Doktoraty 2010-2024 /dostęp ograniczony, możliwy z komputerów w Bibliotece Uniwersyteckiej/

Permanent URI for this collection

https://repozytorium.amu.edu.pl/handle/10593/104

Prace doktorskie są archiwizowane obligatoryjnie zgodnie z Zarządzeniem nr 110/2009/2010 Rektora Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu z dnia 20 listopada 2009 roku w sprawie gromadzenia i udostępniania przez Bibliotekę Uniwersytecką w repozytorium AMUR rozpraw doktorskich bronionych na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Dostęp do pełnego tekstu niektórych prac doktorskich, zgodnie z podpisaną przez autora pracy licencją może zostać ograniczony. Oznacza to, że pełen tekst pracy będzie dostępny dla uprawnionych użytkowników tylko z komputerów na terenie Biblioteki Uniwersyteckiej.

Browse

Now showing 1 - 20 of 1854

A Narrative Intervention Program for the Building of a Preferred Alternative Narrative in light of the Experiences of Adolescents with Multidimensional Learning Disabilities and Attention Difficulties
(2021) Wizman-Man, Dickla; Krauze-Sikorska, Hanna. Promotor; Marciniak, Mateusz. Promotor
This research study examines the personal narratives of twenty graduates with multidimensional learning disabilities and attention difficulties who completed their studies in a special education school and integrated into an intervention program that acts in the school. The program “Life Stories for Personal Development” is based on the principles of the narrative paradigm and constitutes an inseparable part of the curriculum in the school. In this research study, use was made of qualitative-narrative research. The findings were collected using semi-structured narrative interviews that were recorded. In addition, use was also made of different quantitative personality questionnaires. The aim of the use of the quantitative questionnaires was to describe the group and to define the narrative of the extensively researched population, with reference to different personality attributes – family support, self-efficacy, self-direction, optimistic approach to life, and future orientation – studies. The interviews and the questionnaires were distributed at the end of their studies in the educational framework at two points of time in their lives – with their entrance into the school and before their integration into the intervention program and at the end of the studies after three years of participation in the intervention The program recognizes the power of the story that the person tells about his life to shape and channel life and recruits this power for the educational treatment activity. The program focuses on the person’s ability to change the narrative, through group and individualized processes. The objective of the research study was to learn about the personal experience and the graduates’ perception about different dimensions in their lives such as family support, peer group, approach to life, future orientation, self-efficacy, and self-image. For this purpose, the phenomenological paradigm was chosen as a theoretical framework that guides the research that seeks to understand the subjective experiences and meanings that the graduates give to their lives as people with learning disabilities and attention difficulties, while building a theoretical framework that will further the understanding. In the qualitative analyses the relationships between past and future personality traits of self-esteem, self-efficacy, optimism, and family support were examined. The results showed that there are differences between past and future scores in the measurements of self-esteem, self-efficacy, and optimism. In the case of each of the personality factors, the score was higher in the future than in the past. However, in the measurement of level of family support, no significant difference was found. A positive correlation was found between past self-esteem and past self-efficacy measured at the same time, suggesting that the higher one’s self-esteem was in the past, the higher one’s self-efficacy was too, and vice versa. Similarly, a significant positive correlation was found between future self-esteem and future self-efficacy, suggesting that the higher one’s self-esteem is in the future, the higher one’s self-efficacy is too, and vice versa. And the same goes for the relation between those characteristics in the future. According to the results of analysis of relations between the scores on the Personality Questionnaires, the higher one’s self-esteem is in the future, the higher one’s optimism is, and vice versa. In other words, if the individual’s self-image in the future is higher, then the level of optimism will be higher, and the reverse is true. No other same time relations were found to be significant. Another important issue is that the higher one’s self-efficacy was, the lower the future optimism, and vice versa. No other significant relations were found in the data. The responsibility of this research study led me to return to the field of education when I am equipped with a greater understanding of the graduates’ narratives. The implications of this research study belong to the field of therapy and the field of education. In the field of therapy, one of the aspects emphasizes the importance of the narrative instrument: life stories as an instrument of treatment and assessment in the education work with children. This trend joins the trend of many researchers who address the profound and therapeutic meaning of the narrative story, since it is an organizing principle in the person’s experience of himself. The research study is intended to help the support factors – the education institutions in general and the special education institutions in particular – to know in-depth the difficulties faced by learning disabled people and to develop awareness regarding their influence and ability to help them effectively promote the quality of their lives.
A narratological analysis of the vampire character in Stephenie Meyer’s Twilight saga
(2020) Rosenberg, Shiri; Stachura, Paweł. Promotor
Stephenie Meyer is the author of bestselling young-adult novels, most importantly Twilight (2005), New Moon (2006), Eclipse (2007), and Breaking Dawn (2008), which form the Twilight series. The dissertation compares the narrative structure and imagery in Stephenie Meyer’s Twilight books and in fairy tales. Because of significant and numerous similarities, Meyer’s novels can be identified as modern-time fairy tales. The novels include a number of well-known stock images, plots, and characters, which are identified and discussed in the present discussion. One of the key concepts in the present inquiry, as defined in the first chapter, is the literary fairy tale and its relation to the folk tale. In the Twilight novels, Stephenie Meyer combines fairy tale material with the vampire character and imagery related to the vampire theme, discussed in the second chapter. This combination is an important research area in the present study, and it leads to interesting results. The dissertation will present a brief historical outline of the vampire character in literature and present the transformations of themes, functions, and readership of vampire fiction, from pre-modern times to the late 20th century.
