Runc, Julita2018-05-232018-05-232012Środkowoeuropejskie Studia Polityczne, 2012, nr 4, s. 207-226.1731-7517http://hdl.handle.net/10593/23482W systemach autorytarnych (niedemokratycznych) władza pod wpływem nacisków oddolnych niezależnych ruchów ekologicznych może zweryfikować swoje stanowisko traktując postulaty ochrony środowiska jako quasi polityczne, a nie stricte polityczne. Systemy autorytarne respektują interesy ekologiczne pod wpływem nacisków oddolnych, a nieautorytarne w wyniku polaryzacji opinii społecznej, która przekształciła się w formę nacisku demokratycznego. Istotną cechą autorytaryzmu jest jego złożoność, syndromatyczność. Określone przekonania i tendencje nie występują w sposób wyizolowany. Większość badań wskazuje na silną korelację między poszczególnymi elementami autorytarnego syndromu u osób żyjących w różnych kulturach, aczkolwiek można zaobserwować pewną zmienność w zakresie najbardziej charakterystycznych jego rysów w różnych społeczeństwach. Jednym z istotnych rysów autorytaryzmu jest silne przekonanie o respektowaniu władzy i połączona z nim potrzeba podporządkowania się władzy. Autorytaryzm pozostaje w związku z poglądami i postawami dotyczącymi określonego systemu politycznego i nie jest z nim tożsamy (1). Stosunek państwo–obywatel to jedna z podstawowych kategorii w teoriach społeczeństwa obywatelskiego. W państwach autorytarnych, czy totalitarnych społeczeństwo walczy z państwem o swoje prawa.enginfo:eu-repo/semantics/openAccessArtykuł