Rocznik Integracji Europejskiej, 7/2013
Permanent URI for this collection
Browse
Browsing Rocznik Integracji Europejskiej, 7/2013 by Title
Now showing 1 - 20 of 26
Results Per Page
Sort Options
Item Austria wobec procesu integracji europejskiej(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Kruk, AleksandraAutorka prezentuje motywy integracji Austrii z WE/UE akcentując przede wszystkim kwestie polityczne. W oparciu o kryterium chronologiczno-problemowe omawia najważniejsze etapy i rozstrzygające zagadnienia towarzyszące procesowi wstępowania Austrii do UE. Szczególna sytuacja tego państwa wynikała z geopolitycznego położenia oraz statusu neutralności. Czynniki te determinowały proces negocjacyjny. Z artykułu wynika także, że obecność Austrii w strukturach Unii Europejskiej wzbudza dyskusje, bywa kłopotliwa i wymusza potrzebę tworzenia rozwiązań prawnych oraz podejmowania decyzji politycznych, które przyczynią się do omijania raf w funkcjonowaniu UE.Item Bezrobocie w Unii Europejskiej w świetle kryzysu gospodarczego lat 2008–2013(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Hajder, KrzysztofPoziom bezrobocia jest ściśle związany z dynamiką rozwoju PKB. Notowany w UE i w innych państwach świata wzrost stopy bezrobocia począwszy od 2008 potwierdza silną, wzajemną zależność tych wskaźników. Przeprowadzona analiza danych statystyki wykazała, że intensywność przyrostu liczby bezrobotnych w okresie kryzysu jest najwyższa na rynkach najbardziej uelastycznionych, gdzie jednocześnie nie funkcjonują skutecznie, zalecane przez UE zasady modelu flexicurity. Dane poddane badaniu sugerują ponadto, że w najtrudniejszej sytuacji w tych krajach znajdują się wchodzący na rynek pracy absolwenci. Do zaskakujących wniosków doprowadziło z kolei zestawienie poziomu wydatków socjalnych i wydatków na aktywne programy rynku pracy z rozmiarami bezrobocia. Analiza podważyła założenia bliskie koncepcjom rynkowym, gdyż wyższe wydatki na te cele wcale nie towarzyszyły wysokim rozmiarom bezrobocia w okresie przed kryzysem. Skłania to do refleksji i sugeruje, że rosnące wydatki socjalne w okresie kryzysu stanowią jedynie następstwo wzrostu bezrobocia a nie odwrotnie, jak sugeruj ą zwolennicy doktryn liberalnych.Item Deutsch-russische Beziehungen und die Europäische Union. Kommentar(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Kinyakin, AndreiAutor omawia rolę stosunków niemiecko-rosyjskich w szerokim kontekście współpracy Rosji z Federacją Rosyjską. Jest ona zdania, że Niemcy są najważniejszym partnerem Rosji w unii Europejskiej, lecz stosunki te w ostatnich lata uległy pogorszeniu. W jego opinii odpychanie Rosji od UE zaowocować może wzmocnieniem się tendencji autorytarnych i antydemokratycznych na Kremlu. Unii Europejskiej Rosja jest potrzebna jak czynnik gwarantujący stabilność na obszarze Azji Środkowej, powstrzymujący radykalizm islamski i ograniczający aspiracje mocarstwowe Chin.Item G-8 czy G-8,5? Uwagi na temat uczestnictwa Unii Europejskiej w grupie ośmiu(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Rewizorski, MarekW niniejszym artykule zanalizowano zagadnienie reprezentacji UE w G-8 i rolę jaką odgrywa w tym kontekście Komisja Europejska. Zostały w nim postawione dwie hipotezy. Pierwsza z nich stanowi, że zarówno UE, formalnie traktowana w G-8 jak państwo, jak również Komisja – wyemancypowany, ponadnarodowy agent państw członkowskich, to samodzielni i do pewnego stopnia równorzędni pod względem politycznym i prawnym uczestnicy G-8. Zgodnie z drugą z hipotez G-8, ze względu na samodzielną rolę pełnioną przez Komisję, de facto stanowi G-8,5, a opcjonalnie, w niedalekiej przyszłości, wraz z podziałem ról między Komisję a przewodniczącego Rady Europejskiej – może zostać uznana za G-9. Zwiększona penetracja G-8 przez Komisję i Radę Europejską