Szafran, Joanna2018-04-302018-04-302016Środkowoeuropejskie Studia Polityczne, 2016, nr 3, s. 177-188.1731-7517http://hdl.handle.net/10593/23050Dość powszechnie przyjmuje się, że coaching to specyficzna forma relacji, oparta na procesach uczenia się, motywacji, dialogu i wsparcia, która sprzyja rozwojowi organizacji. Problemy adaptacyjne współczesnych organizacji leżą nie tylko w zmiennych warunkach zewnątrzorganizacyjnych, ale także (a może przede wszystkim) w podejściu samych menadżerów. Do skutecznego funkcjonowania i radzenia sobie z nieprzewidywalnymi sytuacjami konieczne są nowe umiejętności. Potrzeba podejścia ogólnosystemowego, klimatu wzajemnego zaufania będącego efektem rozwoju osobistego, zwiększania świadomości, rozwijania własnego potencjału i wyzbycia się lęku na rzecz wiary w ludzi. Między innymi ta kwestia stanowi przedmiot niniejszego artykułu.Coaching is commonly assumed to mean a special form of relations that is based on the processes of learning, motivation, dialogue and support thereby facilitating the development of the organization. Modern organizations face adaptation challenges resulting on the one hand from changeable circumstances inside the organization and on the other (or rather primarily) from the attitudes of managers. Operating in an efficient manner and dealing with unpredictable situations requires new skills. They include a holistic approach to the system, the climate of mutual trust that results from personal development, enhanced consciousness, development of one’s own potential and replacing fear with the faith in people. This is one of the subjects addressed in this paper.polinfo:eu-repo/semantics/openAccesscoachingorganizacjarozwój osobistyorganizationcoachingpersonal developmentArtykułhttps://doi.org/10.14746/ssp.2016.3.8