Browsing by Author "Rewers, Ewa. Promotor"
Now showing 1 - 4 of 4
Results Per Page
Sort Options
Item Miejskie środowiska. Perspektywa badań ekokultu-rowych w kulturowych studiach miejskich(2024) Nowacki, Mateusz; Rewers, Ewa. PromotorGłówny problem badawczy rozprawy dotyczy znaczenia urbanizacji ekokultury jako katalizatora miejskich prak-tyk kulturowych. Ekokultura rozumiana jest tutaj jako obszar łączenia tego, co materialne i symboliczne, ludz-kie i nie-ludzkie, itd. Takie podejście do ekokultury i relacji środowiskowych prowadzi również do założenia, że ludzka podmiotowość przyjmuje charakter transkor-poralny, który wyraża przekonanie o relacyjności z po-nadludzką materialnością i staje się obszarem genero-wania nowych podmiotowości i wyobrażeń. Tego rodza-ju aktywność prowadzi do powstawania rozmaitych miejskich hegemonii ekokulturowych. Ich rozprzestrze-nianie się wymaga odniesienia do trzech powiązanych ze sobą momentów produkcji: przestrzeni, podmiotowo-ści i natury. Rozprawa składa się z czterech rozdziałów. Rozdział pierwszy rozprawy poświęcony jest teoretycz-nej rekonstrukcji wybranych perspektyw materializmu marksistowskiego w kontekście współczesnego zwrotu ekologicznego w badaniach humanistycznych i społecz-nych oraz ich wpływu na studia kulturowe. Rozdział drugi stanowi rozwinięcie wątków podjętych w po-przedniej części. Skupia się on na pogłębieniu perspek-tywy środowiskowego materializmu kulturowego w odniesieniu do refleksji nad urbanizacją w kulturowych studiach miejskich i miejskiej ekologii politycznej. Trzeci rozdział zawiera wybrane przykłady dotyczące polityk miejskich i analizy podejść ekocentrycznych realizowanych w Poznaniu. Ostatni rozdział koncentruje się na środowiskowych alternatywach dla obecnych po-lityk miejskich. The main research problem of the dissertation is concerned with the meaning of the urbanization of ecoculture as a catalyst for the urban cultural prac-tices. Ecoculture is understood as an area of com-bining the material and the symbolic, the human and the non-human, etc. This approach to ecocul-ture and environmental relations also lead to the assumption that human subjectivity assumes a transcorporeal character which expresses the conviction of relationalism with more-than-human materiality and becomes an area of generating new subjectivities or imaginaries. This kind of activity leads to the formation of various urban ecocultural hegemonies. Their proliferation requires reference to three interrelated moments of production: space, subjectivity and nature. The dissertation consists of four chapters. The first chapter of the dissertation is devoted to the theoretical reconstruction of se-lected perspectives of Marxist materialism in the context of the contemporary environmental turn in humanistic and social research and their impact on cultural studies. The second chapter is an exten-sion of the themes undertaken within the previous section. It focuses on developing the perspective of environmental cultural materialism in relation to reflections on urbanization in cultural urban studies and urban political ecology. The third chapter inc-ludes selected examples concerning urban policies and analysis of ecocentric approaches which are realized in Poznań. The last chapter focuses on the environmental alternatives to the current urban po-licies.Item Rewitalizacja przestrzeni miejskiej jako praktyka społeczeństw postindustrialnych. Analiza kulturowa(2011-09-26T07:13:33Z) Zimpel, Jadwiga; Rewers, Ewa. PromotorCelem pracy jest rozszerzenie pola znaczeniowego pojęcia rewitalizacji. Rewitalizacja analizowana jest tutaj nie tylko jako administracyjno-ekspercki dyskurs zorganizowany wokół idei poprawy stanu materialnej tkanki postindustrialnych miast, ale także jako wyrastająca