w dalszej perspektywie może nie tylko peryferyzować państwo sprawujące prezydencję rotacyjną w Radzie, ale także niepotrzebnie wzmacniać i tak już silną europejską reprezentację w grupie ośmiu. W perspektywie kilku lat proces ten może doprowadzić do podważenia misji G-8 lub, w najlepszym wypadku, do sprowadzenia tego forum do roli „COREPER-u G-20”, swego rodzaju ciała pomocniczego, w którym rozpatruje się mało istotne kwestie, nie budzące sprzeciwu ze strony państw BRICS i pozostałych nie-zachodnich członków G-20. Rozważania na temat reprezentacji UE w G-8 i wzrostu znaczenia Komisji zostaną przeprowadzone przy zastosowaniu teorii pryncypał–agent i teorii delegacji. Wskazany zostanie także post-lizboński porządek reprezentacji, w którym Komisja dotychczas nie zagrożonawG-8 przez prezydencję, zyskuje nowego rywala w postaci Rady Europejskiej.Item Implikacje akcesji Chorwacji do Unii Europejskiej dla stosunków polsko-chorwackich(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Podgórzańska, RenataDotychczasowe doświadczenia w kontekście polityki Polski wobec Chorwacji wskazują na jej drugoplanowy charakter i podporządkowanie aktywności polskiej dyplomacji kwestiom zasadniczym z punktu widzenia polityki zagranicznej. Państwa dawnej Jugosławii, w tym Chorwacja, nie należały do strategicznych w założeniach polskiej polityki zagranicznej, bowiem polskie interesy ulokowane były przede wszystkim w obszarze euroatlantyckim. Wprawdzie poziom współpracy Polski z Chorwacją był znaczący na tle pozostałych państwa dawnej federacji, aczkolwiek nie należała ona do istotnych partnerów politycznych i gospodarczych Polski. Dziś, pomimo możliwości, jakie pojawiają się w związku z przystąpieniem Chorwacji do UE raczej nie należy się spodziewać awansu Chorwacji do grona państw o istotnym znaczeniu dla polskiej polityki zagranicznej. Równocześnie jednak należy rozważyć czy akces Chorwacji do UE będzie determinować politykę Polski wobec tegoż państwa? Jakie szanse i jakie wyzwania wiążą się z członkostwem Chorwacji w UE dla Polski w wymiarze politycznym i gospodarczym? Czy istnieją możliwości pogłębienia współpracy, a jeśli tak to w jakich obszarach?Item Instrument na rzecz Stabilności w latach 2007–2013w Afryce Zachodniej – uwarunkowania, mechanizm wdrażania i efektywność projektów dotyczących zwalczania przestępczości zorganizowanej(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Przybylska-Maszner, BeataCelem artykułu jest ukazanie Instrumentu na rzecz Stabilności jako narzędzia finansującego działania w obszarze zwalczania przestępczości zorganizowanej na przykładzie projektów realizowanych w Afryce Zachodniej. Stanowi on próbę analizy mechanizmu wdrażania środków tego Instrumentu, ze szczególnym zwróceniem uwagi na uwarunkowania realizacji projektów, a także elementy gwarantujące ich efektywność. Podstawowe, przedstawione założenie dotyczy uznania Instrumentu na rzecz Stabilności za jeden z bardziej efektywnych mechanizmów działań zewnętrznych Unii w regionie Afryki Zachodniej. Pomimo krytyki poszczególnych elementów w procesie jego zastosowania, stanowi on finansową bazę działań Unii zapewniających wspieranie utrzymania bezpieczeństwa w państwach zachodnioafrykańskich, ale przede wszystkim gwarantujących ochronę przed zagrożeniami istotnymi dla bezpieczeństwa europejskiego, takimi jak rozwój przestępczości zorganizowanej.Item Integracja europejska na łamach tygodnika „Rzeczywistość”(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Barabasz, AdamW latach 1981–1989 publicyści tygodnika społeczno-politycznego „Rzeczywistość” przestrzegali przed rosnącymi w siłę Wspólnotami Europejskimi. Analizowali zmiany polityczne w EWG i sugerowali, że zmierzają one w kierunku osiągnięcia przewagi gospodarczej, a także militarnej nad blokiem państw