjusza. W kręgu badawczym znalazły się komedie konwiktowe, klasycystyczne, sentymentalne, rokokowe i dramy z lat 1740-1795. Komedia oświeceniowa w swym bogactwie i różnorodności ukazuje, jak wiele gatunek ten zawdzięcza antykowi. Utworów w całości inspirowanych przez Plauta lub Terencjusza było w oświeceniu niewiele. Ciekawym przykładem są sztuki konwiktowe Bohomolca, którym Ratio studiorum narzuciło pewien specyficzny kierunek naśladownictwa. Sam autor nie wymienia swego rzymskiego pierwowzoru, a jeśli pada nazwisko antycznego komediopisarza, to jest nim Terencjusz, a nie Plaut. Sztuka Bogusławskiego zaś jest świadomą próbą współzawodnictwa, a nawet "poprawienia" Plauta, z punktu widzenia autora bowiem rzymska komedia miała pewne niedociągnięcia sceniczne. Przywołane przykłady stanowią dowód żywego zainteresowania rzymską komedią i, co ogromnie ważne, twórczej emulacji. Trzeba także dodać, że Plaut i Terencjusz rywalizowali ze sobą w dziełach ich następców i że Plaut to współzawodnictwo wygrywał. Jego sztuki stanowiły pewien wzór komediowy, w którym postaci - maski pełniły z góry określoną rolę w rozwoju intrygi i przypisane były zawsze do jednej ze stron konfliktu dramatycznego. Sztuki Plauta stały się ponadto skarbnicą chwytów teatralnych, możliwych do wykorzystania bez powielania fabuły, z której pochodzą. Mnóstwo tam przebieranek, podszywania się pod inną postać i temu przede wszystkim Plaut zawdzięcza swą przewagę nad Terencjuszem. Oświecenie ze swą szczególną aprobatą dla przeróbek i powtórzeń stworzyło doskonałe warunki do wykorzystywania i eksploatacji rozległych obszarów wspólnego dziedzictwa literackiego, w których niemałą część zajmowały komedie rzymskie. Komediopisarze polscy korzystali z tego olbrzymiego repertorium, czasem nie zdając sobie nawet sprawy z tego, że jego korzenie tkwią w antyku.Item Jan Nepomucen Kamiński and his Romantic Hamlet(Theatrum Gedanense Foundation, Gdańsk, 1998) Kurek, KrzysztofChapter is devoted to the translation of "Hamlet" by Jan Nepomucen Kamiński and published in 1805 by Ignacy Ścibor-Marchocki at Minkowice in Podolia. There is no doubt that Kamiński witnessed the Bogusławski production in Lwów in April 1798. While attempting at ataging the tragedy in his theatre, however, he did not make use of the Lwów script. His translation was based on on the socalled "Schroeder third adaptation" from 1778. The choice of that particular adaptation might have been a manifestation of his creative opposition to the Bogusławski production, which stemmed from a totally different understanding of the tragedy and a different vision of the drama. The opinion is supported by Kamiński's choice of his repertoire in the year 1803-1805, i.e. from the time of his performances in Kamieniec Podolski and surrounding villages. The repertoire was clearly shaped and influenced by the newest tendencies in contemporary European theatre. It was not by coincidence that Shakespeare was included in Kamiński's repertoire of 1803-1805 along with Schiller. The literary output of the author of "The Robbers" was, at the turn of the nineteenth century, a specyfic "intermediate stage" for Polish artists in familiarizing, imitating, and finally interpreting Shakespeare plays. The Schroeder adaptation used by Kamiński met all requirements of the rigours of esthetical canons of classicism, yet still it was much closer to the original than the Bogusławski's translation. Linguistic analysis of the text shows how Kamiński gradually discarded mannieristic style of Shakespearean dialogues which had to follow the rules of rhetoric so prevailing in the nineteenth century. The crispness and even a certain "coarseness" of the style of the translation make it possible for Kamiński to extract the original idea wrought by Schroeder into the strictness of the rules of classicism. The translator brought to light the inner feelings in the Shakespeare play and got rid