Tarì, Marcello2014-09-102014-09-102011Praktyka Teoretyczna 2011, nr 3, s. 141-148.2081-8130http://hdl.handle.net/10593/11448Metropolia jako uogólniona forma biopolitycznej władzy i opresji ma się ku końcowi. Wielość form miejskiego oporu, heterogeniczne pojedynczości rzucające wyzwanie wertykalnym strukturom władzy przybliżają na do komunizmu, który nadchodzi. Współdzielenie przestrzeni, środków produkcji, afektów zrewolucjonizuje metropolitalny porządek. Czy miejskie bunty i formy biopolitycznego oporu przekształcą się w praktyki zmierzające do uwolnienia „potencji-nie-bycia-rządzonym”? Jak i gdzie? Odpowiedz na to pytanie jest już krokiem na tej drodze.plstrajksubwersjabiowładzametropoliapojedynczośćdobro wspólnekomunizmpotencja-nie-bycia-rządzonymArtykuł