Browsing by Author "Kijas, Artur. Promotor"
Now showing 1 - 10 of 10
Results Per Page
Sort Options
Item Apokaliptyczna wizja dziejów w historiozofii Mikołaja A. Bierdiajewa(2014-10-02) Repczyński, Piotr Paweł; Kijas, Artur. PromotorDysertacja Apokaliptyczna wizja dziejów w historiozofii Mikołaja A. Bierdiajewa prezentuje filozofię historii przedstawiciela rosyjskiego renesansu filozoficzno-religijnego. Ogranicza się do apokaliptycznego aspektu teorii, która zawiera obok własności poznawczych komponent profetyczny. Przepowiednia dotycząca rozwoju ludzkości ma charakter eschatologii. Wg Bierdiajewa koniec dziejów nadaje ostateczny sens historii, a eschatologiczny wymiar ludzkich zmagań o przezwyciężenie kryzysu kultury i cywilizacji wyniósł do rangi najwznioślejszego aktu przekraczania granic czasu oraz zapobiegania obiektywizacji rzeczywistości. Rozważania dotyczą oryginalnej interpretacji końca dziejów ludzkości, ze szczególnym uwzględnieniem rewolucyjnej dialektyki podmiotu i procesu obiektywizacji. Mowa o roli jednostki jako osoby w dziejach w kontekście przyznania człowiekowi aktywnej funkcji w epoce apokalipsy. Dramat historii wynika z czynnego udziału człowieka w nadawaniu jej kierunku i sensu, poprzez akty kreacji możliwej dzięki niestworzonej wolności. Twórczość służy jako podstawowe narzędzie formowania procesu historycznego. Teza dysertacji doktorskiej głosi, że oryginalny wymiar historiozofii Bierdiajewa głęboko zasadza się na jego specyficznym rozumieniu końca historii jako apokalipsy oraz wyrasta z nietuzinkowej koncepcji człowieka, którego najważniejszym dokonaniem osiąganym dzięki wolności osobistej jest kreacja ducha przezwyciężającego, transcendującego zobiektywizowaną rzeczywistość, poprzez rozerwanie pierścienia czasu w celu ocalenia i przemienienia cywilizacji.Item Działalność polityczno-dyplomatyczna Bohdana Chmielnickiego(2017) Kozłowski, Przemysław; Kijas, Artur. PromotorRozprawa doktorska pt. Działalność polityczno-dyplomatyczna Bohdana Chmielnickiego” poświęcona została dziejom XVII-wiecznej Ukrainy i jej relacjom z Rzeczpospolitą. Rozprawa została podzielona na pięć rozdziałów. Rozpoczyna się w 1569 roku, tj. w momencie zawarcia Unii Brzeskiej, kończy się zaś na roku 1667, z chwilą podpisania przez Rzeczpospolitą i Rosję ugody w Andruszowie. Rozdział pierwszy poświęciłem problemowi genezy Kozaków. Skąd pochodzili, kim byli, jaką odgrywali rolę na kresach wschodnich Rzeczpospolitej oraz skąd się wzięła nazwa, którą są określani po dziś dzień. W rozdziale drugim mojej dysertacji zająłem się sylwetką głównego bohatera mojej rozprawy, tj Bohdana Chmielnickiego. Zaprezentowałem tutaj nie tylko jego wygląd zewnętrzny, ale też wszystkie najważniejsze cechy jego charakteru, które w sposób bezpośredni wpływały na styl prowadzonej przezeń polityki. W rozdziale trzecim dużo miejsca poświęciłem kancelarii hetmana kozackiego i jej działalności. Rozdział czwarty rozprawy przeznaczyłem na przybliżenie i opisanie stosunków polsko-ukraińskich. Zmieniały się one na przestrzeni XVII wieku w zależności od tego która frakcja polityczna była w danej chwili najbliżej monarchy: radykalna, czy też umiarkowana (ugodowa). I wreszcie w rozdziale piątym opisuję sytuację jaka nastała w Rzeczpospolitej i na Ukrainie po śmierci Bohdana Chmielnickiego. Rozdział ten rozpoczynam od omówienia doniosłego w swej wymowie, choć mocno spóźnionego aktu, jakim była Ugoda (Unia) Hadziacka rok 1658. Za cezurę końcową rozdziału, a w konsekwencji