Bańczerowski, Jerzy. PromotorKornatowski, Paweł2011-06-302011-06-302011-06-30http://hdl.handle.net/10593/1127Wydział Neofilologii: Instytut JęzykoznawstwaPrzedmiotem pracy jest próba bardziej kompleksowej i usystematyzowanej synchronicznej deskrypcji derywacji słowotwórczej w języku węgierskim, niż ma to miejsce w tradycyjnych opracowaniach, w których z jednej strony problematykę tę ujęto w sposób mający nader często charakter implicytnie diachroniczny, z drugiej zaś zawarte w nich informacje dotyczące właściwości semifikatorów odpowiednich znaczeń w postaci (głównie) przyrostków słowotwórczych wydają się niekompletne, fragmentaryczne. Na wstępie omówiono znaczenie dwóch, zwykle uznawanych za antagonistyczne, pojęć: leksykalizacji i gramatykalizacji, pomiędzy którymi właśnie wydaje się zlokalizowana derywacja słowotwórcza. Wyprowadzone konkluzje umożliwiają sprecyzowanie typów derywacji słowotwórczej, które wydają się synchronicznie relewantne w dzisiejszym języku węgierskim, tj. głównie derywacji sufiksalnej. Część właściwą stanowi opis relewantnych dla proponowanej typologii czynników warunkujących jej względnie kompleksowe sporządzenie. Wiele własności badanych jednostek morfologicznych ujęto w formie wymiarów i przyporządkowanych do nich odpowiednich cech. Kwintesencją pracy jest dość obszerny rejestr przyrostków (morfemów) słowotwórczych i ich allomorfów wyodrębnionych z uwzględnieniem ich synchronicznie relewantnej kategoryzowalności, znacząco odbiegający od tradycyjnych opracowań, przynajmniej w kilku istotnych aspektach.plDerywacjaSłowotwórstwoJęzyk węgierskiDysertacja