Acykliczne analogi oligonukleotydów otrzymywane metodą chemii „Click”
(2015-04-30) Gładysz, Michał; Milecki, Jan. Promotor
Reakcja katalizowanej jonami miedzi (I) cykloaddycji pomiędzy alkinem i azydkiem, miała duży wpływ na rozwój badań nad nowymi pochodnymi oligodeoksynukleotydów. Możliwość utworzenia triazolowego połączenia internukleotydowego w łańcuchu DNA, niesie ze sobą korzyści w postaci redukcji ujemnego ładunku polianionowej struktury oraz zwiększenia odporności na działanie nukleaz. Celem niniejszej pracy było opracowanie syntezy azydowego oraz alkinowego bloku budulcowego, które zostały wykorzystane do otrzymywania acyklicznych analogów nukleozydów, aktywnych w reakcjach typu „Click”. Wykorzystanie acyklicznych struktur miało na celu uproszczenie procesu syntetycznego. Zadowalające wyniki uzyskano podczas syntezy pochodnej adeniny zarówno z podstawnikiem alkinowym i azydkowym oraz dla pochodnej tymidyny z podstawnikiem azydkowym. Przeprowadzona następnie reakcja typu CuAAC zaowocowała otrzymaniem dwóch analogów acyklicznych dinukleotydów, z łącznikiem triazolowym. Następnie wprowadzono grupę ochronną DMT oraz amidofosforyn, w celu zwiększenia ich aktywności w procesie zautomatyzowanej syntezy DNA na podłożu stałym. Przeprowadzono syntezę dwóch serii 12-merycznych oligodeoksynukleotydów posiadających modyfikację acyklicznymi dinukleotydami obu typów na końcu 5’ lub w środku łańcucha. Produkty oczyszczono elektroforetycznie lub za pomocą HPLC i zbadano trwałość termodynamiczną tworzonych przez nie dupleksów DNA. Wybrane związki zostały przebadane pod kątem określenia aktywności przeciwnowotworowej. Struktury potwierdzono za pomocą analizy 1H NMR, 13C NMR oraz MALDI TOF MS.
Adaptacja kamieniołomów dla potrzeb turystyki na przykładzie Kopalni Wapienia „Tarnów Opolski”
(2011-05-10T07:42:00Z) Marciniak, Adam; Skoczylas, Janusz. Promotor
Wykorzystanie wyrobiska po okresie eksploatacji skał nie jest problemem nowym zarówno w Polsce jak i na świecie. Powiązane z tym działania koncentrują się główne na minimalizowaniu skutków eksploatacji surowców skalnych i próbie przywrócenia wyrobiska środowisku. Należy jednak mieć na uwadze, że liczba kamieniołomów wciąż się zwiększa, a corocznie wydawane są nowe pozwolenia na eksploatację. W efekcie powoduje to powstanie nowych terenów poeksploatacyjnych, których efektywną adaptację utrudnia brak uniwersalnych scenariuszy postępowania. Z tego też powodu w niniejszej dysertacji podjęto próbę opracowania schematu postępowania, uwzględniającego istniejące zasoby kamieniołomu, oraz zapotrzebowanie społeczne na adaptację w celu umożliwienia płynnego przejścia z fazy eksploatacji surowca do zagospodarowania obiektu. Zakres badawczy pracy koncentruje się na: - określeniu zapotrzebowania społecznego na kierunki adaptacji kamieniołomu, - weryfikację metody AHP (Analytic Hierarchy Process) oraz AHP/BOCR w przypadku wyboru kierunku adaptacji wyrobiska, - weryfikację scenariusza adaptacji wyrobiska. Aplikacja zaproponowanego scenariusza została przeprowadzona na przykładzie czynnego kamieniołomu w Tarnowie Opolskim. Wynikiem przeprowadzonych prac jest powstanie scenariusza postępowania w przypadku adaptacji obiektów po eksploatacji surowców skalnych na cele turystyczne umożliwiającego: - przewidywanie i planowanie możliwości adaptacji wyrobiska w zależności od momentu zakończenia eksploatacji, - wyznaczenie głównego kierunku adaptacji kamieniołomu, bazując na aktualnych lub perspektywicznych zasobach kamieniołomu, - wyznaczenie szczegółowych kierunków adaptacji kamieniołomu zgodnie z zapotrzebowaniem społecznym, - ocenę zaproponowanego sposobu adaptacji pod kątem korzyści, jakie może ono przynieść, a także kosztów, jakich będzie wymagała realizowana inwestycja. Zaprezentowany w pracy scenariusz, stwarza możliwości kompleksowego podejścia do problemu adaptacji kamieniołomu na cele turystyczne i może znaleźć szerokie grono odbiorców zarówno wśród samorządów lokalnych jak i zakładów górniczych.
Addukty chiralnych amin drugorzędowych z 1,1,3,3,3-pentafluoropropenem oraz heksafluoropropenem – synteza i zastosowanie w reakcjach fluorowania
(2012-10-03T07:55:10Z) Bilska, Monika; Koroniak, Henryk. Promotor
Szerokie spektrum aktywności biologicznej, a także zaskakujące właściwości związków fluoro-organicznych wzbudzają zainteresowanie tą dziedziną chemii wśród wielu grup badawczych na całym świecie. Atom fluoru, a także wiązanie C-F wykazują odmienne właściwości elektronowe w porównaniu z atomem wodoru oraz wiązaniem C-H, które w zdecydowany sposób wpływają na właściwości cząsteczek organicznych. W środowisku naturalnym istnieje niewiele pochodnych fluoroorganicznych, a ich szerokie zastosowanie w wielu dziedzinach życia, pociąga za sobą potrzebę opracowywania nowych bardziej skutecznych i selektywnych metod ich otrzymywania. Jedną z takich metod jest reakcja dehydroksyfluorowania, czyli substytucja nukleofilowa grupy hydroksylowej w cząsteczkach alkoholi atomem fluoru. Synteza nowych związków o właściwościach fluorujących, z grupy α-fluoroamin, w reakcji chiralnych drugorzędowych amin alifatycznych i cyklicznych z 1,1,3,3,3-pentafluoropropenem oraz heksafluoropropenem, a także badanie ich skuteczności i selektywności w reakcjach dehydroksyfluorowania prostych alkoholi oraz pochodnych węglowodanów jest tematyką niniejszej rozprawy doktorskiej. W pracy zaprezentowano badania nad regio- oraz stereoselektywnością reakcji dehydroksyfluoro-wania trzeciorzędowych alkoholi – pochodnych di-O-izopropylidenoheksofuranozy z wykorzysta-niem DAST oraz PFPDEA (odczynnika z grupy α-fluoroamin). Rozpatrując strukturę otrzymanych fluorowanych pochodnych ustalono konfigurację D-gluko na atomie węgla C-3 pierścienia heksofuranozy. W kolejnym etapie pracy zsyntetyzowano nowe czynniki fluorujące w reakcji 1,1,3,3,3-pentafluoropropenu oraz heksafluoropropenu z chiralnymi drugorzędowymi aminami alifatycznymi dostępnymi handlowo oraz z chiralnymi drugorzędowymi aminami cyklicznymi otrzymanymi z L-proliny. Nowe czynniki o właściwościach fluorujących testowano w reakcjach z mieszaninami racemicznymi prostych alkoholi drugorzędowych. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, iż nowootrzymane odczynniki z grupy α-fluoroamin są efektywnymi czynnikami o właściwościach fluorujących, o porównywalnej skuteczności do już znanych z literatury odczynników należących do tej samej grupy. Jednocześnie ustalono, iż centrum chiralne w cząsteczce reagenta fluorującego nie miało znaczącego wpływu na stereochemię reakcji dehydroksyfluorowania, gdyż otrzymane fluorki były mieszaninami racemicznymi. W pracy podjęto również badania nad regio- oraz stereoselektywnością reakcji dehydroksyfluoro-wania wcześniej otrzymanych mieszanin diastereoizomerów alkoholi z zastosowaniem jako czynników fluorujących nowych związków, a także porównano ich skuteczność na podstawie reakcji fluorowania tych samych mieszanin alkoholi z DAST, odczynnikiem Ishikawy oraz PFPDEA. Na podstawie uzyskanych wyników wywnioskowano, iż na przebieg reakcji fluorowania wpływ ma przede wszystkim struktura substratu.
