AL-WESHAH, Abdellateef2018-03-212018-03-212016Przegląd Strategiczny, 2016, nr 9, s. 63-74.2084-6991http://hdl.handle.net/10593/22293American foreign policy towards Egypt during almost three decades of Mubarak’s career as first vice-president, and later president of Egypt. The material underlines the impact of Mubarak’s personality, career and political style on the overall shape of American cooperation with Egypt. Egypt is described as an inherent element of the American foreign policy-making processes. Its most notable role is that of a mediator and facilitator in the Arab-Israeli conflict -in fact, Mubarak at times ventured his country’s position in the Middle East and North Africa (MENA) region to conduct and support peace talks, much to the US approval. In return, Egypt could count on considerable financial aid to maintain its already commendable military might, and develop civic structures. Mubarak’s power was always associated with his status as metaphorical ‘eyes and ears’ of Egyptian army - a position that brought the Egyptian president considerably appreciation on the American part. Mubarak is shown as a leader whose rein relied on cold calculation, pre-planning, unwillingness to improvise and act quickly, and ‘controlled’ risk taking.Niniejsze opracowanie omawia schematy dotyczące amerykańskiej polityki zagranicznej wobec Egiptu w trakcie rządów Hosni Mubaraka. Podkreślono wpływ osobowości i politycznego stylu lidera, jak również tła historycznego na kształtowanie się kooperacji między USA a Egiptem, z wyraźnym zaznaczeniem roli bliskowschodniego partnera jako stałego elementu amerykańskiej polityki zagranicznej w regionie. Egipt jest ukazany w roli mediatora i koordynatora w konfliktach na szczeblu regionalnym, odpowiedzialnego za organizację, prowadzenie i wspieranie mediacji pokojowych. W zamian za aktywną postawę proamerykańską, Egipt mógł liczyć na znaczną pomoc ekonomiczną, aby rozwijać istniejący, uznany potencjał militarny oraz rozbudowywać struktury cywilne. Analiza wychodzi poza ramy obopólnie korzystnej współpracy, wpływów w regionie oraz osiąganych profitów. H. Mubarak jest przedstawiony jako krytyk niektórych posunięć związanych z amerykańską obecnością na Bliskim Wschodzie: począwszy od Porozumienia Camp David z roku 1978, aż do kampanii zbrojnej w Iraku w 2003 roku. Z drugiej strony, Egipt został ukazany także jako modelowy przykład współpracy z USA od momentu jego zaangażowania w wyzwolenie Kuwejtu. Pozycja polityczna H. Mubaraka związana była z jego wcześniej zyskaną reputacją jako “oczu i uszu” egipskiej armii - istotnego źródła aprobaty ze strony USA. Rządy egipskiego lidera opierały się na zimnej kalkulacji, wczesnym planowaniu, niechęci do improwizacji i podejmowania szybkich działań oraz podejmowaniu ograniczonego ryzyka.enginfo:eu-repo/semantics/openAccessU.S. foreign policyEgyptH. MubarakAmerican-Egyptian bilateral relationspolityka zagraniczna USAEgiptMubarakstosunki amerykańsko-egipskieArtykułhttps://doi.org/10.14746/ps.2016.1.5