Herer, Michał2014-09-252014-09-252012Praktyka Teoretyczna 2012, nr 5, s. 69-822081-8130http://hdl.handle.net/10593/11606Tekst stanowi próbę podwójnej lektury Deleuzjańskiej „Logiki sensu” jako, z jednej strony, ontologii niecielesnych wydarzeń, z drugiej zaś – etyki wzywającej do „bycia godnym tego, co nam się przydarza”. Ten pierwszy aspekt wiąże się z koniecznością przezwyciężenia fenomenologii i zrewidowania założeń filozofii transcendentalnej. Z kolei swoją etykę wydarzenia Deleuze rozwija, nawiązując do stoików i Nietzschego, a także pisarzy takich jak Bousquet, Lowry czy Fitzgerald. Opiera się ona na imperatywie afirmacji świata jako stawania się – afirmacji zarówno na płaszczyźnie albo powierzchni czystej myśli, jak i we własnym ciele, dla którego jednak oznacza to zawsze ranę, zagrożenie rozpadem.to, co niecielesnewydarzeniesensparadoksetykawieczny powrótstoicyafirmacjaatletyzmArtykuł