of the influences stemming from the interpretations of the play fashioned by classicism. In the Kamiński's translation Hamlet is a dynamic person reflecting an extremely important idea for Romantics, namely that of the changeability and vagueness of the human nature.Item Mieczysław Limanowski jako współtwórca Reduty(Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń 1998, 1998) Kurek, KrzysztofAutor omawia związki Mieczysława Limanowskiego (1876-1948) z teatrem Reduta, przedstawia wpływ tej niezwykłej postaci na metody pracy i ideologię zespołu zaliczanego dziś do najważniejszych laboratoriów teatralnych XX wieku. Istotnym kontekstem rozważań są związki Limanowskiego z Juliuszem Osterwą, których następstwem były odbiegające od współczesnej praktyki scenicznej metody pracy nad rolą i spektaklem.Item Jan Nepomucen Kamiński - Myśli o umnictwie dramatycznem(Wydawnictwo Poznańskie Studia Polonistyczne, 1998) Kurek, KrzysztofArtykuł zawiera krytyczną, poprzedzoną obszernym wprowadzeniem edycję rozprawy "Myśli o umnictwie dramatycznem" opublikowanej w 1830 roku na łamach lwowskiego almanachu "Haliczanin" przez Jana Nepomucena Kamińskiego. Dzieło Kamińskiego jest pierwszą w historii teatru polskiego tak świadomą próbą ukazania szczególnej rangi aktorstwa poprzez równorzędne zestawienie problemów zawodowej techniki i etyki. Opublikowaną na łamach "Haliczanina" rozprawę należy dziś potraktować jako summę nie spełnionych do końca, czasem zupełnie utopijnych dążeń człowieka teatru do urzeczywistnienia własnego ideału pracy scenicznej. Poprzedzający edycję komentarz zawiera również omówienie sylwetki Jana Nepomucena Kamińskiego (1777-1855) - dramaturga, tłumacza, aktora, reżysera, wieloletniego dyrektora lwowskiego teatru zafascynowanego twórczością Schillera, Shakespeare'a i Fredry.Item Polski Hamlet(Wydawnictwo "Poznańskie Studia Polonistyczne", Poznań, 1999) Kurek, KrzysztofChapter is an attempt at reconstruction of the culminating moment of the first stage of the Polish reception of Shakespeare's "Hamlet". It has been entirely devoted to J. Słowacki's "Horsztyński". There is no doubt that "Horsztyński" should be viewed as the fullest and deepest interpretation of Shakespearean elements in the literary output of Juliusz Słowacki. Numerous citations and references to the works of the Elizabethan dramatist reach deeply into the structure of the world and human's life. Thanks to many adductions (citations) to Shakespeare, Słowacki approached the so much important problem for the Romantic period in Polish literature, namely the problem of individual tragedy of existence of the main character of a play and a clash with historical dilemmas of the community. The analysis of the text is aimed at showing all references to Shakespearean masterpiece with a particular emphasis on the hamletism of the charactwe of Szczęsny Kossakowski. The author describes the motif of betrayal, ever-present on different levels of the text structure, which in the most complete way describes the organisation of space between humans and their interaction in "Horsztyński". The author focuses his attention on detailed description and analysis of the recurrent themes frequently repeated in Szczęsny's statements, namely motifs of "man-harp", "man-actor in the theatre of the world", and "man-puppet", harlequin, clown. These motifs prove the sensibility of Szczęsny's to the theatrical aspect of the surrounding reality. The motif of darkness and of a blind man groping his way in the darkness so frequent in Szczęsny's statements can be interpreted as a manifestation of utter lack of hope and the feeling of uselessness of one's existence in the world.Item "Geniusz, ten możny pan, gustu jest hołdownikiem". Wokół polskiej prapremiery "Hamleta"(Wydawnictwo "Poznańskie Studia Polonistyczne", Poznań, 1999) Kurek, KrzysztofThe first chapter, entitled "On Polish First-Night Performance of Hamlet", is