całej rozprawy uznałem rok 1667. To data równie brzemienna w skutki. Wówczas to zawarta została między Rzeczpospolitą, a carską Rosją ugoda w Andruszowie. Sankcjonowała ona de facto ostateczny podział Ukrainy.Item Dziembowscy herbu Pomian. Studium genealogiczno-historyczne(2012-05-16T08:42:47Z) Dziembowski, Piotr, Maciej; Kijas, Artur. PromotorPrezentowana praca podejmuje temat rodziny Dziembowskich herbu Pomian. Jest to monografia rodowa zawierająca zebrane w formie biogramów różne informacje o przedstawicielach rodziny, podkreślające wzajemne relacje rodzinne oraz zawierające wiadomości o prowadzonej przez nich działalności (np. transakcjach handlowych, karierze wojskowej czy też pracy zawodowej). Wszystkie osoby w opracowaniu mają pewną stuprocentową filiację. Opracowanie zostało poprzedzone opisem stanu badań nad genealogią rodziny, opisem źródeł, genezą i pochodzeniem rodu. Zakres chronologiczny pracy - sześć stuleci (21 pokoleń). Do opracowania oprócz podsumowania i wykazu bogatej bibliografii dodano także aneksy zawierające: tablice genealogiczne, portrety (XVII-początek XX wieku); nagrobki (do początku XX wieku); metryki (XVII-XX wiek); nekrologi (XIX-XX wiek); fotografie (koniec XIX wieku-I połowa XX wieku); varia (XV-XX wiek). Opracowanie oparto na następujących materiałach: księgach metrykalnych katolickich i ewangelickich, księgach Urzędów Stanu Cywilnego, księgach miejskich miast z terenu województwa wielkopolskiego, księgach ziemskich i grodzkich, aktach majątków w Wielkopolsce, księgach meldunkowe i kartotekach mieszkańców. W opracowaniu korzystano również z bogatego materiału ikonograficznego, a mianowicie: portretów trumiennych, testamentów, zachowanych nagrobków z XVIII i XIX wieku i z nekrologów.Item Kultura polityczna w Gruzji w okresie rządów Micheila Saakaszwilego (2004-2013)(2024) Olejnik, Marcin; Kijas, Artur. PromotorGruzja, kraj położony na Kaukazie Południowym, odzyskała niepodległość po rozpadzie ZSRR w 1991 roku. Micheil Saakaszwili, prezydent Gruzji w latach 2004 – 2013 doszedł do władzy w wyniku tak zwanej „Rewolucji Róż”. Wykorzystując społeczne niezadowolenie skierowane przeciwko poprzednikowi, Eduardowi Szewardnadzemu, obiecując gruntowną reformę państwa przejął władzę i rozpoczął okres swoich rządów, które zapisały się w historii najnowszej Gruzji jako okres gwałtownych zmian zarówno w organizacji państwa jak i głębokich procesów, którym poddane zostało gruzińskie społeczeństwo. Początkowo jako zadeklarowany demokrata, Saakaszwili zmieniał swój sposób rządzenie, z czasem stając się politykiem stosującym wprost metody autokratyczne. Okres jego rządów jako prezydenta z jednej strony charakteryzuje się podjętymi reformami instytucji państwa, z drugiej obniżeniem demokratycznych standardów i doprowadzeniemdo silnej polaryzacji na scenie politycznej. To okres w którym opozycja polityczna wobec ówczesnej partii władzy, Zjednoczonego Ruchu Narodowego, poddawana była silnym represjom - włącznie z umieszczaniem w więzieniach. Jednak był to też okres silnie rozwiniętych i skutecznie stosowanych formom protestów – od wieców, przez happeningi polityczne po oryginalne formy kultury politycznej - nowatorskie we współczesnej Gruzji. Georgia, a country located in the South Caucasus, regained independence after the collapse of the USSR in 1991. Mikheil Saakashvili, president of Georgia from 2004 to 2013, came to power as a result of the so-called „Rose Revolution”. Taking advantage of the social dissatisfaction