Rogacz, Dawid2016-04-222016-04-222014Preteksty 1/2014. s. 29-40.1642-2929http://hdl.handle.net/10593/14607Celem artykułu jest rekonstrukcja logiki Dharmakīrtiego (550-620 n.e.), wieńczącej rozwój klasycznej logiki buddyjskiej i - generalizując - indyjskiej. Dla jej właściwego zrozumienia przedstawiam pokrótce nominalistyczną ontologię, dualistyczną epistemologię i przyczynową teorię znaczenia Hindusa, wyłożoną przede wszystkim w ,,Pramāṇavārttice". Pokazuję, iż w ślad za Dignāgą, Dharmakīrti upraszcza sylogizm do twierdzenia, przesłanki i konkluzji. Na podstawie potrójnego kryterium dobrej przesłanki Hindus uznaje za słuszne tryby znane Zachodowi jako ,,Barbara" i ,,Cesare". W dalszej części artykułu wskazuję na najnowsze adaptacje logiki Dharmakīrtiego: epistemiczną interpretację orzeczenia imiennego ,,niścita", modalną interpretację zaimka ,,syāt" i (własną) interpretację partykuły ,,eva" jako kwantyfikatora.polinfo:eu-repo/semantics/openAccessArtykuł