devoted to the first Polish staging of the tragedy. The first-night performance was staged on April 9th 1798 at the Lwów theatre, which at that time was directed by Wojciech Bogusławski. The author presents the most important historical context surrounding the production of the play and reminds of the concurrent presence of German-language productions of Shakespeare's plays in Warsaw prior to 1794. After a detailed description of individual versions of Schroeder's adaptations of "Hamlet", the autor analyses the text of the Bogusławski translation of the tragedy and the accompanying text of "Uwagi nad Hamletem" ("Notes on Hamlet").Item Bitwa nad Mozgawą(Wydawnictwo "Poznańskie Studia Polonistyczne", Poznań, 1999) Kurek, KrzysztofChapter has been entirely devoted to the play written by Józef Korzeniowski entitled "Bitwa nad Mozgawą". The play is an excellent example of Korzeniowski's attempt at reaching Shakespearean dramatical forms via Schiller's literary output. The drama, as one of the first in Polish nineteenth century dramatical art, realizes with a remarkable consequence, literary and political myth of the "Polish Hamlet". The core of the plot of "Bitwa..." forms authentic historical events from the time of the period of division and the lack of internal unity of medieval Poland and deals with the fight for power by Mieszko Stary (Mieszko III Old) in his attempts to regain the throne and in retaining his hereditary land. A detailed analysis of the text of "Bitwa..." leads to a conclusion that the composition of the play must have been based on numerous and clear references and links to "Hamlet", which encompass all levels of the text structure. Clear relationships between the character construction of prince Bolesław and the interpretations of Hamlet in "Wilhelm Meisters Lehrjahre" by J. W. Goethe and A. W. Schlegel's "Vorlesungen uber dramatische Kunst und Literatur" have been evaluated - a protagonist conveyed in his examination of himself, his remorseless self-questioning, Hamlet is a man of sensibility with an enquiiring mind, aware of ruthless mechanisms of history, and sensitive to any manifestation of unfairness, deceit, conventionality of human's behaviour - these are the features that had shaped the character of prince Bolesław - the first "Polish Hamlet". The play focuses on the hamletism of Bolesław, which, however, is interpreter and understood in the context of the generation conflict in Poland so pronounced before the insurrection of November, 1830.Item Piórem niewieścim. Z problemów prozy kobiecej dwudziestolecia międzywojennego(Wydawnictwo Naukowe UAM, 1999) Kraskowska, EwaThe book explores some aspects of Polish prose written by women authors in the two decades between the World Wars.Item O tzw. "kobiecości" jako konwencji literackiej(IBL PAN, 2000) Kraskowska, Ewa; Borkowska, Grażyna; Sikorska, LilianaThe article deals with the question of the so-called "femininity" as a notion in literary studies. The author argues that it should be perceived as a kind of literary convention determined by historical and cultural factors.Item Grafia druków polskich z 1521 i 1522. Problemy wariantywności i normalizacji(Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, 2001) Lisowski, TomaszThe first six Polish prints of 1521 and 1522 (including two independent editions of Żywot Pana Jezu Krysta [The Life of Our Lord Jesus Christ] by Baltazar Opec) are discussed. Methods of graphemics were used, a grapheme was defined as a disposition to graphic substitution of a phoneme. The two competitive spelling systems are characterized - the functional one, capable of adequate rendition of phonetic reality of the then Polish language as used in Vietor's printing house and the conservative one, which refers to Bohemian spelling patterns used by Jan Sandecki. The degree of standardisation of Polish spelling at the beginning of the 16th century was