Osiewicz, MarekSkibski, Krzysztof2014-06-052014-06-052012Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Językoznawcza, t. 19, z. 2, 2012, s. 87-116.978-83-61573-46-3978-83-7654-147-11233-8672http://hdl.handle.net/10593/10936Celem artykułu jest statystyczno-porównawcza analiza czterech systemów pisownianych reprezentujących różne etapy rozwoju polskiego systemu graficznego: pisownię późnośredniowiecznego tekstu rękopiśmiennego, grafię typową dla druków I połowy XVI wieku, standardową pisownię współczesną z II połowy XX wieku i innowacyjną grafię mediów elektronicznych. Charakterystyka parametrów statystycznych objęła dyspersję i entropie I i II rzędu liter oraz dwuelementowych połączeń liter (diad). Analiza wykazała, że: 1) pod względem stopnia dyferencjacji rozkładu znaków dzieje polskiego systemu graficznego do momentu wykrystalizowania się współczesnego systemu standardowego wykazują tendencję porządkującą polegającą na redukowaniu znaków i dwuelementowych połączeń znakowych o frekwencji równej 1; 2) innowacyjne rozwiązania stosowane w grafii mediów elektronicznych nie naruszają statystycznej proporcji między literami i ich diadami właściwymi dla współczesnej grafii standardowej; 3) pod względem teorioinformacyjnym przekształcenia systemu graficznego (w analizowanym zakresie chronologicznym) nie polegają ani na postępie (ewolucji), ani na degradacji.plhistoria języka polskiegoteoria informacjijęzykoznawstwo kwantytatywneanaliza porównawczapolszczyzna współczesnagrafiaArtykuł