Menkes, Marcin2018-04-172018-04-172008Środkowoeuropejskie Studia Polityczne, 2008, nr 2, s. 357-374.1731-7517http://hdl.handle.net/10593/22833Analizując udział Polski w realizacji międzynarodowych norm ochrony i prewencji w sytuacji konfliktu zbrojnego zauważyć można pewne ogólne trendy. Będąc członkiem społeczności międzynarodowej, Polska brała wraz z innymi państwami zachodnimi udział w procesie rozwoju międzynarodowego prawa humanitarnego od odzyskania niepodległości po pierwszej wojnie światowej. Na proces ten ogromny wpływ wywierał jednak ZSSR. Znacząca stagnacja trwała aż do końca lat siedemdziesiątych, ponieważ wszyscy członkowie bloku niechętnie podejmowali jakiekolwiek zobowiązania międzynarodowe, zwłaszcza w sferze militarnej. Jedną z licznych oznak tego stosunku niech będzie polityczna decyzja o nieumieszczeniu w polskim kodeksie karnym zbrodni wojennych jako odrębnego przestępstwa. Polityczny przełom w latach dziewięćdziesiątych oznaczał także odrodzenie międzynarodowego prawa humanitarnego w Polsce. Wprawdzie wiele już osiągnięto, jednak wiele jeszcze zostało do zrobienia, żeby wspomnieć chociażby ratyfikację Traktatu Ottawskiego z 1997 r., odłożoną do 2015 r.enginfo:eu-repo/semantics/openAccessArtykuł