determined.Item Powroty posła (Julian Ursyn Niemcewicz, Powrót posła)(Wydawnictwo słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2001, 2001) Kurek, KrzysztofTekst zawiera interpretację komedii politycznej "Powrót posła" autorstwa Juliana Ursyna Niemcewicza. Analiza dramatu (ukończonego w listopadzie 1790 roku)staje się pretekstem zarówno do odtworzenia najważniejszych kontekstów historycznych wpływających bezpośrednio na ostateczny kształt utworu, jak i ukazania tej komedii jako narzędzia politycznej propagandy. Autor przypomina ścisłe związki zachodzące pomiędzy ideowym przesłaniem tekstu a literaturą polityczną okresu Sejmu Czteroletniego.Item Historia komedii rzymskiej(Proszynski i S-ka, 2001) Skwara, EwaMonografia poświęcona teatrowi i komedii rzymskiej stara się zaprezentować teatr nie tylko z punktu widzenia filologa, a więc od strony tekstu, ale spojrzeć na zachowane sztuki jako na źródło wiedzy o scenicznej realizacji. Książka jest wynikiem prac prowadzonych przez filologów, archeologów i historyków sztuki. Należy jednak podkreślić, że choć stanowi syntezę dotychczasowych zdobyczy nauki światowej w tej dziedzinie, to znaczącą rolę odegrały badania własne autorki, prowadzone głównie nad palliatą, jej sceniczną realizacją i szeroko pojętymi teatraliami. Monografia powstała nie tylko z myślą o zaspokojeniu potrzeb dydaktyki uniwersyteckiej, ale także z nadzieją, że może się stać kompendium dla badaczy i specjalistów zajmujących się teatrem oraz stanowić źródło informacji o komedii rzymskiej dla każdego humanisty. Książka składa się z siedmiu podstawowych działów. Każdy z nich szczegółowo omawia problemy związane z rozwojem gatunków scenicznych w Rzymie: odmiany komedii (Quid?), autorów (Quis?), ówczesnego odbiorcę (Cur?), teatry i sceny (Ubi?), czas przedstawień teatralnych (Quando?), a dwa ostatnie rozdziały poświęcone są: maskom, kostiumom, rekwizytom, maszynerii scenicznej, muzyce (Quomodo?), a także aktorom i wszystkim ludziom teatru, którzy uczestniczyli w tworzeniu przedstawienia (Quibus auxiliis?). Tekst opatrzono licznymi tabelami i wykresami, których zadaniem jest pomóc w znalezieniu potrzebnych informacji. Ilustracje zaś, które wypełniają głównie drugą część książki, stanowią niezbędne uzupełnienie omawianych zagadnień.Item Rosyjska misja prawosławna w Pekinie - rys historyczny(2002) Miazek-Męczyńska, MonikaItem Plaut, Komedie, tom I: Żołnierz samochwał, Amfitrion.(2002) Plautus, Titus Maccius; Skwara, EwaPlaut (Titus Maccius Plautus), poeta rzymski z przełomu III i II wieku p.n.e. jest autorem 21 zachowanych komedii, które prezentują na scenie greckie środowisko i greckie stosunki społeczne. Komediopisarz chętnie korzystał z autorów greckiej komedii nowej, przejął od nich tematy, schemat intrygi i typy bohaterów, którym a priori były przypisane stałe cechy i zawsze ta sama rola w fabule. Nie można jednak uznać komedii Plauta ani za plagiat (starożytni nie znali tego pojęcia), ani też za przekład, autor bowiem wykazał się ogromnym talentem i własną inwencją, a nierzadko nadawał swoim utworom rzymski koloryt. Ponieważ do końca XIX wieku utwory zaliczane do greckiej komedii nowej były zupełnie nieznane, można powiedzieć, że to właśnie Plaut do spółki z Terencjuszem, stanowili wzorzec kształtujący nowożytną komedię europejską. Zasługą Plauta jest przede wszystkim dostarczenie zbioru fabuł i intryg, a także galerii postaci – typów, wyposażonych w wady ludzkie, którym łatwo nadać kształt karykatury. Jego sztuki są niewyczerpanym źródłem śmiesznych chwytów, bastonad, przebrań, omyłek, teatru w teatrze, nieporozumień, qui pro quo oraz gier miłości, zazdrości i głupoty. W tym względzie można by powiedzieć, że Plaut stworzył komedię. Tematem jego sztuk są zwykle perypetie lekkomyślnego lub niezaradnego młodzieńca, który stara się o względy wybranki swego serca. A ponieważ uczucie tych dwojga napotyka na różnego rodzaju przeszkody, na scenie