Browsing by Author "Stelmach, Dawid"
Now showing 1 - 1 of 1
Results Per Page
Sort Options
Item Interpretacja teologiczna problemu społecznego porozumienia w historii politycznej Polski lat 1980-1989(2014-11-19) Stelmach, Dawid; Bortkiewicz, Paweł. PromotorPraca doktorska ma przedstawić problem porozumienia społecznego w Polsce w latach 1980-1989, w kontekście przemian społeczno-politycznych. Był to czas znaczących zmian w sytuacji politycznej Polski. Pod wpływem wewnętrznych napięć społecznych rosły oczekiwania Polaków na konkretne zmiany w dziedzinie polityki. Ówczesna władza komunistyczna, której gwarantem stabilności było komunistyczne zaplecze w Związku Radzieckim, była zainteresowana utrzymaniem status quo. Lata osiemdziesiąte XX wieku W Polsce były czasem zapaści ekonomicznej, doświadczeniem marazmu na skutek zdławienia wielkiego ruchu narodowego Solidarności. Wielu ludzi w tamtym czasie zmagało się dylematami moralnymi- zostać w kraju za cenę przetrąconej kariery czy może wyjechać za granicę porzucając swoją ojczyznę? Ci, którzy zostawali, często byli przymuszani do podjęcia współpracy z komunistycznym reżimem za cenę przeżycia, uniknięcia więzienia, utrzymania pracy, możliwości rozwoju czy też świętego spokoju. Czas lat osiemdziesiątych nie był jednoznacznym podziałem na dobrych opozycjonistów z obozu Solidarności i złych komunistów związanych z partią PZPR. Był to czas nieustannych dylematów moralnych i prób odnalezienia siebie i prób w miarę normalnego funkcjonowania w zastanej rzeczywistości za Żelazną Kurtyną. W skomplikowanej rzeczywistości schyłkowego komunizmu wyjątkową role odgrywał Kościół katolicki w Polsce. Był miejscem i przestrzenią doświadczenia wolności i poznania prawdy. Gdy nagle zapadł stan wojenny wtedy w Kościele wielu opozycjonistów znajdowało pociechę duchową i materialną. Jednocześnie dzięki wsparciu hierarchii Kościoła uniknięto rozlewu krwi na skutek brutalnych aresztowań i niszczenia Solidarności. Gdy następowały przemiany polityczno-społeczne na przełomie lat 1988-1989, wtedy Kościół wspierał te rozmowy, aby przekazanie władzy od komunistów w ręce nowych władz, dokonało się bez rozlewu krwi i zamieszek. Te wydarzenia pokazują, że przemiany społeczno-polityczne w Polsce w latach 1980-1989 dokonały się w duchu porozumienia społecznego. Pojawiło się ogólne przyzwolenie na zmiany. Jednak z perspektywy teologicznej porozumienie jest stanem niewystarczającym, niekompletnym. Porozumienie jest stanem, który powinien prowadzić czegoś głębszego, do pojednania. To pojednanie jest tym stanem, który wieńczyłby przemiany w Polsce w latach 1980-1989. Niestety obecny stan jest bliższy porozumieniu. Nastąpiło przekazanie władzy. Zabrakło jednak przyznania się do zła, nazwania zła po imieniu, przeproszenia za popełnione zło i podjęcia próby zadośćuczynienia. Jako lekarstwo na ciągle bolącą przeszłość częściej proponuje się amnezję, czyli zwykłe zapomnienie, niż anamnezę czyli przypomnienie. Pozostaje mieć nadzieje, ze następne pokolenia Polaków wolne od osobistych obciążeń i uwikłań we współpracę z komunistycznym reżimem, będą w stanie podjąć się dokończenia tego procesu pojednania. Studium składa się z trzech rozdziałów podzielonych na podrozdziały. Pierwszy z rozdziałów został poświęcony przedstawieniu kontekstu politycznego i społecznego Polski lat osiemdziesiątych. Ukazano, jak wyglądał system władzy w Polsce, jaka była sytuacja społeczna i jak kształtowały się nastroje Polaków. Wskazano na aberrację antropologiczną spowodowaną usilnym forsowaniem materialistycznego modelu człowieka przez władzę komunistyczną. Na koniec przedstawiono efekty oddziaływania komunizmu w Polsce w przeddzień zmian. Skupiono się na ukazaniu destabilizacji politycznej, skłócenia i rozdarcia wewnątrznarodowego. Następny rozdział zawiera przedstawienie trudności na drogach porozumienia i pojednania. Skupiono się na ukazaniu problemów, jakie utrudniają porozumienie i pojednanie. Od powierzchowności spojrzeń na uczynione zło, poprzez zafałszowanie istoty miłosierdzia – przez mylenie miłosierdzia z amnezją, czynienie z miłosierdzia taniej łaski. Wskazano na banalizację zła i brak odpowiedzialności za nie. Drugi rozdział konkluduje zjawisko deprawacji sumień, jako pogrobowe dziedzictwo komunizmu. Ostatni rozdział odnosi się do ambiwalentnego charakteru porozumienia społecznego. Ukazana jest rola kompromisu, jako stopnia na drodze ku zawarciu porozumienia, warunki zawarcia autentycznego konsensusu. Następnie przedstawiono różnice pomiędzy porozumieniem a pojednaniem i wskazano warunki pojednania, jako dopełnienia porozumienia.