directed against his predecessor, Eduard Shevardnadze, and promising a thorough reform of the state, he took power and began the period of his rule, which has gone down in the modern history of Georgia as a period of rapid changes both in the organization of the state and profound processes to which Georgian socjety was subjected. Initially as a declared democrat, Saakashvili changed his way of governing, over time becoming a politician using autright autocratic methods. The period of his rule as president is characterized, on the one hand, by reforms of state institutions, and, on the other hand, by the lowering of democratic standards and leading to strong polarization on political scene. This was a period in which the political opposition to the then ruling party, the United National Movement, was subjected to strong repression – including imprisonment. However, it was also a period of strongly developed and effectively used forms of protests – from rallies, through political happenings, to original forms of political culture – innovative in contemporary Georgia.Item Literackie środowisko Odessy wobec rewolucji i rzeczywistości sowieckiej(2011-03-15T12:39:05Z) Śliwińska, Kamila Magdalena; Kijas, Artur. PromotorPraca przedstawia postawy pisarzy wywodzących się z odesskiego kręgu literackiego wobec rewolucji i rzeczywistości sowieckiej. Izaak Babel, Walentin Katajew, Jurij Olesza, Ilja Ilf i Jewgienij Pietrow rozpoczęli swoją drogę twórczą na początku lat dwudziestych XX w. Uwypuklono przy tym specyfikę Odessy, miasta będącego na początku XX w. miejscem wielokulturowym, kosmopolitycznym, gdzie pojawiło się zjawisko południowo rosyjskiej szkoły literackiej. Postawy wyżej wymienionych pisarzy wobec przełomowego 1917 r. przedstawione zostały w odniesieniu do poglądów ogółu inteligencji rosyjskiej. Warstwa, ta zawsze odgrywająca w historii swojego kraju doniosłą rolę, stanęła wobec konieczności akceptacji bądź odrzucenia rewolucji bolszewickiej i nowej rzeczywistości. W pracy podkreślono, iż dla pisarzy urodzonych pod koniec XIX w. rewolucja bolszewicka i związane z nią wydarzenia (wojna domowa) były doświadczeniem pokoleniowym, naznaczającym całą generację. Przedstawiono wpływ na ewolucję postaw pochodzących z Odessy twórców, takich wydarzeń jak: kolektywizacja, industrializacja, terror stalinowski. Znalazły one swoje odzwierciedlenie w ich utworach, które posłużyły jako źródła do niniejszej pracy. Autorka korzystała również z literatury wspomnieniowej oraz monografii, opracowań, szkiców, artykułów w językach polskim i rosyjskim.Item Polsko-moskiewskie stosunki dyplomatyczne przełomu XVI/XVII wieku(2015-10-19) Kasztelan, Paweł; Kijas, Artur. PromotorZakres tematu dotyczy wzajemnych relacji między państwami, w tym starań obu stron o tzw. „wieczny pokój”, Granice chronologiczne obejmują lata 1584-1602, czyli śmierć Iwana IV Groźnego oraz pojawienie się Dymitra I Samozwańca. W pracy wykorzystane zostały źródła polskie, rosyjskie oraz relacje cudzoziemców. Rozdział czwarty prezentuje dynamikę polskiej polityki wschodniej w ostatnich latach panowania Stefana Batorego. Podzielony został na dwie części: 1. Od projektów unii do polityki z pozycji siły oraz 2. Carska dyplomacja w walce z polską ekspansją wschodnią. Sprawa Zborowskich. Następny przedstawia zabiegi Fiodora Iwanowicza do objęcia polskiego tronu po śmierci Stefana Batorego. Kolejny prezentuje ewolucję polskiej polityki wobec Moskwy po elekcji 1587 roku. Składa się z trzech części