Browsing by Author "Wachowski, Jacek. Promotor"
Now showing 1 - 3 of 3
Results Per Page
Sort Options
Item Chór w dramaturgii polskiej dwudziestego wieku(2012-07-06T12:06:05Z) Leszczyńska, Karolina; Wachowski, Jacek. PromotorItem Ikona w przestrzeni współczesności. Twórczość Mariny Abramović od performance art do wideo(2011-05-27T13:44:00Z) Krawczak, Michał; Wachowski, Jacek. PromotorRozprawa stanowi próbę opisania mechanizmu, który Marina Abramović (artystki-performerki) wykorzystuje w swoich pracach z ostatnich dwudziestu lat. Mechanizm ten związany jest percepcyjną figurą loopu (pętli), odsyłającą do tożsamości ikony, traktowanej jako obraz, którego funkcją jest „portalowość“. Wehikularność dzieła – ikony w przypadku prac Abramović dotyczy zarówno wymiaru religijnej transcendencji, kontekstów kulturowych, jak też technologicznych. Od początku lat 90. Abramović konsekwentnie rozszerza i rozbudowuje przestrzeń wizualną mechanizmu ikony. Coraz więcej wizerunków zaczyna podlegać tej samej funkcji – istnienia w układzie sprzężenia zwrotnego. Dzieła-ikony, które tworzy Abramović, nie operują linearnym czasem historycznym, otwierają się raczej na mentalne, zapętlające się przestrzenie percepcyjne. Istnieją więc, czy też „wcielają się” w ramach prostego układu cybernetycznego, relacji pomiędzy inputem i outputem. Jest to próba nawiązania percepcyjnej pętli z odbiorcą, odesłania go do sfery mentalnej, związanej przede wszystkim z biografią artystki, strukturami jej pamięci, sprzężonymi z historią sztuki, polityki, społeczeństwa, duchowości i religijności. Ikona w tym sensie wykorzystuje swą dawną, tradycyjną strukturę, która zostaje wpisana w nowoczesne strategie komunikacyjne.Item Teatr i krytyka instytucjonalna w Polsce. Od krytyki instytucjonalnej do praktyki instytuującej(2022) Pałka, Magdalena; Wachowski, Jacek. PromotorRozprawa poświęcona jest krytycznej refleksji nad polskim teatrem jako instytucją. Analizuję w niej, w jaki sposób polskie środowisko teatralne problematyzuje kwestię instytucji teatru (poprzez przedstawienia, projekty kuratorskie, rozważania teoretyczne, aktywizm) oraz jaki odzew znajdują w nim rozważania dotyczące instytucji sztuki sformułowane w obrębie krytyki instytucjonalnej. W pierwszym rozdziale pracy zbieram najważniejsze wypowiedzi odnoszące się do krytyki instytucji sztuki z tych obszarów, w których od lat 60. pojawiały się najczęściej: sztuk wizualnych i krytycznych studiów muzealnych. Rozdział drugi poświęcony został krytyce instytucjonalnej w Polsce w sztukach wizualnych i performansie, począwszy od lat 70. XX wieku. Jak pokazuję w rozprawie, artystki i artyści poddali krytyce zarówno system kształtowany przez PZPR, jak i dominującą, opozycyjną narrację narodowo-katolicką. W dalszej części zajmuję się krytyką instytucjonalną w Polsce po przemianie ustrojowej. W rozdziale trzecim przechodzę do krytyki instytucjonalnej w polskim teatrze. Poszukuję śladów myślenia krytyczno-instytucjonalnego w teatrze PRL-u, następnie opisuję najważniejsze wydarzenia kształtujące politykę kulturalną Polski po 1989 roku i ich wpływ na funkcjonowanie systemu teatralnego. W kolejnej części szczegółowo przedstawiam tematykę poruszaną w ramach krytyki instytucjonalnej w latach 2014-2021. Wskazuję na związek krytyki instytucjonalnej teatru z krajobrazem społeczno-politycznym po 2015 roku i krytyką feministyczną.