Siuciak, Mirosława2014-06-042014-06-042012Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Językoznawcza, t. 19, z. 2, 2012, s. 31-44.978-83-61573-46-3978-83-7654-147-11233-8672http://hdl.handle.net/10593/10911Artykuł podejmuje istotną w ostatnim czasie kwestię nadawania etnolektowi śląskiemu statusu języka regionalnego. W przestrzeni publicznej zazębiają sie wokół tego problemu 3 typy dyskursu: prawny, polityczny i naukowy, a na to nakłada się jeszcze potoczny ogląd związany z silnym poczuciem tożsamości etnicznej Ślązaków lubiących zaznaczać swoją odrębność w codziennych sytuacjach komunikacyjnych. Pojęcie języka regionalnego jest kategorią prawną związaną z ustawodawstwem Unii Europejskiej, wprowadzoną do polskiego dyskursu legislacyjnego w związku z nadaniem takiego statusu kaszubszczyźnie. Obecnie podejmowane są na Górnym Śląsku liczne inicjatywy polityczne i społeczne, mające na celu objęcie tą kategorią prawną także etnolektu śląskiego. W związku z tym, że działania te są podejmowane głównie przez organizacje zgłaszające postulaty politycznej autonomii Śląska oraz uznania narodowości śląskiej, środowisko naukowe w większości odnosi się do tych inicjatyw z dużym dystansem. Rolę elity dążącej do opracowania standardu gramatycznego i ortograficznego tworzonego odgórnie języka śląskiego przejęły więc przede wszystkim stowarzyszenia grupujące miłośników mowy śląskiej, z niewielkim wsparciem ze strony profesjonalnych kadr naukowych. Losy projektowanego języka śląskiego zależą od wielu czynników: od tego, czy zostanie mu nadany prawny status języka regionalnego, od jakości pracy ludzi podejmujących się stworzenia standardu piśmienniczego oraz od akceptacji samych Ślązaków wobec narzuconych odgórnie rozwiązań. Kolejnym czynnikiem będzie podniesienie prestiżu śląszczyzny poprzez tworzenie korpusu języka (literatury, słowników, podręczników) oraz poszerzenie jego zasięgu funkcjonalnego.pljęzyk regionalnypolityka językowaŚląskstandaryzacjadialektArtykuł