Falkowski, Mateusz2014-09-182014-09-182011Praktyka Teoretyczna 2011, nr 2, s. 87-942081-8130http://hdl.handle.net/10593/11496Pierwotne zadanie polegało na tym, by zbadać, dokąd sięga biopolityka (zarówno w ścisłym sensie przestrzenno- -materialnym, jak i historycznym). Rozważania dotyczą jedynie warunków rozwiązania tytułowej kwestii. Skupiają się na analizie pojęcia „biopolityki”. Już sam sposób uprawiania i pisania przez Foucaulta historii pozwala zrozumieć genezę i status biopolityki. Metoda Foucaulta – rekonstruowana na podstawie wykładów z lat siedemdziesiątych – polega na postępującym odsłanianiu pozytywnych sił kryjących się w każdym zjawisku. Każda rzecz, zdarzenie historyczne konstytuuje się na gruncie pewnej konstelacji sił, będących dlań elementami genetycznymi. Same te siły rodzą się już wcześniej, zwykle osobno, w abstrakcji – potrzeba ich powiązania, aby mogły się skonkretyzować. Zarazem jednak ta ich uprzednia abstrakcyjność staje się widoczna jedynie z perspektywy formy końcowej. W podobny sposób traktował dzieje Marks: historiogra*a to zawsze poszukiwanie elementów genetycznych, sił współtworzących dany fenomen. Foucault uprawia i przedstawia historię konkretyzacji. Konkretyzacja jest u niego zasadą transformacji. Stawanie się konkretu to zarazem stawanie się biopolitykiplhistoriarządzeniebiopolitykakonkretyzacjapaństwosiłyabstrakcjaduszpasterstwoMarksracja stanupolicjaArtykuł