z doświadczenia miejskiej codzienności praktyka interpretacyjna – angażująca zarówno instytucje, jak i mieszkańców miasta. Praca składa się z trzech rozdziałów. Pierwszy z nich podejmuje problem ideologizowania dyskursu rewitalizacji przez różne wspólnoty interpretacyjne, w tym także przez społeczność badaczy. Drugi rozdział tropi ślady pojęcia rewitalizacji w trzech dwudziestowiecznych koncepcjach przestrzeni miejskiej, sformułowanych przez R.E.Parka, F.Znanieckiego i A.Wallisa. Trzeci rozdział przedstawia rewitalizację jako warstwowy projekt kulturowy realizowany na poziomie praktyk takich jak: tworzenie ładu, reinterpretacja więzi społecznej, i konstruowanie miejsc. Praca sytuuje się w obszarze kulturalistycznych ujęć przestrzeni miejskiej. Przyjęto w niej interdyscyplinarne podejście badawcze analizy kulturowej.Item Spór o wspólnotę w perspektywie badań nad miastem postindustrialnym(2013-10-03) Juskowiak, Piotr; Rewers, Ewa. PromotorPraca składa się z dwóch części. Pierwsza koncentruje się na pytaniach ontologicznych, zarysowując kontekst wyłaniania się nowych wspólnot miejskich. Otwierający rozdział podejmuje problem miasta postindustrialnego jako przestrzennego wyrazu zmiany paradygmatu ekonomicznego opisywanej w kategoriach kapitalizmu kognitywnego oraz dematerializacji i kulturalizacji produkcji. Opowiada się za bardziej radykalnym i zniuansowanym podejściem do postindustrializmu, które, rozszerzając jego zakres semantyczny, zdoła połączyć doświadczenia miast zaawansowanego i peryferyjnego kapitalizmu. W kolejnym rozdziale ekonomiczna ontologia aktualności zostaje uzupełniona o filozoficzną ontologię wspólnoty (wyprowadzaną z prac autorów poststrukturalistycznych takich jak Nancy, Derrida czy Agamben). Główny cel tej części pracy to wypracowanie post-fundacjonalistycznej koncepcji bycia wspólnie umożliwiającej interpretację jej współczesnych miejskich ekspresji. Druga część dysertacji przedstawia trzy modele wspólnotowej formacji. Oświetlane przez pryzmat artykulacji, dzielenia postrzegalnego i oporu pozwalają podkreślić interpretacyjną naturę tkanki miejskiej, estetyczny charakter czasoprzestrzennych współrzędnych oraz ontologiczne pierwszeństwo oporu, jak również dyskutować z politycznymi konceptami autorstwa Laclaua (lud), Rancière’a (wspólnota równych) i Negriego (wielość).Item Urbanocen – kulturowe rozszerzenie propozycji antropocenu(2023) Chwałczyk, Franciszek; Rewers, Ewa. PromotorWe wstępie nakreślony zostaje kontekst tej teoretycznej pracy oraz postawione są cele (główne i szczegółowe): to przede wszystkim uwzględnienie przestrzennego wymiaru antropocenu, wskazanie miejskiego źródła antropocenu – a więc ukazanie go jako urbanocen – oraz wypracowanie adekwatnej ontoepistemologii urbanocenu. W rozdziale pierwszym przedstawiony zostaje antropocen, niektóre alternatywne jego nazwy i ujęcia (inne „-ceny” – spis zebranych 131 propozycji dostępny jest w Aneksie) oraz stosowane w pracy metody i podejścia (zaangażowany pluralizm, świecka teologia negatywna, wyobraźnia ontologiczna). Skonstruowane zostają tam również podstawowe elementy ontoepistemologii urbanocenu: sieci, sfery, kale, porażenia i przedłużenia (pokazane na historycznych przykładach miejskich). Na rozdział drugi składa się przede wszystkim dyskusja z kapitałocenem, planetarną urbanizacją i miejskimi „-cenami” (metropocen, astycen, urbanocen w ujęciu Santa Fe Institute). Za główny przykład służy tu historyczny miejski metabolizm energii i żywności oraz model relacji dawnych miast z otaczającym je środowiskiem. Drugi rozdział kończy się omówieniem i przyjęciem koncepcji infrastruktur jako głównego filaru ontoepistemologii urbanocenu oraz użyciem jej do zinterpretowania czasu jako infrastruktury miejskiej (na podstawie przywoływanych