Administracja diecezji Pontu w późnym Cesarstwie Rzymskim
(2018) Smorczewski, Łukasz; Prostko-Prostyński, Jan. Promotor
Zasadniczym celem dysertacji jest rozpatrzenie dziejów późnorzymskiej administracji cywilnej w diecezji Pontu (od Dioklecjana do czasów dynastii Heraklidów). Do tej pory ta jednostka terenowa Cesarstwa Rzymskiego nie stała się przedmiotem kompleksowych studiów. Analiza obecnego stanu badań w sposób jasny dowodzi, że mamy do czynienia jedynie z przyczynkami w marginalny sposób odnoszącymi się do powyższego zagadnienia. Niewykorzystana została zwłaszcza bogata baza źródłowa obejmująca akta normatywne, narracje literackie, prowincjonalne katalogi, dokumenty kościelne i epigrafikę. Konieczne jest zatem wypełnienie luki istniejącej w literaturze przedmiotu, poprzez zaprezentowanej pierwszej monografii poświęconej funkcjonowaniu diecezjalnego aparatu w Poncie. Dysertacja składa się z trzech rozdziałów, które podzielone są na mniejsze jednostki. Rozdział pierwszy odnosi się do chronologii utworzenia diecezji, jako ogniwa terenowej administracji w państwie. W tym celu autor przeanalizuje kwestie związane ze zmianami znaczenia terminu διοίκησις = dioecesis przed reformami Dioklecjana i Konstantyna I. Ponadto omówiona zostanie koncepcja Th. Mommsena, który zaproponował datację powstania diecezji na rok 297. Weryfikacja danych prozopograficznych z okresu tetrarchii umożliwi korektę zaproponowanej przez Mommsena chronologii. Następnym krokiem będzie zdefiniowanie różnicy występującej pomiędzy agentes vices praefectorum praetorio i wikariuszami diecezji. Zgodnie z przedstawioną interpretacją agentes z czasów Dioklecjana nie działali jeszcze w diecezjalnych strukturach, lecz pełnili funkcję ekstraordynaryjnych zastępców prefekta pretorio w danym regionie. Dopiero Konstantyn Wielki wprowadził podział terytorialny państwa na diecezje w latach 312-324. Terminus ante quem powołania diecezji Pontu jest z całą pewnością 19 lipca 325 roku. Kolejni cesarze określili rolę diecezjalnego zwierzchnictwa, jako elementu pośredniego w imperialnej administracji Rzymu. Proces ten zakończył się około 372 roku nadaniem wikariuszowi tytułu spectabilis. Ostatnim z badanych w tym rozdziale zagadnień będzie datacja katalogu Incipit eiusdem nomina provinciarum omnium (zwanej też Laterculus Veronensis) i jego znaczenia dla opisu wewnętrznej struktury diecezji Pontu. Autor przychyla się do wcześniejszych postulatów historyków, aby za termin powstania dokumentu uznać okres panowania Konstantyna I. Co więcej, dwie glosy widniejące we fragmencie rękopisu, opisującym układ prowincji diecezji Pontu, nie są późniejszymi interpolacjami. Wnikliwe analiza inskrypcji namiestników prowincji wskazuje, że pierwsza z nich odnosi się nie do podziału Paflagonii na dwie części, ale do rozpadu prowincji Pontus-Paflagonia. W jego wyniku powstały dwie odrębne prowincje pontyjskie: Diospontus i Pontus Polemoniacus. Natomiast druga glosa informująca o aneksji Armenii Minor też została błędnie zinterpretowana. Raczej odnosiła się ona do stanu zwasalizowania sąsiedniego państwa, krótko po zawarciu przez Rzym traktatu pokojowego z Persją sasanidzką w 299. Stan podległości Królestwa Armenii utrwalił Maksymin Daja w 312 roku. W rozdziale drugim poruszona zostanie hierarchia prowincji wchodzących w skład diecezji Pontu od IV do VII wieku. Początkowo autor omówi wcześniejszy etap kształtowania się rzymskiej administracji terenowej w północnej Anatolii. Następnie scharakteryzowana zostanie specyfika prowincjonalnych namiestnictw przed reformami Justyniana I. Przedstawiony układ dowodzi, że ta diecezja nie była w pełni zuniformizowaną i jednolitą strukturą. Dalszym etapem ewaluacji będzie rozpatrzenie sprawy integralności wewnętrznej diecezji Pontu. W literaturze pojawiają się sugestie o dwóch potencjalnych cesjach w czasach Konstantyna Wielkiego i Konstancjusza II. Autor neguje zasadność powyższych hipotez. Pierwsze istotne zmiany w funkcjonowaniu diecezji przynoszą reformy justyniańskie z lat 535 i 536. Cesarz Justynian pragnąc ukrócić nadużycia związane z praktyką suffragium, zdecydował się na rozwiązanie urzędu wikariusza oraz powołanie nowych namiestników w randze vir spectabilis. Posiadali oni komendę wojskową, ale tylko w granicach zarządzanej prowincji. Ośrodek władzy administracyjnej przesunął się z prowincji zachodnich i centralnych na rzecz wschodnich jednostek terenowych. W 548 roku władze zrewidowały dotychczasową politykę, przywracając wikariusza Pontu. Główną przyczyną dokonanej zmiany była plaga rozbójnictwa w regionie. Dlatego odnowiony urząd miał do dyspozycji oddział wojskowy. Ostatni odnotowany przez historyków wikariusz sprawował swój urząd w 610 roku. Przyczyną rozwiązania diecezji w VII wieku była zapewne militaryzacja państwa, spowodowana przez długoletni konflikt z Persją sasanidzką, a później inwazję muzułmanów. Istnienie wydzielonej administracji cywilnej w tych warunkach stało się niemożliwe. Trzeci rozdział przedstawia kompetencje wikariusza i jego biura. Zachowana baza źródłowa ukazuje aktywność tego urzędnika w czterech sferach działalności publicznej: • sądownictwa; • kontroli fiskalnej; • nadzoru instytucjonalnego; • ochrony porządku publicznego. Wikariusz pełnił nie tylko funkcję instancji apelacyjnej, ale interweniował w spory sądowe, które w jego opinii przekraczały uprawnienia zwykłego namiestnika. Obszar jego jurysdykcji został ograniczony