socjalistycznych. Podkreślali, że podejmowane działania służyły głównie odbudowie potencjału gospodarczego i militarnego RFN. Sugerowali także wyższość współpracy państw socjalistycznych w ramach RWPG nad realizowaną w formie ponadnarodowej współpracą celną, handlową, finansową i inwestycyjną państw EWG, która ich zdaniem ograniczała tylko suwerenność państw członkowskich. W artykule przedstawione zostały opinie m.in., Stanisława Chłodzika, Huberta Kozłowskiego, Jana Norskiego, Kazimierza Nowaka, Jerzego Pardusa, Wojciecha Klechniowskiego na temat integracji gospodarczej, politycznej i militarnej Europy Zachodniej, sojuszu USA–EWG oraz rosnącego znaczenia Bundeswehry w systemie bezpieczeństwa jednoczącej się Europy.Item Integracja i dezintegracja w Europie Środkowej. Graniczne miasta bliźniacze jako laboratoria współpracy transgranicznej(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Jańczak, JarosławCelem prezentowanej analizy jest spojrzenie na procesy integracyjne i dezintegracyjne w Europie Środkowej przez pryzmat granicznych miast bliźniaczych. Tezą rozważań jest stwierdzenie, iż stan procesów integracyjnych widoczny z perspektywy granicy świadczy o motywowanej integracją kontynentalną deboundaryzacji, która w okresie poakcesyjnym ujawnia jednocześnie elementy zjawiska odwrotnego w postaci defrontieryzacji, zależnie od kategorii granic w regionie. Procesy te związane są z kontekstem relacji dwustronnych sąsiadujących państw, ale także z europeizacją granic wewnętrznych i zewnętrznych strefy Schengen.Item Komitet do spraw europejskich w polskim systemie koordynacji polityki europejskiej(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Kasper, Nicole; Tomaszyk, MikołajDotychczasowe badania nad zarządzaniem członkostwem państwa w Unii Europejskiej, zarządzaniem projektem europejskim, bazują na przekonaniu o interdyscyplinarności zagadnienia koordynacji polityki europejskiej. Swoim dorobkiem służą na tym gruncie nauka o zarządzaniu, nauka o administracji, politologia, nauka prawa i europeistyka. Stąd studia nad zarządzaniem obecnością państwa w Unii Europejskiej w dużej mierze opierają się na zagadnieniach związanych z krajową koordynacją polityki europejskiej rozumianą nie tylko jako zespół działań przyczynowo-skutkowych powstałych w toku prowadzonych negocjacji politycznych, lecz również jako wyodrębniający się podsystem decydowania politycznego. Polski system koordynacji polityki europejskiej sprawnie wykonuje swoje zadania, jednak w przyszłości należy wzmocnić współpracę między posłami polskiego Parlamentu, posłami Parlamentu Europejskiego, rządem RP oraz urzędnikami polskiej administracji. Jeśli chodzi o współpracę między rządem a Sejmem i Senatem można podkreślić, że rząd i obie izby parlamentu powinny wzajemnie się uzupełniać i wspierać w polityce europejskiej. Prowadzona w efekcie polityka powinna być oparta na kooperacji, konsensusie i zaufaniu.Item Kostrzyn nad Odrą w Unii Europejskiej(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Gondek, PawełKostrzyn nad Odrą z 18 tysiącami mieszkańców, usytuowany na granicy polsko-niemieckiej należy do szybko rozwijających się ośrodków miejskich. Jego dogodna lokalizacja powoduje, że znajduje się w centrum kostrzyńsko-słubickiej specjalnej strefy ekonomicznej. Władze samorządowe za wspieranie przedsiębiorczości otrzymały wiele nagród. Kostrzyn jest włączony do współpracy w ramach euroregionu Pro-Europa Viadrina. Szeroko rozwija on współpracę z partnerami z Unii Europejskiej, realizując zwłaszcza w ramach programu partnerstwa miast wiele projektów z dziedziny nauki, kultury, sportu i turystyki. Znakomicie wykorzystał środki przedakcesyjne przeznaczone dla Polski, a zwłaszcza w ramach projektów mieszanych realizowanych wspólnie z partnerami z Niemiec, Szwecji i Portugalii. Celem lokalnych władz