Pogłódek, Andrzej2018-05-222018-05-222017Środkowoeuropejskie Studia Polityczne, 2017, nr 3, s. 159-176.1731-75171731-7517http://hdl.handle.net/10593/23397Kazachstan w Konstytucji z 1995 roku uznał, podobnie jak inne państwa Azji Centralnej, równorzędność dwóch postaci sprawowania władzy przez naród (bezpośredniej i przedstawicielskiej). Jednakże ograniczenia wprowadzone ustawą konstytucyjną znacząco zawęziły zakres przedmiotowy referendum. Prawo zarządzenia referendum ma tylko prezydent Kazachstanu, co powoduje, że obywatele mogą jedynie występować do głowy państwa o przeprowadzenie ogólnokazachstańskiego referendum. W praktyce ustrojowej Kazachstanu od 1995 roku (przyjęcie obecnej Konstytucji) obywatele nie mieli okazji wziąć udziału w referendum. Pojawiające się wnioski były odrzucane przez głowę państwa. Wobec tego w Kazachstanie potencjał instytucji referendum pozostaje w uśpieniu, niewykorzystywany w procesie postępującej demokratyzacji tego kraju.In the Constitution of 1995, Kazakhstan, like other Central Asian states, declared that the two forms by which the nation can exercise power (direct and representative) are equal. However, the restrictions stipulated in the constitutional law significantly narrowed the scope of referenda. Only the president of Kazakhstan has the right to call a referendum, which means that citizens can only apply to the head of state for a referendum to be held. In the political practice of Kazakhstan since 1995 (when the current Constitution was adopted) citizens have not had an opportunity to take part in a referendum. Any motions submitted were rejected by the head of state. Therefore, the potential of referenda remains dormant, not used in the process of advancing democratization of the countrypolinfo:eu-repo/semantics/openAccessKazachstanreferendumAzja Centralnademokracja bezpośredniapartycypacja obywatelskaKazakhstanreferendumCentral Asiacivic participationArtykułhttps://doi.org/10.14746/ssp.2017.3.8