w ustawie Konstancjusza II z 3 maja 361 roku. Odtąd obywatele Bitynii oraz Paflagonii składali apelacje przed trybunałem prefekta Konstantynopola. Akty normatywne prezentują urząd diecezjalnego naczelnika, jako gwaranta poprawności wdrażanych procedur skarbowych. Przedmiotem jego oceny były zwłaszcza oszacowania podatkowe miejskich kurii. W aspekcie nadzoru instytucjonalnego jego zadania koncentrowały się głównie na inspekcjach prowincji, kontroli lokalnej sieci - cursus publicus i współpracy z Kościołem. Ważnym zadaniem wikariuszy Pontu było zapewnienie porządku publicznego. W pierwszych dekadach V wieku władze zdecydowały nawet o tymczasowym zastąpieniu wikariusza komesem, którego naczelną troską była deeskalacja buntowniczych nastrojów w regionie. W momencie ustania zagrożenia cesarz Teodozjusz II powrócił do praktyki nominacji wikariuszy (połowa lat trzydziestych V wieku). Kwestia ochrony porządku publicznego nie doczekała się satysfakcjonującego rozwiązania aż do czasów reform justyniańskich. Druga część rozdziału poświęcona została strukturze diecezjalnego officium i prozopografii wikariuszy. Spośród dwudziestu przykładów karier urzędniczych jedynie trzynaście należy uznać za w pełni wiarygodne. Na ich podstawie można stwierdzić istnienie trwałych tendencji w aspekcie pochodzenia danego urzędnika oraz preferowanej religii. W czasach tetrarchii pojawiający się viceprefekci pochodzili głównie z Zachodu. Za rządów Konstancjusza II i Walensa wikariusze rekrutowali się spośród kręgów urzędniczych wywodzących się z diecezji Pontu. Po akcesji Teodozjusza I ponownie zarządcami diecezji zostają przedstawiciele zachodniej elity. W przypadku preferencji religijnych, to aż do końca pierwszej połowy IV wieku dominują wyznawcy tradycyjnych kultów grecko-rzymskich. Ostatnie dekady przynoszą zmianę omawianej tendencji na korzyść chrześcijaństwa, które utrzymuje status religii państwowej w kolejnych wiekach. Podsumowując, zaprezentowana dysertacja będzie pierwszą monografią przedstawiającą niezwykle złożony problem funkcjonowania diecezjalnej jednostki, wprowadzającą przy tym kolejny punkt do dyskusji uczonych nad historią regionalną późnego Cesarstwa Rzymskiego.
Administracyjne kary pieniężne
(2017) Staniszewska, Lucyna; Wojtczak, Krystyna. Promotor
Kary administracyjne zastępują odpowiedzialność za drobne wykroczenia i przestępstwa, pozbawiając strony gwarancji właściwych w sprawach karnych. Są one sankcjami niezależnymi od sankcji karnych, jednakże ich dotkliwość powoduje, że są bardziej odczuwalne dla sprawców, aniżeli kary grzywny. Częste sięganie przez ustawodawcę po te instrumenty jest spowodowane tym, że mogą one być nakładane na podmioty zorganizowane a nadto, że są one szybko egzekwowane. Kary pieniężne są wygodnym narzędziem do pozyskania środków przez państwo i samorządy. Ze względu na element represyjny powinniśmy postulować do ustawodawcy, aby administracyjne kary pieniężne były zdefiniowane prawnie, a nadto by uregulowano dla nich następujące zasady: legalności, proporcjonalności, nie – retroakcji, przedawnienia karalności i wykonania administracyjnej kary pieniężnej, multiplikacji kar administracyjnych za to samo zachowanie oraz ne bis in idem. Natomiast wśród proceduralnych gwarancji istotne jest uregulowanie praw sprawcy do niezwłocznego otrzymania szczegółowej informacji w języku dla niego zrozumiałym o istocie i przyczynie wszczęcia postępowania oraz grożącej mu karze, czasu na przygotowanie obrony, a dla osób, które nie mają środków na pokrycie kosztów zastępstwa prawnego przez zawodowego pełnomocnika, prawa do bezpłatne korzystanie z pomocy prawnej. W rozprawie podjęto próbę wyważenia gwarancje praw ukaranych, aby z jednej strony zachować sens kar pieniężnych stanowiących instrumenty skutecznego administrowania, a z drugiej strony, aby zapewnić poszanowanie praw ukaranych, w najwyższym możliwym stopniu.
Administracyjnoprawna sukcesja ustrojowa przy zmianach w zasadniczym podziale terytorialnym
(2021) Kudra-Ostrowska, Anna; Ziemski, Krystian M. Promotor
Przedmiotem rozprawy jest problematyka następstwa prawnego organów administracji publicznej w zakresie kompetencji administracyjnoprawnych ujmowana jako skutek zmian w zasadniczym podziale terytorialnym kraju. Celem podjętej analizy jest wykazanie prawdziwości hipotezy, zgodnie z którą zmiana właściwości miejscowej organów administracji publicznej w związku ze zmianami w zasadniczym podziale terytorialnym kraju nie przerywa, ani nie zmienia treści stosunków prawnych zawiązanych przez organ-poprzednika prawnego, stosunki te są bowiem ex lege kontynuowane przez organ-następcę prawnego – niezależnie od tego, czy zmiana terytorialna polega na utworzeniu nowej jednostki samorządu terytorialnego, zniesieniu jednostki istniejącej, podziale jednostki, połączeniu jednostek, czy wyłącznie na zmianie granic pomiędzy jednostkami. Zakresem przeprowadzonych badań objęto w szczególności: problematykę kontynuacji wszczętych i niezakończonych postępowań administracyjnych po zmianie właściwości miejscowej organów w związku ze zmianami w zasadniczym podziale terytorialnym kraju, ważności aktów administracyjnych wydanych przez organ, który utracił właściwość w związku z tymi zmianami, zasad wyznaczania organów nadzoru w postępowaniach nadzwyczajnych w związku z ww. zmianami, a także obowiązywania aktów prawa miejscowego po wejściu w życie ww. zmian na obszarach objętych tymi zmianami.