badań). W rozdziale trzecim rozwijane są kategorie porządku i nieporządku a kultura zostaje ujęta jako porządkowanie (z podstawą m.in. w przetwarzaniu predykcyjnym) oraz wskazana jako organizator środowisk (silnie związany z wnętrzami i zewnętrzami przestrzeni miejskiej) i proces stojący u podstaw urbanocenu. Zostaje też podjęty dialog z entropocenem i negantropocenem a jako drugi filar ontoepistemologii urbanocenu proponowane są praktyki. Rozdział czwarty traktuje o poznawczym wymiarze urbanocenu. Z jednej strony wskazuje się tam miasta jako wytwórnie wiedzy i środowiska poznania (dzięki jego rozpraszaniu) używając przykładów historycznych: centrów kalkulacji jak XVII-wieczny Amsterdam czy różnych miejskich instytucji. Z drugiej strony proponuje się tam rozszerzenia jako trzeci filar ontoepistemologii urbanocenu oraz wskazuje się poznawcze uwikłanie agentów w miejskie środowiska i infrastruktury (jak np. ta samochodowa) – uwikłanie wynikające z elastyczności tychże infrastruktur. Zakończenie zdaje sprawę z realizacji celów oraz zawiera wypracowaną koncepcję urbanocenu ujętą w skrótowej i syntetycznej formie. The introduction outlines the context of this theoretical work and sets the goals (main and specific): first of all, taking into account the spatial dimension of the Anthropocene, second identifying the urban base for the Anthropocene - and therefore presenting it as the Urbanocene - and third developing an adequate ontoepistemology of the Urbanocene. The first chapter presents the Anthropocene, some alternative names and approaches to it (other "-cenes" - he list of 131 proposals is available in the Annex), methods and approaches used in the work (engaged pluralism, secular negative theology, ontological imagination). The basic elements of the ontoepistemology of the Urbanocene are also constructed here: networks, spheres, scales, extensions and numbifications (shown on historical urban examples). The second chapter consists primarily of a discussion with the Capitalocene, planetary urbanization and urban "-cenes" (Metropocene, Astycene, Santa Fe Institute's Urbanocene). The main examples here are the historical urban energy and food metabolism and the model of the relationship of cities with their surrounding environment. The second chapter ends with a discussion and adoption of the concept of infrastructures as the main pillar of the ontoepistemology of the Urbanocene and using it to interpret time as an urban infrastructure (based on the cited research). In the third chapter, the categories of order and disorder are developed and culture is presented as ordering (with its basis, among others, in predictive processing theory) and indicated as the organizer of environments (strongly related to the interior and exterior of urban space) and the process at the base of the Urbanocene. A dialogue with the Enthropocene and Neganthropocene is also undertaken, and concept of practices is proposed as the second pillar of the ontoepistemology of the Urbanocene. Chapter four deals with the cognitive dimension of the Urbanocene. On the one hand, it shows cities as producers of knowledge and environments of cognitions (thanks to its distribution), using historical examples of centers of calculation such as 17th-century Amsterdam or various urban institutions. On the other hand, it proposes conceptr of extensions as the third pillar of the ontoepistemology of the Urbanocene and indicates the cognitive entanglement of agents in the urban environments and infrastructures (such as the car infrastructure) - an entanglement that results from the plasticity of these infrastructures. The conclusion reports on the achievement of the goals and contains the developed concept of the Urbanocene presented in a short and synthetic form.