pojawia się sprytny niewolnik, który jako spiritus movens całej intrygi pomaga parze kochanków. Treścią komedii jest więc przeprowadzenie chytrze obmyślonego podstępu lub znalezienie wyjścia z trudnej sytuacji. Bohaterami komedii Plauta są zawsze skonwencjonalizowane postaci, które występują jako typy przyporządkowane maskom, zwanym personae. Najczęściej pojawiające się w sztuce maski, czyli personae dramatis to: starzec, młodzieniec, panna lub hetera i oczywiście niewolnik. O genialności Plauta świadczy przede wszystkim jego język, pełen kalamburów, żartów i gier słownych wykorzystujących podwójne znaczenie słów. Charakteryzuje go wysoki stopień kolokwializacji, nie stroni też od wyzwisk i obelżywych przezwisk. Błędem jest jednak uważać łacinę komediopisarza za wulgarną lub pospolitą. Obfituje bowiem ona w synonimy, metafory, komiczne zniekształcenia, wykorzystujące homonim, paronomazję i aliterację do osiągnięcia wspaniałych efektów dramatycznych i humorystycznych. W tej materii można rzec, że Plaut był prawdziwym mistrzem konceptu. Tłumaczenie uhonorowano nagrodą miesięcznika Literatura na wiecie za najlepszy przekład poezji (2003).Item Plaut, Komedie, tom II: Osly, Misa pełna złota(Proszynski i S-ka, 2003) Plautus, Titus Maccius; Skwara, EwaPlaut (Titus Maccius Plautus), poeta rzymski z przełomu III i II wieku p.n.e. jest autorem 21 zachowanych komedii, które prezentują na scenie greckie środowisko i greckie stosunki społeczne. Komediopisarz chętnie korzystał z autorów greckiej komedii nowej, przejął od nich tematy, schemat intrygi i typy bohaterów, którym a priori były przypisane stałe cechy i zawsze ta sama rola w fabule. Nie można jednak uznać komedii Plauta ani za plagiat (starożytni nie znali tego pojęcia), ani też za przekład, autor bowiem wykazał się ogromnym talentem i własną inwencją, a nierzadko nadawał swoim utworom rzymski koloryt. Ponieważ do końca XIX wieku utwory zaliczane do greckiej komedii nowej były zupełnie nieznane, można powiedzieć, że to właśnie Plaut do spółki z Terencjuszem, stanowili wzorzec kształtujący nowożytną komedię europejską. Zasługą Plauta jest przede wszystkim dostarczenie zbioru fabuł i intryg, a także galerii postaci – typów, wyposażonych w wady ludzkie, którym łatwo nadać kształt karykatury. Jego sztuki są niewyczerpanym źródłem śmiesznych chwytów, bastonad, przebrań, omyłek, teatru w teatrze, nieporozumień, qui pro quo oraz gier miłości, zazdrości i głupoty. W tym względzie można by powiedzieć, że Plaut stworzył komedię. Tematem jego sztuk są zwykle perypetie lekkomyślnego lub niezaradnego młodzieńca, który stara się o względy wybranki swego serca. A ponieważ uczucie tych dwojga napotyka na różnego rodzaju przeszkody, na scenie pojawia się sprytny niewolnik, który jako spiritus movens całej intrygi pomaga parze kochanków. Treścią komedii jest więc przeprowadzenie chytrze obmyślonego podstępu lub znalezienie wyjścia z trudnej sytuacji. Bohaterami komedii Plauta są zawsze skonwencjonalizowane postaci, które występują jako typy przyporządkowane maskom, zwanym personae. Najczęściej pojawiające się w sztuce maski, czyli personae dramatis to: starzec, młodzieniec, panna lub hetera i oczywiście niewolnik. O genialności Plauta świadczy przede wszystkim jego język, pełen kalamburów, żartów i gier słownych wykorzystujących podwójne znaczenie słów. Charakteryzuje go wysoki stopień kolokwializacji, nie stroni też od wyzwisk i obelżywych przezwisk. Błędem jest jednak uważać łacinę komediopisarza za wulgarną lub pospolitą. Obfituje bowiem ona w synonimy, metafory, komiczne zniekształcenia, wykorzystujące homonim, paronomazję i aliterację do osiągnięcia wspaniałych efektów dramatycznych i humorystycznych. W tej materii można rzec, że Plaut był prawdziwym mistrzem konceptu. Tłumaczenie uhonorowano nagrodą miesięcznika Literatura na wiecie za najlepszy przekład poezji (2003).Item A Lost Chance – Some Remarks on Ancient