Agents of change. Feminist literary magazines, editors, and the politics of cultural production in Canada (1970-2000)
(2020) Markowicz, Marcin; Rzepa, Agnieszka. Promotor
This study investigates the role of feminist literary magazines and their editors as facilitators of change within Canadian literary and cultural field from the 1970s through the 1990s. Such an investigation entails a broader analysis of the politics of cultural production in Canada with a focus on the production and editing of selected publications in the context of feminist publishing and alternative publishing, including an analysis of networks, relations and exchanges among editors, contributors, readers, and institutions. The publications chosen for analysis – Room of One’s Own (1975- ), Fireweed (1978-2002), CV2 (1975- ), Tessera (1984-2005) and (f.)Lip (1987-1990) – are examined as representatives of women’s literary magazine culture that emerges in the mid-1970s, signaling a shift in Canadian literary magazine history that has remained largely unexplored. Research questions at the core of the study relate to the nature of agency of both editors and their publications, the degree of embeddedness of feminist periodical production in changing socio-political and cultural contexts, the politics of editing and producing feminist literary magazines in Canada, and the links between editing, representation and legitimation of writing by women marginalized on the grounds of race, sexual orientation and class.
Akcesja Polski do Unii Europejskiej na łamach prasy regionalnej Ziem Zachodnich
(2011-02-14T10:26:45Z) Olechowska, Paulina; Sakson, Andrzej. Promotor
Rozprawa ma charakter interdyscyplinarny, z pogranicza politologii i medioznawstwa. Przedmiotem badań jest analiza zawartości prasy trzynastu regionalnych dzienników województw: zachodniopomorskiego, lubuskiego i dolnośląskiego, które ukazały się w okresie od V 2002 – V 2004 (w którym odbywała się rządowa ogólnopolska kampania przedreferendalna oraz działania informacyjne i edukacyjne poprzedzające członkostwo Polski w Unii Europejskiej). Istotne dysproporcje pomiędzy tekstami o charakterze informacyjnym i opiniotwórczym (publicystyka) dowodzą, iż przy opisie zagadnień unijnych prasę regionalną charakteryzował wysoki poziom sprawozdawczości. W materiałach publicystycznych wszystkich 13 dzienników regionalnych Ziem Zachodnich przeważał pozytywny stosunek do integracji Polski do UE. W czasie kampanii informacyjnej dotyczącej akcesji Polski do Unii Europejskiej wykorzystywano przede wszystkim argumenty ekonomicznych korzyści przystąpienia Polski do UE. Liczba publikacji prasowych o tematyce unijnej była skorelowana z kalendarzem ważnych wydarzeń w stosunkach między Polską a Unią Europejską. Po ogłoszeniu wyników referendum akcesyjnego zainteresowanie problematyką unijną w analizowanych mediach uległo jednak wyraźnemu zmniejszeniu. Liczba publikacji na temat UE w okresie przedreferendalnym była prawie dwukrotnie większa niż w okresie pomiędzy referendum a akcesją Polski do UE. Na obszarze przygranicznym, na którym polsko-niemieckie kontakty są codziennością, akcesja stanowiła jeden z wielu instrumentów kształtujących sąsiedzkie stosunki. Publicyści regionalnych gazet byli przekonani, że po 1 maja 2004 roku rozpocznie się nowy etap wspólnych dziejów. Wielokrotnie powtarzano hasło „wspólnoty interesów”.
Akty mowy o funkcji fatycznej w wywiadach telewizyjnych
(2010-07-12T14:08:21Z) Otulak-Komenda, Monika; Sypnicki, Józef. Promotor
Zagadnienie funkcji języka w kontekście teorii aktów mowy rozważane będzie w oparciu o funkcję fatyczną, której status jest niejasny: niektórzy badacze nie uznają jej za równorzędną innym funkcjom, ale za funkcję sekundarną, obecną w każdej wypowiedzi językowej. Termin został wprowadzony przez antropologa, Bronisława Malinowskiego do określenia swoistego porozumienia między ludźmi - „komunii fatycznej”. Termin ten przejął Roman Jakobson do określenia komunikatów, które służą nawiązaniu, podtrzymaniu lub zerwaniu kontaktu między uczestnikami aktu komunikacji. Rozumienia funkcji fatycznej możemy rozszerzyć o elementy, które umożliwiają rozmówcom kontrolowanie przebiegu interakcji, a także wpływają na przyjazną atmosferę, ułatwiającą komunikację. Powyższe rozważania teoretyczne posłużyły za punkt wyjścia do wyodrębnienia typów aktów mowy o funkcji fatycznej na bazie materiału językowego wywiadów telewizyjnych. Funkcja fatyczna jest zjawiskiem złożonym, wymagającym szczegółowej analizy i nie powinna kojarzyć się tylko ze skonwencjonalizowanymi formułami grzecznościowymi, których klasycznym przykładem jest telefoniczne halo. Akty mowy o funkcji fatycznej są zjawiskiem zasługującym na ujęcie ich w szerszym kontekście, z uwzględnieniem elementów parawerbalnych i niewerbalnych.
Aktywność fizjologiczna peptydów jamamarinu i alloferonu oraz ich peptydomimetyków u chrząszcza Tenebrio molitor L.
