Drozdowicz, Zbigniew2019-04-052019-04-052019Studia z Historii Filozofii, 1(10) 2019, s.41-54.2083-1978http://hdl.handle.net/10593/24481Jest kwestią bezdyskusyjną to, że Kartezjańskie myślenie o człowieku i o otaczającym go świecie stanowiło przełom tradycji filozoficznej, której początki sięgają czasów starożytnych. Dyskusyjne jest natomiast to, na czym ten przełom polegał oraz jak daleko odbiegał do tego, co w tych kwestiach mieli do powiedzenia poprzednicy Kartezjusza. Pojawiające się propozycje przekonują, że wiele zależy nie tylko od tego, co Kartezjusz miał do zaproponowania, ale także od tego, jaką miarę przykłada się do jego propozycji. W tych rozważaniach przywołam kilka przykładów różnego pojmowania i przedstawiania kartezjańskiego przełomu. Chodzi mi przy tym nie tyle o pokazanie, jak różne mogą to być i są miary, ile o dostarczenie punktu odniesienia dla proponowanego przeze mnie rozumienia tego przełomu. Wprawdzie nie pod każdym względem odbiega ono od wszystkich dotychczasowych jego ujęć, jednak do jednych z nich jest mu bliżej, natomiast do innych dalej. Krótko rzecz ujmując: w moim przekonaniu do najistotniejszych cech kartezjańskiego przełomu należy postawienie całej stawki w grze o prawdę na moc poznawczą ludzkiego intelektu oraz – co nie mniej istotne – wiara w to, że władza ludzkiego umysłu jest w stanie poradzić sobie z najtrudniejszymi problemami, a te, których nie jest w stanie rozwiązać, nie są w gruncie rzeczy warte zainteresowania filozofa typu kartezjańskiego.polinfo:eu-repo/semantics/openAccesskartezjański przełom filozoficzneróżne jego wymiary i sposoby przedstawianiakartezjański intelektualizmArtykułhttp://dx.doi.org/10.12775/szhf.2019.004