Kużelewska, Elżbieta2019-07-032019-07-032019Środkowoeuropejskie Studia Polityczne, 2019, nr 2, s. 213-227.1731-7517http://hdl.handle.net/10593/24874Wielka Brytania przystąpiła do EWG/UE w 1973 r. Jej członkostwo było jednym z drażliwszych problemów w polityce brytyjskiej w ciągu ostatnich czterdziestu pięciu lat. Wielka Brytania jest najbardziej eurosceptycznym państwem członkowskim UE. Wartością dodaną wniesioną przez Londyn do UE był język angielski, który sukcesywnie wypierał język francuski z funkcji języka roboczego Unii. Język angielski jest nie tylko językiem oficjalnym UE (obok pozostałych 23 języków oficjalnych), ale przede wszystkim ma pozycję dominującą w komunikacji pomiędzy UE a światem zewnętrznym oraz pomiędzy instytucjami europejskimi i podczas nieformalnych spotkań. Celem artykułu jest analiza pozycji języka angielskiego w UE, umacniania się jego statusu oraz udzielenie odpowiedzi na pytanie o to czy zachowany zostanie obecny status języka angielskiego w UE po opuszczeniu jej przez Wielką Brytanię.The United Kingdom joined the EEC/EU in 1973. Its membership has been one of the thorniest issues in British politics over the last forty-five years. The United Kingdom was one of the most Euroskeptic member states in the EU. The ‘added value’ brought by London to the EU was the English language, which successively supplanted French from the function of working language of the EU. English is not only the official language of the EU (it is one of 24 official languages), but primarily has a dominant position in the EU. It is used for communication between the EU and the world, between European institutions and during informal meetings. The purpose of this article is to analyze the position of English in the EU, to show its strengths, and finally to answer the question of whether the present status of English in the EU will remain after the UK leaves.enginfo:eu-repo/semantics/openAccessBrexitmultilingualismofficial languagesworking languagesthe European UnionBrexitwielojęzycznośćjęzyki oficjalnejęzyki roboczeUnia EuropejskaArtykułhttps://doi.org/10.14746/ssp.2019.2.12