(2019) Walkowiak-Nowicka, Karolina; Rosiński, Grzegorz. Promotor
W pracy zbadano w układzie heterologicznym z wykorzystaniem chrząszcza T. molitor aktywność immunotropową, gonadotropową oraz embriotoksyczną: alloferonu i jamamarinu oraz ich peptydomimetyków stanowiących koniugaty z nasyconymi kwasami tłuszczowymi: kwasem kaprylowym [C8], mirystynowym [C14] i palmitynowym [C16]. Badania prowadzone na dorosłych chrząszczach wykazały plejotropowe i zróżnicowane oddziaływanie tych związków na procesy związane z funkcjonowaniem układu immunologicznego i rozrodczego oraz rozwój embrionalny. Należy zaznaczyć, że badania z wykorzystaniem testowanych peptydomimetyków alloferonu zostały przeprowadzone po raz pierwszy. Z kolei poznanie aktywności jamamarinu, niedawno opisanego pentapeptydu wyizolowanego z ćmy Antheraea yamamai, jak i jego analogu, dostarczyło nowych danych odnośnie fizjologicznej roli tego peptydu u owadów. Uzyskane wyniki wskazują, że testowane peptydy modulują aktywność układu immunologicznego zarówno na poziomie odpowiedzi komórkowej, zmieniając aktywność fagocytarną hemocytów oraz ich zdolność do nodulacji, jak i wpływają na odpowiedź typu humoralnego opartą o aktywność oksydazy polifenolowej. Aplikacja obu peptydów oraz ich analogów powodowała zwiększenie liczby hemocytów fagocytujących oraz w sposób stężeniowo-zależny wpływała na proces nodulacji, równocześnie indukując stężeniowo- oraz czasowo-zależne zmiany w odpowiedzi humoralnej. Ponadto, związki te, choć nie wpływały na zdolność hemocytów do adhezji, to w części populacji tych komórek wykazywały działanie pro-apoptotyczne. W trakcie badań wykazano ponadto szerokie i zróżnicowane spektrum oddziaływania badanych peptydów i ich analogów na procesy związane z funkcjonowaniem żeńskiego układu rozrodczego T. molitor. Związki te posiadają właściwości oocytrotropowe, folikulotropowe i wpływają na proces owulacji oraz owipozycji, W kontekście rozwojowym, obserwowano, po ich aplikacji topikalnej w trakcie embriogenezy, działanie embriotoksycznie, prowadzące do redukcji liczby wylęgających się larw. Dodatkowo, iniekcja tych związków powodowała wystąpienie stężeniowo-zależnych zmian w objętości oocytów terminalnych, które nie były jednak powiązane z równoczesnymi zmianami w strukturze nabłonka folikularnego owariolii. Były one raczej skorelowane ze zwiększeniem poziomu ekspresji genu kodującego witelogeninę, białka zapasowego dla rozwijającego się zarodka, w tkance ciała tłuszczowego i jajniku. Ponadto po aplikacji alloferonu oraz jego analogów obserwowano bimodalny, stężeniowo-zależny wpływ tego związku na liczbę składanych jaj. Chociaż wyniki przeprowadzonych badań pokazują wyraźnie immunotropową, gonadotropową i embriotoksyczną aktywność alloferonu i jamamarinu oraz ich peptydomimetyków, to trudno precyzyjnie określić, które z tych rodzajów aktywności są bardziej specyficzne dla jednego lub drugiego peptydu natywnego. Wykonana wstępna analiza współzależności struktura – aktywność fizjologiczna dla obu peptydów zdaje się pokazywać, że modyfikowanie N-końca ich cząsteczki w kierunku bardziej hydrofobowym pozwala otrzymać koniugaty o własnościach agonistów lub antagonistów. Fakt, że oba natywne peptydy wykazują szerokie działanie fizjologiczne dowodzi pośrednio występowania receptora(ów) w tkankach T. molior dla tych peptydów. Poza tym zróżnicowana niekiedy odpowiedź w badanych procesach fizjologicznych podczas działania poszczególnych analogów sugeruje możliwość zmiany w oddziaływaniu analogów z receporem(ami) dla tych peptydów, a także modyfikowania transdukcji sygnału.
Aktywność katalityczna pincerowych kompleksów kobaltu(II) z ligandami typu PNP w reakcjach sililowania alkinów i związków karbonylowych
(2023) Stachowiak-Dłużyńska, Hanna; Hreczycho, Grzegorz. Promotor
Celem naukowym niniejszej rozprawy doktorskiej pt. „Aktywność katalityczna pincerowych kompleksów kobaltu(II) z ligandami typu PNP w reakcjach sililowania alkinów i związków karbonylowych” było opracowanie nowych, efektywnych, wydajnych i selektywnych szlaków syntetycznych prowadzących do otrzymania cennych związków organicznych i krzemoorganicznych, z wykorzystaniem tanich i łatwo dostępnych związków koordynacyjnych kobaltu o dużej aktywności katalitycznej. Zaproponowane strategie wykorzystują 1° i 2° silany zarówno jako reagenty oraz efektywne aktywatory pre-katalizatorów kobaltowych, pozwalając na wyeliminowanie dodatkowych zasad lub borowodorków metali, powszechnie wykorzystywanych do aktywacji podobnych kompleksów. Dodatkowo zaprezentowano możliwe mechanizmy w badanych procesach katalitycznych, a także dokładnie scharakteryzowano wszystkie otrzymane produkty za pomocą technik spektroskopowych. Niniejsza praca doktorska opisuje preparatykę niesymetrycznych bis(sililo)acetylenów, symetrycznych i niesymetrycznych trisililo-bis(acetylenów), (E)-winylosilanów, wicynalnych disililoalkenów, eterów sililowych oraz drugorzędowych alkoholi, w wyniku procesów dehydrogenującego sililowania lub hydrosililowania układów nienasyconych węgiel-węgiel i węgiel-tlen, w których rolę pre-katalizatorów odgrywają pincerowe kompleksy kobaltu(II) z ligandami typu PNP. Uzyskane wyniki przedstawiono w postaci trzech publikacji naukowych. The scientific aim of this doctoral dissertation, entitled “Catalytic activity of cobalt(II) pincer complexes containing PNP-type ligands in silylation reactions of alkynes and carbonyl compounds” was the development of novel, effective, efficient and selective synthetic pathways leading to the valuable organic and organosilicon compounds, using cheap and readily available cobalt coordination compounds with high catalytic activity. The designed strategies utilize 1° and 2° silanes as simultaneous reactants and effective activators of cobalt pre-catalysts, eliminating the employment of additional bases or metal borohydrides commonly used to activate similar complexes. In addition, the plausible mechanisms in the studied catalytic processes were also presented, and all of the obtained products were accurately analyzed by using spectroscopic techniques. This doctoral dissertation describes the synthesis of unsymmetrical bis(silyl)acetylenes, symmetrical and unsymmetrical trisilyl-bis(acetylenes), (E)-vinylsilanes, vicinal disilylalkenes, silyl ethers, and secondary alcohols, as a result of dehydrogenative silylation and hydrosilylation of carbon-carbon or carbon-oxygen unsaturated systems, in cobalt(II) pincer complexes with PNP-type ligands act as pre-catalysts. The achieved results are subsequently described in three publications.
