Jakubowska, Agnieszka2012-11-192012-11-192011Refleksje, nr 3, wiosna-lato 2011, s. 127-140.2081-8270http://hdl.handle.net/10593/3825This paper discusses Jarosław Kaczyński’s public utterances from 2007 to 2010. It explains the typical features of a language, political language and the language of opposition. J. Kaczyński’s political language was the language of a leading oppositionist. Populism, performative speech, thematic persistence, labeling, verbosity, prolixity, rhetorical tricks, neologisms, sense of efficacy, arbitrary description of reality are all the examples of his public utterances. The statesman denied many elements of Polish political system However, the democratic foundations of the III RP as well as the legitimacy of PO-PSL coalition were not questioned.Artykuł traktuje o języku publicznych wypowiedzi Jarosława Kaczyńskiego w latach 2007-2010. Wyjaśnia on typowe cechy i różnice miedzy językiem, językiem polityki oraz językiem opozycji. Język polityki jest bardzo zróżnicowany, podobnie jak język lidera PiS. Konserwatywny język J. Kaczyńskiego, w badanym przedziale czasu ,był zarówno językiem opozycjonisty, jak i językiem opozycji. Jego wypowiedzi charakteryzowały się częstym stosowaniem: populizmu, wypowiedzi performatywnych, etykiet, wielosłowia, pustosłowia, zabiegów retorycznych i neologizmów. Polityk uporczywie powracał do sądów najistotniejszych, wierzył w moc sprawczą wyrazów, czego następstwem były jego arbitralne wypowiedzi na temat otaczającej rzeczywistości. Prezes PiS podważał wiele elementów składowych polskiego systemu politycznego, takich jak: nieefektywne funkcjonowanie, obecny zły stan kultury politycznej, niekskutecznośc instytucji państwowych. Nie podważał jednak demokratycznych fundamentów III RP, nie kwestionował też legalności rządów koalicji PO-PSL.plkaczyńskipisprawo i sprawiedliwośćjęzyk politykiArtykuł