Pierwsza dotyczy polsko– moskiewskich stosunków dyplomatycznych w pierwszych latach panowania Zygmunta III Wazy. Druga związana jest z unią brzeską 1596 roku. Trzecia natomiast prezentuje kandydaturę Zygmunta III Wazy na tron carów w 1598 roku. Kolejny z rozdziałów prezentuje drugie poselstwo Lwa Sapiehy do Moskwy w 1600 roku. Czy projekty unii polsko – moskiewskiej były rzeczywistością, czy utopią? Analiza poszczególnych rozdziałów dobitnie to wykazuje. W ostatniej części znajdują się wnioski oraz zakończenie pracy. Całość dysertacji zwieńczają aneksy.Item Rosja i Rosjanie w relacjach Polaków podróżujących na Wschód (1795-1863)(2015-11-16) Królczyk, Agnieszka; Kijas, Artur. PromotorObraz Rosji i Rosjan utrwalony w relacjach Polaków podróżujących na Wschód w latach 1795-1863 był, w przeważającej części, negatywny, zbudowany na opozycji Polski (demokratycznej, szanującej europejskie wartości, kulturalnej, dbającej o edukację młodzieży) wobec Rosji (despotycznej, zachowującej pomimo pozorów ucywilizowania barbarzyńskie obyczaje, nie dbającej o wykształcenie obywateli, a często sprzyjającej deprawacji obywateli). Krytyczną postawę wobec rosyjskiej rzeczywistości mieli zarówno ci z Polaków, którzy przebywali w Imperium przez krótki okres czasu, jak i ci, którzy postanowili związać się z Rosją na stałe. Jednakże obraz Rosji w oczach Polaków nie był jednoznacznie negatywny. W każdej z omówionych dziedzin życia dostrzec możemy przykłady wyłamujące się z tego surowego krytycyzmu, które go łagodziły, jednak nie podważały. Dziedziną, która wyraźnie odbiegała od schematu były relacje osobiste Polaków i Rosjan, mające bardzo często bliski, serdeczny charakter. Pominięcie w nich kontekstu politycznego, pozwalało budować wzajemne związki na szacunku i zrozumieniu. Jednoznacznie wrogi stosunek do Rosjan miały jedynie te środowiska polonijne, które za nadrzędny cel prawdziwych patriotów uważały walkę o niepodległość i nie zamierzały z niej rezygnować. Kontakty towarzyskie z Rosjanami, w ich oczach, największymi wrogami ojczyzny, postrzegali jako niedopuszczalne.Item Starorusini i moskalofile w Galicji (Małopolsce) Wschodniej 1900-1939. Dzieje polityczne(2016) Wyrembelski, Sławomir; Kijas, Artur. PromotorRusofilstwo galicyjskie było społeczno-politycznym kierunkiem głoszącym jedność wszystkich ruskich plemion – Rosjan, Białorusinów i Rusinów (Ukraińców). Rusofile zaprzeczali w ten sposób istnieniu odrębnego narodu ukraińskiego. W pierwszych dekadach epoki konstytucyjnej monarchii habsburskiej rusofile zdominowali życie polityczne Rusinów w Galicji Wschodniej. Swoją pozycję orientacja wszechruska utraciła pod koniec XIX w. na rzecz stronnictw reprezentujących ukraińską opcję narodową. W 1900 r. rusofile utworzyli Russką-Narodną Partię, która w 1909 r. rozpadła się na dwa zwalczające się stronnictwa – starorusinów i moskalofilów. Starorusini głosili lojalność względem monarchii austro-węgierskiej. Natomiast moskalofile prowadzili rusyfikację ludności ruskiej i dążyli do politycznego zjednoczenia z Rosją. Wojna przyniosła straty całemu obozowi rusofilskiemu, który ucierpiał w wyniku austriackich represji. W niepodległej Polsce starorusini i moskalofile ponownie zjednoczyli się w jednej partii, która nawiązała ścisłą współpracę z mniejszością rosyjska w Polsce. W 1928 r. starorusini dokonali secesji i utworzyli własne stronnictwo – Ruską Agrarną Partię, lojalną względem rządu polskiego. Jednakże większe wpływy zachowała partia moskalofilów Russka