Browsing by Author "Piskorski, Justyn. Promotor"

Now showing 1 - 2 of 2
  • Item
    Konstrukcja normatywna instytucji tzw. małego świadka koronnego i jej sądowe stosowanie
    (2021) Siwek, Kamil; Piskorski, Justyn. Promotor
    Przedmiotem rozprawy jest krytyczno-dogmatyczna analiza zespołu dwóch przepisów Kodeks karnego, a mianowicie art. 60 § 3 i 4 Kodeksu karnego. W literaturze z zakresu prawa karnego i orzecznictwie sądowym przepisy te zyskały umowną nazwę instytucji tzw. małego świadka koronnego in sua causa (we własnej sprawie) i in altera causa (w cudzej sprawie). Podstawowym problemem rozprawy jest odpowiedź na dwa pytania, a mianowicie: 1) czy od strony normatywnej instytucja małego świadka koronnego wykazuje podo¬bieństwa z instytucją określoną w ustawie z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku ko¬ronnym? 2) czy normatywny kształt instytucji małego świadka koronnego koresponduje z de-klarowanymi założeniami ustawodawczymi, jako karnoprawnego instrumentu, którego celem i funkcją jest premiowanie sprawcy przestępstwa obligatoryjnym nadzwyczajnym złagodzeniem kary w zamian za procesową pomoc udzieloną organom ścigania w pociągnięciu do odpowiedzialności karnej osób współdziałających z nim w popełnieniu tego przestępstwa Rozprawa składa się z pięciu rozdziałów poświęconych następującym zagadnieniom: aspekty teoretycznoprawne i procesowe nadzwyczajnego złagodzenia kary, przesłanki stosowania art. 60 § 3 i 4 k.k., mały świadek koronny w propozycjach nowelizacji Kodeksu karnego. Całość zamykają wnioski de lege lata oraz de lege ferenda nowego ujęcia przepisów art. 60 § 3 i 4 k.k.
  • Item
    Osobowość dyssocjalna w świetle prawa karnego. Wybrane zagadnienia
    (2019) Ratajczak, Maciej; Piskorski, Justyn. Promotor
    W rozdziale pierwszym Autor prezentuje pojęcie osobowości. Rozważa na czym polega istota ludzkich wyborów, analizując pojęcia „determinizm”, „indeterminizm” oraz „samoregulacja”, z odwołaniem do psychologii poznawczej. Następnie Autor rozważa pojęcie winy na gruncie psychologii, odwołuje się również do pojęć „zdrowie” oraz „choroba”, próbując nakreślić granicę pomiędzy nimi. Dalej Autor przedstawia pojęcie zaburzeń osobowości i przechodzi do omówienia pojęcia osobowości dyssocjalnej, ze szczególnym uwzględnieniem relacji w jakiej pozostaje ono do innych pojęć obejmujących cechy tego zaburzenia. W rozdziale drugim Autor bierze pod uwagę etiologię osobowości dyssocjalnej, wskazując na wątpliwości w tym zakresie. Omawia również metody diagnostyczne oraz wskazuje na społeczne funkcjonowanie osób z tym zaburzeniem, również z uwzględnieniem przestępczości. W rozdziale trzecim Autor wskazuje na „psychopatię” jako zjawisko ponadczasowe i ponadkulturowe, odnotowuje również, iż zjawisko to występuje w obszarze kultury masowej, jednak jest tam dopasowane do potrzeb odbiorcy. Rozważa również metody resocjalizacji osób z osobowością dyssocjalną. W rozdziale czwartym Autor wskazuje na istotę winy w rozumieniu karnistycznym, z odwołaniem się do różnych teorii winy, jakie funkcjonowały lub funkcjonują w obszarze doktryny prawa karnego. Rozdział piąty poświęcony jest omówieniu osobowości dyssocjalnej w kontekście art. 31 k.k. oraz art. 53 k.k. Autor rozważa tu, czy osobowość dyssocjalna może prowadzić do redukcji poczytalności, analizuje również wpływ tego zaburzenia na sądowy wymiar kary, odwołując się również do regulacji prawnych w Niemczech oraz Anglii. Rozdział szósty dotyczy psychiatrycznego opiniowania sprawcy na gruncie procedury karnej, ze szczególnym uwzględnieniem wymagań stawianych biegłym. W rozdziale siódmym Autor przypatruje się osobowości dyssocjalnej na tle środków zabezpieczających (w tym postpenalnych), uregulowanych kodeksowo i pozakodeksowo. Natomiast rozdział ósmy dotyczy badań jakie przeprowadził Autor na aktach wybranych spraw karnych Sądu Okręgowego w Poznaniu w kontekście osobowości dyssocjalnej.