Browsing by Author "Hendrykowski, Marek. Promotor"
Now showing 1 - 4 of 4
Results Per Page
Sort Options
Item Ekranizacje utworów literackich Kornela Makuszyńskiego(2013-02-22) Nowakowska, Agnieszka; Hendrykowski, Marek. PromotorRozprawę rozpoczyna studium analityczne poetyki dzieł pisarza, które w przyszłości znalazły się w kręgu zainteresowań reżyserów. W rozdziale drugim za punkt odniesienia przyjęto opisane wcześniej elementy poetyki i określono, w jakim zakresie i z jakim powodzeniem charakterystyczny dla pisarstwa Makuszyńskiego oryginalny typ humoru znalazł swą realizację w filmowych adaptacjach. Prezentując aktorskie kreacje bohaterów książek pisarza pod kątem analizy ich psychologicznych uwarunkowań, prześledzono pracę reżyserów. W trzecim rozdziale dzięki zestawieniu „podwójnych” – kinowych i telewizyjnych – wersji ekranizacji, przedstawiono propozycje ucieczki w świat fantastyczny, w świat lepszy niż go odbieramy na co dzień, w którym panuje żywiołowa radość i głęboka wiara, że każdy chce być szlachetny. Trzecim, ostatnim punktem odniesienia porządkującym analizę adaptacji stały się literackie reminiscencje i nawiązania. Wybrane i zanalizowane obrazy to najbardziej wyraźne przykłady odejścia od pierwowzoru stworzonego przez Kornela Makuszyńskiego. Na zakończenie, w rozdziale piątym, zajęto się kluczowym zagadnieniem związanym z popularnością analizowanych filmów, jakim było właściwe określenie adresata. Dzięki temu możliwa stała się odpowiedź na pytanie, czy kolejnym adaptatorom dzieł autora „Awantury o Basię” udało się pójść śladem Marii Kaniewskiej i udowodnić iż proza Makuszyńskiego stanowi doskonały „materiał” na scenariusz filmowy wpisujący się w konwencję kina familijnego.Item Poetyka intymności w kinie polskim lat 1956-1960(2011-06-01T08:39:33Z) Modrzyński, Zbigniew; Hendrykowski, Marek. PromotorItem Portrety dziennikarzy w polskim filmie fabularnym okresu PRL(2013-04-26) Siwak-Waloszewska, Monika; Hendrykowski, Marek. PromotorOdzyskanie przez media miana czwartej władzy w Polsce po ‘89 roku, wbrew pozorom, nie zwiększyło zainteresowania filmowców postaciami dziennikarzy. Okazuje się, że więcej filmów dotyczących ludzi mediów powstało w okresie PRL . Wśród utworów fabularnych z tych lat można znaleźć około pięćdziesięciu filmów opowiadających o przedstawicielach środków przekazu. To zjawisko wyróżniające nas na tle kinematografii europejskiej. Dla reżyserów dziennikarz stanowił alter ego. Filmowcy, tak jak ludzie mediów, musieli funkcjonować w systemie opartym na totalitarnej władzy partii, cenzurze, ograniczeniu wolności słowa. Dziennikarz był bohaterem największych dzieł polskiego kina, kreowanym przez najwybitniejszych aktorów . „Pełnokrwista”, złożona postać reprezentanta mediów pojawiła się dopiero w kinie moralnego niepokoju. Analiza bohaterów według paradygmatu aksjologicznego pozwala uszeregować ich od świadomych kłamców i manipulatorów do poszukiwaczy prawdy. Narzuca się jednocześnie refleksja na temat wielości prawd i subiektywizmu opisu rzeczywistości. Każdy z filmowych bohaterów – dziennikarzy ponosi w jakimś sensie klęskę – osobistą lub zawodową albo w obu tych sferach. Ale nie do końca. Doświadczenia dziennikarzy pracujących w obu systemach, w tym autorki, podobnie jak filmy, dowodzą, że zwycięstwo w tym zawodzie – choćby w skali mikro – jest możliwe.Item Prawda jako problem poetyki w polskim filmie dokumentalnym po roku 1989(2011-05-04T06:27:27Z) Wichrowska, Magdalena Maria; Hendrykowski, Marek. PromotorTytuł mojej dysertacji doktorskiej – Prawda jako problem poetyki w polskim filmie dokumentalnym po roku 1989 bezpośrednio koresponduje z artykułem Jerzego Ziomka Prawda jako problem poetyki. Studium to przynależy co prawda do dziedziny literatury, jednak w równym stopniu sprawdza się także w refleksji nad filmem dokumentalnym. W swojej pracy poruszałam się po głównych szlakach tematycznych dokumentalistów, które miały ścisły związek z przemianami sytuacji historycznej, ekonomicznej, kulturalnej i społecznej po roku 1989. Wśród autorów, którzy zmierzyli się z odkryciem prawdy historycznej, wyłuskałam tych, którzy obok niezwykłego skupienia, wrażliwości i pogłębionej obserwacji pokazali coś poza samym tematem. Bliżej przyjrzałam się twórcom, którzy odnaleźli klucz do historii poprzez zapis refleksji, dostrzeżenie tego, co znajduje się pod powierzchnią, co nie jest oczywiste. Nie mogło też zabraknąć poetyki skandalu i prowokacji, która stała się częstym wyborem reżyserów, wraz z pojawieniem się dokumentu na małym ekranie. Nowe standardy, według których dokument miał stać się wynikiem chłodnej kalkulacji i marketingowych zabiegów, przełożył się być może na zadowalający wskaźnik oglądalności, jednak w uważnym widzu pozostawił niedosyt. Nie wszyscy twórcy realizujący swoje projekty po roku 1989 poszli jednak tym tropem. Mistrzowie dokumentu pozostali wierni własnej twórczości i powinności, dyktowanej przez osobisty etos. Mają też swoich godnych następców.