Cianciara, Agnieszka K.2020-02-032020-02-032019Rocznik Integracji Europejskiej, 13/2019, s. 295-309.1899-6256http://hdl.handle.net/10593/25425This article conceptually draws on Bourdieu’s field theory and Goffman’s stigma theory to explain the evolution of Polish government’s official narrative on European integration. Narrative production by Polish authorities reveals a marked shift in strategy adopted to deal with the stigma (real or imagined) that structures Poland’s position in the EU field of power: from adaptive (corrective) to contesting strategy where stigma is embraced and transformed into a virtue. Empirically, this shift is illustrated with 3 examples of narrative production under crisis: 1) euro-zone crisis (Poland adapts to the dominant EU narrative and promotes its own austerity experience, while allying itself with the northern “saints” against the southern “sinners”); 2) migration crisis (Poland moves from adaptation to contestation, while narrating the “lack of solidarity” stigma as the responsible “normal”); 3) rule of law crisis (Poland consolidates its contestation strategy, while framing the dispute as a counter-measure from undemocratic EU centre to discipline “real” democrats in the periphery). Thus the narrative moves from contestation of a particular policy solution (migration quotas) to undermining normative bases of the European integration process.W wymiarze koncepcyjnym artykuł czerpie z teorii pola Bourdieu i teorii stygmatyzacji Goffmana w celu wyjaśnienia ewolucji oficjalnej narracji polskiego rządu w odniesieniu do integracji europejskiej. Analiza produkcji narracji przez rząd RP ukazuje znaczące przesunięcie w zakresie strategii radzenia sobie ze stygmatyzacją (faktyczną lub wyobrażoną), która określa pozycję Polski w unijnym polu władzy: od strategii adaptacyjnej (korekcyjnej) do strategii kontestacyjnej, gdzie stygmatyzowany atrybut ulega przekształceniu w cnotę. W wymiarze empirycznym owo przesunięcie zilustrowano 3 przykładami produkcji narracji w warunkach kryzysu: 1) kryzys strefy euro (Polska adaptuje się do dominującej w UE narracji i promuje własne doświadczenie polityki oszczędności, sprzymierzając się ze “świętymi” z Północy przeciwko “grzesznikom” z Południa); 2) kryzys migracyjny (Polska przechodzi od adaptacji do kontestacji, przekształcając stygmatyzowany “brak solidarności” w odpowiedzialną “normalność”); 3) kryzys rządów prawa (Polska konsoliduje strategię kontestacji, konstruując zaistniały konflikt w kategoriach kontrataku niedemokratycznego unijnego centrum na “prawdziwych” demokratów z peryferii UE). Narracja ewoluuje zatem od kontestacji konkretnego rozwiązania politycznego (kwoty migrantów) do podważenia normatywnych podstaw procesu integracji europejskiej.enginfo:eu-repo/semantics/openAccessPolandEuropean UnionnarrativeadaptationcontestationPolskaUnia EuropejskanarracjaadaptacjakontestacjaArtykułhttps://doi.org/10.14746/rie.2019.13.21