Soroko, Emilia2013-07-222013-07-222006Czasopismo Gestalt, 2 (64), pp. 41-60http://hdl.handle.net/10593/7186W powyższych rozważaniach oddzielono metaforę językową i pojęciową, ale podział ten ma tutaj bardziej heurystyczną (porządkującą) wartość – w pierwszym przypadku bardziej służy pokazaniu, jak działają metafory zewnętrzne, a w drugim – metafory klienta. Mechanizm zmiany terapeutycznej odmiennie stymulowany jest w aplikowaniu metafor zewnętrznych a odmiennie w przypadku pracy z metaforą klienta. W pierwszym przypadku najczęściej akcentuje się dopasowanie przedstawianej sytuacji metaforycznej do sytuacji realnej oraz motywowanie klienta aktywnego reagowania na przekaz metaforyczny. W drugim akcentuje się indywidualną organizację wiedzy. Pozwalając klientowi eksplorować znaczenie metafor, którymi opisuje siebie, innych i zdarzenia, umożliwia się mu poszerzenie perspektywy – zarówno wtedy, gdy eksploracja ta ma charakter przyglądania się semantyczno-obrazowej ekspresji doświadczenia, jak też jeśli jest to analiza pośredniego komunikatu i jego ukrytych znaczeń. Jednak obydwa podejścia podkreślają pewne immanentne cechy metafory, które wpływają na jej skuteczność jako narzędzia terapeutycznego. Są to między innymi potencjał motywacyjny, element zabawy, stymulowanie wglądu, umożliwiane dostępu do wiedzy niesionej przez kulturę i własne ciało.plmetaforapsychoterapiaArtykuł