jest wyeliminowanie wszystkich przeszkód we współpracy transgranicznej, tym bardziej, że mieszkańcy Kostrzyna są otwarci na kooperację z zachodnim sąsiadem. Wspólnie organizuje się różne przedsięwzięcia, z których satysfakcję wynoszą obie strony.Item Merkollande? Partnerstwo Francji i Niemiec w Unii Europejskiej w okresie rządów prezydenta Françoisa Hollande’a(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Koszel, BogdanPo przejęciu władzy we Francji przez prezydenta F. Hollande’a w maju 2012 r. współpraca francusko-Niemiecka w Unii Europejskiej uległa osłabieniu, ale nie przełożyło się to jakoś szczególnie na kooperację na płaszczyźnie bilateralnej. Konieczność ścisłej współpracy w celu przezwyciężenia kryzysu strefy euro zmuszała Berlin i Paryż do korygowania własnych ambitnych planów i wypracowywania niezbędnych kompromisów. Z kolei obchody okrągłej rocznicy 50-lecia traktatu elizejskiego nakazywały wypracowywanie strategii rozwoju wzajemnych relacji na następne lata. W Unii Europejskiej oba państwa są skazane na współpracę, ponieważ w powszechnej opinii Niemcy i Francja stanowią nadal motor integracji europejskiej i gwarancję jej stabilnego rozwoju.Item Morze Bałtyckie w rosyjskiej polityce zagranicznej i strategii morskiej(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Mickiewicz, PiotrW artykule zaprezentowano koncepcję wykorzystania akwenu Morza Bałtyckiego i subregionu bałtyckiego w rosyjskiej strategii morskiej. Dzięki posiadanemu potencjałowi morskiemu stanowi ona ważny element oddziaływania międzynarodowego Federacji Rosyjskiej oraz poszerzania wpływów politycznych i gospodarczych. Morze Bałtyckie postrzegane jest w jej założeniach, jako najważniejszy szlak wymiany handlowej z państwami europejskimi, który pozwoli ograniczać poziom zagrożeń wynikających z konieczności wykorzystywania połączeń tranzytowych. Natomiast subregion bałtycki uznawany jest za obszar kooperacji polityczno-gospodarczej, która ma zezwolić na osiągnięcie dwóch zasadniczych celów. Pierwszym jest uzyskanie samodzielności gospodarczej Obwodu Kaliningradzkiego, pozwalającej na jego pełne wykorzystanie w rosyjskich projektach budowy sieci transportowych do Europy Zachodniej, przy wykorzystaniu regionalnych programów rozwojowych. Drugim zaś powiązanie polityczno- gospodarcze państw bałtyckich w taki sposób, by niwelować możliwości ograniczania zakresu rosyjskich planów wykorzystania Bałtyku, jako ważnej magistrali towarowej, zwłaszcza transportu ropy naftowej.Item Niemcy i europejskie aspiracje Chorwacji (1991–2013)(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Księżniakiewicz, MalwinaZe względu na historyczne tradycje współpracy Chorwacji z niemieckim kręgiem kulturowym, po uzyskaniu niepodległości w 1991 roku, państwo to związało swoje europejskie aspiracje z Bonn i następnie z Berlinem. Niemcy chętnie podjęły się roli „adwokata” interesów chorwackich w Unii Europejskiej, chociaż rządy prezydenta F. Tudjmana trudno było uznać za demokratyczne, a Chorwację za państwo prawa. Doniesienia o zbrodniach chorwackich w okresie wojny na Bałkanach w latach 1991–1995 i odmowa współpracy z Międzynarodowym Trybunałem Karnym ds. byłej Jugosławii, osłabiły niemieckie poparcie dla chorwackich dążeń do członkostwa w UE. Kiedy te przeszkody zostały usunięte, Niemcy powróciły do roli aktywnego promotora interesów chorwackich w Brukseli, jednakże nie czyniły tego z takim zaangażowaniem jak w latach dziewięćdziesiątych. Wymownym tego przykładem była zwłoka w ratyfikowaniu przez RFN traktatu akcesyjnego z Chorwacją.Item O zmianie instytucjonalnej w Europie w okresie kryzysu(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Grosse, Tomasz GrzegorzCelem niniejszego artykułu jest analiza specyfiki zmiany instytucjonalnej dokonującej się w ramach integracji europejskiej, ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji kryzysowej. Czy wspomniane zmiany są coraz częściej dokonywane metodą niedemokratyczną, co wynika z chęci poprawy ich skuteczności? Czy bez względu na to, czy są one stopniowe (inkrementalne), czy radykalne – są dokonywane w wyniku nieformalnego i dyskrecjonalnego porozumienia w łonie wąskich elit politycznych i urzędniczych, ale ponad głowami obywateli? Czy można odwoływać się do demokracji narodowej bez szwanku dla postępów integracji na Starym Kontynencie? Analiza została oparta na dwóch przykładach – zmianie traktatowej, której zwieńczeniem było uchwalenie Traktatu lizbońskiego (w 2007 roku) oraz wzmocnienie uprawnień Europejskiego Banku Centralnego podczas kryzysu strefy euro.Item Polonia amerykańska wobec członkostwa Polski w NATO i Unii Europejskiej(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Malendowicz, PawełPolonia amerykańska stanowi najważniejszą społeczność Polaków i osób pochodzenia polskiego żyjących poza Polską. Liczy około dziesięć milionów osób o różnym stopniu polskiego pochodzenia i różnym poziomie identyfikacji z narodem przodków oraz polską grupą etniczną w USA. Jej najważniejszą strukturą organizacyjną jest Kongres Polonii Amerykańskiej. Aktywność polityczna Polonii amerykańskiej opiera się na wyznawanych przez nią wartościach. Wśród nich najistotniejsze to wartości konserwatywne: patriotyzm, antykomunizm, demokracja, silne prawo, religijność. Wartości te zadecydowały o stosunku Polonii amerykańskiej do współczesnych wyzwań politycznych, które stały przed Polską, polskich partii politycznych, integracji europejskiej i rozszerzenia NATO.Item Problem Kosowa w polityce europejskiej w latach 1998–2013. Rola Unii Europejskiej i Niemiec(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Kosman, Michał M.Konflikt o Kosowo okazał się jednym z najpoważniejszych problemów bezpieczeństwa międzynarodowego w Europie pod koniec XX wieku i w pierwszej dekadzie XXI stulecia. Niepowodzenie dyplomatycznych prób jego rozwiązania doprowadziło do nalotów na Jugosławię w 1999 r., a następnie do stopniowego wymykania się tego regionu spod kontroli Belgradu. Wokół Kosowa splatały się interesy Stanów Zjednoczonych, Rosji i państw UE. Celem artykułu jest przybliżenie dyplomatycznych działań na rzecz rozwiązania konfliktu w 1999 r., zwłaszcza aktywności Niemiec w celu zaangażowania Rosji w międzynarodowy proces pokojowy. W dalszej kolejności zarysowane zostały wysiłki społeczności międzynarodowej, zwłaszcza UE, na rzecz stabilizacji Kosowa i jego drogę ku niepodległości, początkowo pod nadzorem UE. Rola UE nie zakończyła się po zniesieniu nadzoru nad Kosowem, Unia nadal pełniła rolę mediatora w relacjach pomiędzy Prisztiną a Belgradem, przyczyniając się do względnej normalizacji stosunków pomiędzy obiema stronami.Item Problematyka wielowymiarowości zagrożeń w strategiach bezpieczeństwa Unii Europejskiej(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Kamprowski, RafałPrzedmiotem prezentowanego artykułu jest problematyka wielowymiarowości zagrożeń w strategiach bezpieczeństwa Unii Europejskiej. Celem niniejszego artykułu jest ukazanie, w jaki sposób analizowane dokumenty, Europejska Strategia Bezpieczeństwa przyjęta w grudniu 2003 r. i Strategia Bezpieczeństwa Wewnętrznego Unii Europejskiej z 2010 roku, opisują i regulują problematykę współczesnego bezpieczeństwa wobec zagrożeń i wyzwań XXI wieku. Zadaniem autora artykułu było znalezienie odpowiedzi na następujące pytania badawcze: w jakim stopniu wymienione dokumenty charakteryzują współczesne zagrożenia? Na ile analizowane strategie uwzględniają tzw. bezpieczeństwo jednostki? Czy proponowane w strategiach rozwiązania gwarantują skuteczną ochronę obywateli UE przed zagrożeniami?Item Proces Boloński i