Scheffler, Paweł2014-11-172014-11-172007Języki Obce w Szkole 3, 2007, pp. 58-62http://hdl.handle.net/10593/12151Ćwiczenia tłumaczeniowe nie są obecnie powszechnie akceptowaną techniką w nauczaniu języków obcych. Często uważane są wyłącznie za relikt przeszłości i jeden z filarów zdyskredytowanej metody gramatyczno-tłumaczeniowej. Zamiast pomagać, stanowią one przeszkodę w naturalnym uczeniu się języka obcego, które ma polegać na jego przyswajaniu bez pośrednictwa języka rodzimego. Oznacza to, iż uczniowie powinni starać się „myśleć w języku obcym”, a nie zajmować się tłumaczeniem wyrazów czy struktur. W niniejszym artykule postaramy się wykazać, że tego typu ocena przydatności ćwiczeń tłumaczeniowych nie jest słuszna, przynajmniej w odniesieniu do osób dorosłych uczących się języka obcego. Po kilku uwagach dotyczących metody gramatyczno-tłumaczeniowej, odniesiemy się do miejsca, które ćwiczenia tłumaczeniowe mogłyby zajmować we współczesnej dydaktyce języków obcych. Omówimy w tym kontekście podejście zadaniowe oraz dydaktykę według teorii uczenia się opracowanej przez Johna Andersona (2000). Na koniec, na przykładzie języka polskiego i angielskiego, wykażemy przydatność ćwiczeń tłumaczeniowych w nauczaniu czasów gramatycznych oraz przedimków w języku angielskim.pljęzyki obcećwiczenia tłumaczeniowetranslacjaArtykuł