Aktywność muzyczna a umiejętności geometryczne uczniów szkoły podstawowej
(2021) Andrys, Magdalena; Dylak, Stanisław. Promotor
Dysertacja „Aktywność muzyczna a umiejętności geometryczne uczniów szkoły podstawowej” składa się z pięciu rozdziałów. Pierwszy dotyczy biologicznych i edukacyjnych podstaw rozwoju muzycznego człowieka. Przedstawiono w nim niezbędne fakty i pojęcia potrzebne do dalszych rozważań. Przechodząc, w dalszej części, do treningów artystycznych i ich wpływie na procesy poznawcze człowieka, przeanalizowano wyniki badań świadczące o korelacji dodatniej w tejże kwestii. Rozważania obejmują również zagadnienie współczesnej wiedzy o mózgu. W drugim rozdziale dokonano charakterystyki i umiejscowienia edukacji muzycznej w polskim systemie oświaty ze szczególnym uwzględnieniem aktywności muzycznej w postaci gry na instrumencie. W rozdziale tym uprzednio ukazano muzykę w kontekście społeczno-kulturowym, jak również przeanalizowano pokrótce najważniejsze jej założenia i funkcje. Trzeci rozdział oscyluje wokół matematyki, dlatego zawarte w nim zostały wyniki badań traktujące o wpływie treningów artystycznych, na procesy poznawcze leżące u podstaw matematyki. Opisane zostały badania prowadzone pod kierunkiem Elizabeth Spelke, które były inspiracją do podjęcia tematu rozprawy. Czwarty rozdział to przedstawienie metodologii badań własnych, których przedmiotem była aktywność muzyczna i umiejętności geometryczne, a celem głównym określenie zależności między aktywnością muzyczną a umiejętnościami geometrycznymi uczniów klas 4-6 szkoły podstawowej. W rozwiązaniu problemu głównego i problemów szczegółowych zastosowano metodę eksperymentu pedagogicznego z wykorzystaniem techniki grup równoległych, oprócz eksperymentu w badaniach wykorzystano również metodę sondażu diagnostycznego z zastosowaniem techniki ankiety. Narzędziami zastosowanymi w badaniach były: test umiejętności geometrycznych oraz kwestionariusze. Dokonana analiza badań oraz interpretacja wyników została przedstawiona w rozdziale piątym.
Aktywność muzyczna w kształtowaniu wybranych kompetencji społecznych dzieci w młodszym wieku szkolnym
(2015-11-06) Colonna-Kasjan, Daniela; Sowińska, Halina. Promotor
Kontakt ze sztuką i kulturą jest szczególnie istotny w procesie rozwoju osobowego dzieci. Doświadczenia związane z podejmowaniem aktywności muzycznej w zakresie odbioru, odtwarzania i tworzenia muzyki mogą zostać wykorzystane w różnych obszarach funkcjonowania. Obserwacje zachowań dzieci zainspirowały mnie do opracowania modelu zajęć muzycznych aktywizujących uczniów społecznie i wdrożenia go do praktyki szkolnej. Kluczowym celem badań była weryfikacja opracowanego przeze mnie teoretycznie modelu działań edukacyjnych i zbadanie związku między aktywnością muzyczną uczniów edukacji wczesnoszkolnej stymulowaną w toku realizowanych zajęć muzycznych a rozwojem ich kompetencji społecznych. W celu weryfikacji założonej hipotezy zastosowałam metodę eksperymentu pedagogicznego prowadzonego techniką grup równoległych. Założyłam, że uczestnictwo w zajęciach realizowanych zgodnie z przyjętą koncepcją sprzyja osiąganiu coraz wyższego poziomu kompetencji społecznych: gotowości do niesienia pomocy innym, umiejętności nawiązywania i utrzymywania kontaktów, umiejętności rozwiązywania konfliktów, umiejętności współpracy i współdziałania z innymi. Realizacja ćwiczeń i zadań muzycznych według własnego programu zajęć wpłynęła w znaczący sposób na rozwój i podniesienie poziomu wybranych kompetencji społecznych w klasach eksperymentalnych, co potwierdzają analizy statystyczne wyników badań.
Aktywność owadobójcza białek Vip3A Bacillus thuringiensis w stosunku do szkodników z rzędu Lepidoptera żerujących na roślinach
(2014-05-29) Baranek, Jakub; Kaznowski, Adam. Promotor
Bakterie Bacillus thuringiensis są chorobotwórcze względem różnych grup bezkręgowców: pierwotniaków, roztoczy, nicieni oraz owadów. Patogenność tych drobnoustrojów w stosunku do owadów związana jest z działaniem czynników wirulencji, z których najważniejsze to delta-endotoksyny Cry i Cyt oraz białka Vip. Toksyny te są jednak nieszkodliwe dla kręgowców m. in. dla ludzi. Obecnie toksyny Cry wchodzą w skład komercyjnych bioinsektycydów. W niniejszej pracy wyznaczono aktywność owadobójczą dwóch białek Vip (Vip3Aa1 i Vip3Aa35) względem owadów z rzędu Lepidoptera, będących szkodnikami lasów (Dendrolimus pini), sadów owocowych (Cydia pomonella) i upraw rolnych (Spodoptera exigua). Wartość LC50 została ustalona dla białek Vip w formie protoksyn oraz aktywowanych toksyn – stwierdzono zwiększoną toksyczność tej drugiej formy. Wykazano także wyższą aktywność Vip3Aa35 niż Vip3Aa1, pomimo dużego podobieństwa sekwencji aminokwasowej obydwu białek. Ponadto, określono toksyczność mieszaniny białek Vip i Cry, i stwierdzono synergizm w działaniu tych czynników wobec D. pini i S. exigua. Badania wykazały dużą skuteczność toksyn Vip oraz mieszaniny białek Vip i Cry w działaniu owadobójczym. Pod względem toksyczności przewyższają one wielokrotnie białka Cry stosowane do tej pory w komercyjnych bioinsektycydach. Wskazuje to na dużą potencjalną przydatność tych preparatów do produkcji biologicznych środków ochrony roślin o wysokiej aktywności owadobójczej i szerokim spektrum działania.