powstanie Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Wesołowska, AnnaCelem Procesu Bolońskiego było stworzenie w 2010 roku atrakcyjnego i konkurencyjnego Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego. (EOSW). Artykuł miał zaprezentować najważniejsze reformy w europejskich systemach szkolnictwa wyższego, które dotyczyły: zwiększenia jakości w szkolnictwie wyższym, poprawienia mobilności wśród studentów i nauczycieli, współpracy, systemu wspólnych trzystopniowych studiów, wykorzystania systemu punktów (ECTS) oraz zatrudnialności. Proces Boloński osiągnął znaczące rezultaty, a państwa uczestniczące w nim dokonały istotnych zmian.Item Program TACIS w Federacji Rosyjskiej – uwarunkowania wdrażania, mechanizm instytucjonalny, efektywność(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Nikitina, LudmiłaGłównym tematem niniejszej pracy jest wsparcie Unii Europejskiej dla Rosji w ramach programu TACIS. Było ono długofalowe i miało kształt programu celowego. Program pomocy technicznej trwał od 1991 po 2006 rok i stanowił bardzo ważną platformę współpracy w zakresie ekonomicznym, politycznym oraz socjalnym pomiędzy Rosją a Unią Europejską. Wnikliwe badania przeprowadzone w zakresie współpracy rosyjsko-unijnej w ramach TACIS ukazały, że bez względu na pewne trudności w procesie realizacji niektórych projektów program śmiało można uznać za pozytywny przykład współpracy na podstawie wzajemnie korzystnego partnerstwa. Dzięki programowi, z jednej strony Unia Europejska otworzyła sobie dostęp do trudnodostępnego rynku rosyjskiego, z drugiej strony Rosja uzyskała znaczne środki materialne i doświadczenie w realizacji podobnych inicjatyw. W 2007 roku europejski program TACIS realizowany w FR został zastąpiony Europejskim Instrumentem Sąsiedztwa i Partnerstwa, a FR uzyskała status partnera strategicznego Unii Europejskiej. W ramach danej pracy został opracowany profil głównych zasad funkcjonowania i realizacji programu TACIS na terytorium Federacji Rosyjskiej w latach 1990–2006. Także zostały poruszone kwestie związane z podstawami prawnymi, z procesem programowania i procedurą wyboru projektów. W ramach badań nad tematem na podstawie wybranego materiału źródłowego dokonano oceny efektywności programu i perspektywy wykorzystania zdobytego doświadczenia w przyszłości.Item Rola Parlamentu Europejskiego w procesie kształtowania Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa UE po zawarciu Traktatu z Lizbony(Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, 2013) Staszczyk, ArturArtykuł porusza problem roli PE w kształtowaniu WPZiB po zmianach dokonanych w tym obszarze integracji przez Traktat Lizboński. Kwestie wchodzące w zakres WPZiB nie należą w przeciwieństwie do zagadnień ekonomicznych do tradycyjnych obszarów integracji, gdyż dotyczą istoty suwerenności państwa narodowego, które ciągle pozostaje najważniejszym aktorem procesu integracji europejskiej. Dominacja międzyrządowych mechanizmów współpracy w ramach WPZiB determinuje ograniczoną rolę PE w kształtowaniu tej polityki. Jednakże należy podkreślić, że PE mimo ograniczonych traktatowych kompetencji w obszarze polityki zagranicznej i bezpieczeństwa stara się w nim odgrywać istotną rolę, często wykraczając poza swoje formalne uprawnienia. Wynika to z faktu bycia jedyną instytucją unijną mającą demokratyczną legitymację i potrafiącą wpływać na kształtowanie europejskiej opinii publicznej dzięki posiadaniu całego spektrum instrumentów oddziaływania. Na wzrost znaczenia PE w dziedzinie WPZiB wpływa również ustanowienie przez Traktat Lizboński jednolitych stosunków zewnętrznych UE, w których to wielu obszarach PE ma istotne kompetencje. Dalszy rozwój prerogatyw PE w dziedzinie WPZiB jest jednak uzależniony od postępów w procesie przekształcania UE w strukturę o większych kompetencjach ponadnarodowych.