Kiwerska, Jadwiga2018-03-092018-03-092011Przegląd Strategiczny, nr 1, 2011, s. 133-149http://hdl.handle.net/10593/21926W artykule podkreśla się, że Białoruś i Rosja wykształciły wzajemną współpracę wojskową w celu ochrony własnego bezpieczeństwa narodowego, nienaruszalności terytorialnej, suwerenności oraz ogólnej stabilności państwa. Partnerstwo militarne jest gwarantem pomocy na wypadek zagrożenia ze strony państwa trzeciego. Oba państwa podejmują liczne próby harmonizacji służb bezpieczeństwa oraz wspólnego programu produkcji uzbrojenia. Ponadto jednym z obszarów działalności Związku Białorusi i Rosji są stosunki militarne, mające na celu ujednolicenie organizacyjne i kontrolne armii obu krajów. Wzajemna koordynacja obejmuje badania logistyczne, manewry wojskowe oraz ujednolicenie uregulowań prawnych w krajowych siłach zbrojnych. Białoruś jest jednym z narzędzi w rosyjskiej strategii bezpieczeństwa narodowego, pełniącego rolę lojalnego partnera. Dzięki rosyjskiej obecności w państwie Łukaszenki, Rosja ma ułatwiony kontakt z Obwodem Kaliningradzkim. Poprzez poszerzenie strefy wpływów na zachód uzyskała bezpośrednie sąsiedztwo z UE. Siły zbrojne Federacji Rosyjskiej pomimo ciągłego unowocześniania są wciąż mało zorganizowane i niedostatecznie zmodernizowane. Ogromne braki w organizacji armii ujawniły się w sierpniu 2008 roku podczas wojny rosyjsko-gruzińskiej. Rosjanie nie potrafili przeprowadzić szybkiej ofensywy, a sukces na polu bitewnym zawdzięczają tylko przewadze liczebnej. Władze rosyjskie i białoruskie w celu uniknięcia jednorazowych reform w zakresie obronności sformułowały kompleksowe strategie. W sposób całościowy i generalny traktują one o bezpieczeństwie narodowym i wyznaczają priorytetowe cele mające przyczynić się do zachowania suwerenności i integralności państwowej, jak również wzrostu uznania i prestiżu wśród innych europejskich państw.Throughout the Cold War, US-German relations were characterized by a clear asymmetry. This resulted not only from the imbalance between those countries’ potentials, but also from formula of the West German dependence on the American patron: the FRG relied heavily on the support and guarantees provided byWashington. In 1990, the unification of Germany introduced new elements to the relationship. New Germany became a sovereign and „normal” state, at the same time their rank and position in Europe was on the rise accompanied by a gradual weakening of the sense of dependence on the American patron. As a result, at the turn of the century US-German relations have entered a phase of mitigating the asymmetry. This process was accompanied by an unprecedented downturn in mutual relations: Germany became more assertive with respect to the Washington expectations and demands; they also became able to attitudes contrary to the American policy agenda. The United States understood that they are now dealing with a more difficult partner: one conscious of its rank, and strongly articulating its own interests and expectations.Washington – Berlin relations have thus entered the phase of a more balanced partnership.polinfo:eu-repo/semantics/openAccessArtykuł