Aktywność składników lateksu z Chelidonium majus L. względem ludzkiego wirusa brodawczaka (HPV)
(2021) Musidlak, Oskar; Nawrot, Robert. Promotor; Warowicka, Alicja. Promotor pomocniczy
Chelidonium majus L., zwany również glistnikiem jaskółcze ziele, to szeroko rozpowszechniona w Europie i Azji bylina, która od stuleci wykorzystywana jest w tradycyjnej medycynie ludowej. Roślina ta wytwarza żółto-pomarańczowy lateks, zwany również sokiem mlecznym, który wypływa po przecięciu rośliny lub na skutek urazu. W medycynie tradycyjnej lateks C. majus stosowany był jako środek leczniczy przeciwko różnego rodzaju brodawkom i kłykcinom kończystym, powstającym na skutek zakażenia ludzkim wirusem brodawczaka (HPV). Lecznicze działanie lateksu C. majus względem wirusa HPV jest powszechnie znane, jednak molekularny mechanizm jego aktywności wciąż nie jest do końca zrozumiały. Obserwowane przeciwwirusowe i przeciwnowotworowe właściwości lateksu C. majus często przypisywane są zawartym w nim alkaloidom, jednak najnowsze badania wskazują, że białka lateksu również mogą odgrywać ważną rolę w jego aktywności biologicznej i farmakologicznej. Dlatego celem badań było sprawdzenie wpływu surowego lateksu C. majus oraz pozyskanych z niego frakcji: alkaloidowej i białkowej, na wirusa HPV oraz na różne etapy jego cyklu replikacyjnego. Otrzymane wyniki badań wskazują, że właściwości przeciwwirusowe lateksu z C. majus są wynikiem współdziałania jego składników, takich jak alkaloidy, m.in. z grupy protoberberynowych, oraz białka, na różne etapy wirusowego cyklu replikacyjnego. Uzyskane wyniki otwierają drogę do badań nad oddziaływaniami synergistycznymi zachodzącymi pomiędzy alkaloidami i białkami lateksu glistnika.
„Album Orbis” Cypriana Norwida jako księga sztukmistrza
(2011-05-18T10:05:42Z) Borowiec, Anna; Nowicka, Elżbieta. Promotor
Rozprawa „Album Orbis” Cypriana Norwida jako księga sztukmistrza poświęcona jest dziełu, w którym skupiają się najważniejsze kwestie związane z twórczością i refleksją estetyczną Norwida. Pierwsza część rozprawy odsłania album jako zaskakujący koncept historiozoficzny, będący propozycją antysystemowego ujęcia rozwoju historii, która zapętla się i powtarza. Zamiast wykładu historiozoficznego Norwid pozostawił album „w szkicu”, co pozwoliło mu przekształcić historię dziejów w historię form, organizujących przez wieki kształt cywilizacji świata. Najbardziej adekwatnym sposobem zapisu okazało się wklejanie, dopisywanie i montowanie zbioru motywów. Sposób interpretacji polegający na stopniowym przybliżaniu się do dzieła okazał się najbardziej stosowną metodą opisu hybrydycznej struktury Album Orbis, który miał być jednocześnie „portfelem artystycznym”, „zbiorem motywów”, jak i dziełem „w szkicu”. Dlatego druga część rozprawy poświęcona jest jego kolażowej kompozycji jako zamierzonej konstrukcji autorskiej, odsłaniającej pomysł na dzieje cywilizacji świata, układające się w opowieść o widzeniu artysty, gromadzącego pozostałości zarówno wielkich, jak i tych nieznaczących znaków kultury.
Aleksander Wwiedienski i tradycja absurdu
(2014-06-11) Raspapou, Aliaksandr; Andruszko, Czesław. Promotor
Aleksander Wwiedienski (1904-1941) – poeta, dramaturg, filozof rosyjskiej awangardy, - współcześnie znany jest jedynie wąskiemu gronu pisarzy i badaczy literatury interesujących się eksperymentami twórczymi z pogranicza literatury i filozofii. Niniejsza rozprawa poświęcona jest krytycznej analizie twórczości A. Wwiedienskiego pod kątem europejskiej tradycji absurdu w filozofii i literaturze a jednocześnie umiejscowieniem jej w sztuce. W rozdziale pierwszym, teoretyczno – historycznym, przedstawiono koncepcję absurdu i jej realizacje. Rozpatrzono pojęcie absurdu w trzech aspektach: ontologicznym, gnoseologicznym i aksjologicznym. W końcowej części opisano proces przemieszczania się problemu absurdu z płaszczyzny rozważań filozoficznych do tematyki literatury pięknej. W rozdziale drugim, analitycznym, dotyczącym bezpośrednio A. Wwiedienskiego, - podkreślono związki niektórych faktów biograficznych z kształtowaniem się światopoglądu poety, światopoglądu naznaczonego absurdem. Kluczem do jego złożonego obrazu świata są trzy kręgi tematyczne wyznaczone przez samego poetę na bardzo wczesnym etapie (bo już na początku lat 20-tych) jego eksperymentów artystycznych, są to: Czas, Śmierć i Bóg. Ostatni rozdział, analityczno – porównawczy, traktuje o tym w jaki sposób artystyczne dokonania autora Elegii wpisują się w tradycję filozofii i literatury absurdu. Uzupełnieniem niniejszej pracy jest opis krytycznej reinterpretacji podstawowej funkcji języka dokonany przez Wwiedienskiego w odniesieniu do logiczno – filozoficznych koncepcji L. Wittgensteina.
Algorytmy automatycznej poprawy błędów językowych
(2017) Grundkiewicz, Roman; Jassem, Krzysztof. Promotor
Niniejsza praca doktorska dotyczy problemu automatycznej poprawy błędów językowych w tekstach pisanych przez osoby uczące się języka angielskiego jako języka obcego. Problem ten zbadano za pomocą metod tłumaczenia maszynowego. W celu zgromadzenia dodatkowych danych, opracowano metodę automatycznej ekstrakcji potencjalnych błędów językowych z historii edycji tekstu oraz stworzono największy publicznie dostępny korpus błędów. Zbadano automatyczne miary ewaluacji stosowane w dziedzinie pod kątem ich korelacji z ocenami ludzkimi poprzez wykonanie szczegółowego studium ewaluacji systemów do automatycznej korekty tekstu. Opracowany system, wykorzystujący metody statystycznego tłumaczenia maszynowego opartego na frazach, osiągnął najwyższe publikowane do tej pory wyniki na popularnym zestawie testowym CoNLL-2014 udostępnionym w ramach zadania organizowanego podczas Conference on Natural Language Processing w 2014 roku. W pracy pokazano jak istotne są właściwa optymalizacja modelu na podstawie przyjętej miary ewaluacji oraz zastosowanie nowych cech gęstych. Zbadano również dwie metody integracji algorytmów dyskryminacyjnych do generatywnego systemu tłumaczenia poprzez rozszerzenie modelu log-liniowego. Druga z metod – pierwsze zastosowanie cech rzadkich do zadania korekty tekstu – w sposób istotny rozszerza aktualny stan wiedzy w dziedzinie.

Browse

Browsing Doktoraty 2010-2024 /dostęp ograniczony, możliwy z komputerów w Bibliotece Uniwersyteckiej/ by Title

Results Per Page

Sort Options