Lizisowa, Maria Teresa2020-02-032020-02-032016Lizisowa M.T. (2016). Komunikacyjna teoria języka prawnego. Poznań. Wydawnictwo Naukowe Contact. ISBN: 978-83-65287-32-8978-83-65287-32-8http://hdl.handle.net/10593/25410W komunikacyjnej teorii języka prawnego tezą jest, że system znaków języka prawnego konotuje realne istnienie prawa jako systemu norm prawnych stanowionych przez państwo i stosowanych w życiu społecznym, konotuje też moralną moc obowiązywania prawa i etyczne zasady słusznego prawa. Uwzględnia się w perspektywie badawczej ontologiczną naturę obiektywnego prawa pozytywnego (lex) i subiektywnego prawa podmiotowego (ius). Język prawny to utrwalony w tekście prawnym kod semiotyczny ustawodawcy. Jego cechami definicyjnymi są: 1) normatywność w semantyce znaków językowych przekazujących normy prawne generalne, które regulują tetyczne stosunki prawne; 2) modalność deontyczna w wyrażaniu woli ustawodawcy zawarta w strukturach języka; 3) performatywność ze względu na dokonawczą funkcję pragmatyczną w tworzeniu rzeczywistości intencjonalnej, w której normy prawne funkcjonują; 4) abstrakcyjność treści prawnych. Przyjmuje się, że język prawny istnieje ponad językami etnicznymi. Zbiór przepisów prawnych wydanych przez organy władzy państwowej wyróżnia się gatunkowo strukturą gramatyczną i właściwościami stylistycznymi. System języka prawnego składa się z subsystemów na poziomach semantycznym, syntaktycznym i morfologicznym. Tekst prawny ma moc kreowania świata norm prawnych oraz moc powodowania wzajemnego oddziaływania na siebie osób rzeczy, czynów, stanów i warunków z woli ustawodawcy.polinfo:eu-repo/semantics/openAccessjęzyk prawnyjezyk prawniczyjuryslingwstykakomunikacjateoria komunikacjikomuniakcja prawnaKsiążka