Selańska Organizacja. Kres rusofilstwu galicyjskiemu przyniosła II wojna światowa.Item Stosunki hanzeatycko-nowogrodzkie w dobie kurateli wendyjskiej nad Kantorem św. Piotra(2014-06-06) Menes, Remigiusz; Kijas, Artur. PromotorPraca poświęcona jest stosunkom: dyplomatycznym, gospodarczym i kulturalnym Hanzy z Nowogrodem Wielkim. Hanza stanowiła ugrupowanie miast północnoniemieckich, pod przewodem Lubeki, które w XIV w. uzyskało monopol na pośrednictwo w handlu między wschodem a zachodem Europy. Nowogród Wielki do końca XV w. stanowił największy ośrodek wymiany handlowej, zarówno na Rusi, jak i w Europie Północno-wschodniej. Z Nowogrodu eksportowane były na zachód: skóry zwierząt futerkowych, wosk, smoła, dziegieć i potaż. Z zachodu do Nowogrodu docierały: śledzie, sól, wino, piwo, miód, wełna i sukna, rudy metali i gotowe produkty metalowe. Kupcy hanzeatyccy w Nowogrodzie skoncentrowani byli w kantorze św. Piotra. Kuratelę nad kantorem sprawowały kolejno: Gotlandia, miasta wendyjskie i miasta inflanckie. Działalność kantoru i kupców hanzeatyckich w Nowogrodzie, regulowały układy wielostronne i statut placówki, schra. Kantor był jednostką eksterytorialną, a kupcy hanzeatyccy obok wcześniej uzyskanych: wolności wyznania i nietykalności osobistej, w okresie kurateli wendyjskiej cieszyli się też: swobodą podróżowania do Nowogrodu czterema szlakami oraz prawem badania ruskich towarów eksportowych i otrzymywania nadwyżek. Nowogrodzianie czerpali zyski redystrybuując hanzeatyckie artykuły w głąb Rusi i wytapiając z importowanych kruszców własną monetę. Kontakty hanzeatycko-nowogrodzkie miały też charakter dyfuzji kulturalnej, służyły też przełamaniu wzajemnych uprzedzeń i stereotypów. Hanzeaci przeszczepili na grunt ruski elementy sztuki romańskiej i gotyckiej, sami zaś przejęli od gospodarzy technikę rytu na korze brzozowej i elementy miejscowego zasobu leksykalnego.Item Ziemia konińska w czasie powstania styczniowego 1863-1864(2016) Płachciński, Krzysztof; Kijas, Artur. PromotorNa początku pracy została omówiona sytuacja polityczna w Królestwie przed wybuchem powstania styczniowego. Następnie przedstawiono przyczyny, które doprowadziły do jego wybuchu oraz opisano rozwój działań zbrojnych na ziemi konińskiej (walki prowadzone przez Ludwika Mierosławskiego, Kazimierza Mielęckiego i Younga de Blankenheim). Dalej ukazano przebieg bitwy pod Ignacewem z 8 maja 1863 r. Wtedy to doszło do jednej z największych i najkrwawszych bitew powstania, w której oddziały polskie dowodzone przez Edmunda Taczanowskiego poniosły klęskę. W kolejnych rozdziałach opisano walki prowadzone przez takich dowódców jak: Edmund Callier, Aleksander Matuszewicz i Franciszek Budziszewski. Przedostatni rozdział przedstawia sytuację polityczno-społeczną w regionie konińskim na przełomie 1863 i 1864 roku. Wiosna 1864 r. to okres, kiedy ksiądz z Lądu - Maksym Tarejwo - buduje struktury organizacji powstańczej wśród okolicznych chłopów. Jego egzekucja z 19 lipca 1864 r. w Koninie to symboliczny koniec postania na tym terenie. W końcowych fragmentach pracy opisane zostały miejsca upamiętniające wydarzenia z lat 1863-1864. Część ta zawiera także opisy uroczystości związanych z obchodami 150. rocznicy wybuchu powstania. Opisano tutaj również działania, które podjęto w celu popularyzacji wśród młodzieży tego wydarzenia np. poprzez organizację wielu konkursów wiedzy czy spotkań z miłośnikami historii, którzy opowiadali młodym ludziom o przebiegu powstania na ziemi konińskiej.