Autobiographies(Polskie Towarzystwo Filologiczne, 2003) Piętka, RadosławItem (Nie)obecność Pankowskiego(Biblioteka Narodowa, 2003) Kurek, KrzysztofW artykule omówiona została recepcja dramaturgicznych dokonań Mariana Pankowskiego (1919-2011) w Polsce. Przedstawione zostały charakterystyczne cechy i tematy tej twórczości.Item "Król Jan", czyli Rzecz o utracie królestwa(słowo/obraz/terytoria, Gdańsk, 2004) Kurek, KrzysztofTekst zawiera interpretację dramatu Williama Shakespeare'a "Życie i śmierć króla Jana" ("King John"). Autor przedstawił nie tylko filologiczne, lecz także historyczne i kulturowe konteksty omawianego utworu. Analiza ukazuje jedną z Szekspirowskich kronik jako utwór rekonstruujący proces utraty władzy i rozpadu państwa.Item Plaut, Komedie, tom III: Dwie Bakchidy, Jeńcy(Proszynski i S-ka, 2004) Plautus, Titus Maccius; Skwara, EwaPlaut (Titus Maccius Plautus), poeta rzymski z przełomu III i II wieku p.n.e. jest autorem 21 zachowanych komedii, które prezentują na scenie greckie środowisko i greckie stosunki społeczne. Komediopisarz chętnie korzystał z autorów greckiej komedii nowej, przejął od nich tematy, schemat intrygi i typy bohaterów, którym a priori były przypisane stałe cechy i zawsze ta sama rola w fabule. Nie można jednak uznać komedii Plauta ani za plagiat (starożytni nie znali tego pojęcia), ani też za przekład, autor bowiem wykazał się ogromnym talentem i własną inwencją, a nierzadko nadawał swoim utworom rzymski koloryt. Ponieważ do końca XIX wieku utwory zaliczane do greckiej komedii nowej były zupełnie nieznane, można powiedzieć, że to właśnie Plaut do spółki z Terencjuszem, stanowili wzorzec kształtujący nowożytną komedię europejską. Zasługą Plauta jest przede wszystkim dostarczenie zbioru fabuł i intryg, a także galerii postaci – typów, wyposażonych w wady ludzkie, którym łatwo nadać kształt karykatury. Jego sztuki są niewyczerpanym źródłem śmiesznych chwytów, bastonad, przebrań, omyłek, teatru w teatrze, nieporozumień, qui pro quo oraz gier miłości, zazdrości i głupoty. W tym względzie można by powiedzieć, że Plaut stworzył komedię. Tematem jego sztuk są zwykle perypetie lekkomyślnego lub niezaradnego młodzieńca, który stara się o względy wybranki swego serca. A ponieważ uczucie tych dwojga napotyka na różnego rodzaju przeszkody, na scenie pojawia się sprytny niewolnik, który jako spiritus movens całej intrygi pomaga parze kochanków. Treścią komedii jest więc przeprowadzenie chytrze obmyślonego podstępu lub znalezienie wyjścia z trudnej sytuacji. Bohaterami komedii Plauta są zawsze skonwencjonalizowane postaci, które występują jako typy przyporządkowane maskom, zwanym personae. Najczęściej pojawiające się w sztuce maski, czyli personae dramatis to: starzec, młodzieniec, panna lub hetera i oczywiście niewolnik. O genialności Plauta świadczy przede wszystkim jego język, pełen kalamburów, żartów i gier słownych wykorzystujących podwójne znaczenie słów. Charakteryzuje go wysoki stopień kolokwializacji, nie stroni też od wyzwisk i obelżywych przezwisk. Błędem jest jednak uważać łacinę komediopisarza za wulgarną lub pospolitą. Obfituje bowiem ona w synonimy, metafory, komiczne zniekształcenia, wykorzystujące homonim, paronomazję i aliterację do osiągnięcia wspaniałych efektów dramatycznych i humorystycznych. W tej materii można rzec, że Plaut był prawdziwym mistrzem konceptu. Tłumaczenie uhonorowano nagrodą miesięcznika Literatura na Swiecie za najlepszy przekład poezji (2003).Item Matteo Ricci i jezuicka metoda akomodacyjna(Wydawnictwo Fundacji Collegium Europaeum Gnesnense, 2005) Miazek-Męczyńska, Monika; Mikołajczak, Aleksander WojciechArtykuł przedstawia misyjną działalność Matteo Ricciego, jezuity, który jako pierwszy został zaproszony do cesarskiego Pekinu, a dzięki swojej otwartości na kulturę i naukę chińską zapoczątkował specyficzną dla Towarzystwa Jezusowego metodę ewangelizowania Państwa Środka - metodę akomodacyjną.