Sobczak, Barbara2015-01-292015-01-292011Cum reventia, gratia, amicita... Księga jubileuszowa dedykowana Profesorowi Bogdanowi Walczakowi, pod red. Jolanty Migdał i Agnieszki Piotrowskiej-Wojaczyk, Poznań: 2013.http://hdl.handle.net/10593/12606W artykule podejmowana jest problematyka funkcjonowania w dyskursie publicznym retoryki nastawionej na porozumienie i szukanie konsensusu, nazwanej retoryką pojednania. Warunkami retoryki pojednania są: 1) określona sytuacja retoryczna – sytuacja konfliktu, który może być postrzegany jako to, co istniało od zawsze, a zatem leży u źródeł jakichś relacji, albo traktowany jest tylko jako etap w historii relacji, który nastąpił po czasie zgody i jedności; 2) otwarcie na dialog, który wymaga w pierwszej kolejności określenia siebie, swojej tożsamości, wytyczenia granic i dalej – uznania odrębności Innego; 3) język empatii, pozwalający zredukować stopień defensywności w dochodzeniu do porozumienia.; 4) etos mówcy, oparty na wiedzy, życzliwości i otwartości. Ważnym elementem retoryki pojednania są gesty otwarcia, a więc takie znaki, zachowania zarówno werbalne, jak i niewerbalne, które wyrażają gotowość do dialogu i porozumienia. Retorykę pojednania należy jednak odróżnić od retoryki „pustej” (sofistyki), która sprowadza się tylko do takich gestów. Różnica między nimi dotyczy intencji – postawy i nastawienia retora, kwestii etycznych i stawianych celów. Retoryka „pusta” wyczerpuje się tylko w doraźnych i efektownych gestach, retoryka pojednania podejmuje wysiłek działań obliczonych na lata lub nawet dziesiątki lat.plinfo:eu-repo/semantics/openAccessretorykaretoryka pojednaniadialogkonsensussytuacja retorycznakonfliktporozumienieetosRozdział z książki