Trzy kroki w stronę historycznej antropologii faktycznie istniejącego neoliberalizmu
| dc.contributor.author | Wacquant, Loïc | |
| dc.contributor.translator | Kowalczyk, Agnieszka | |
| dc.contributor.translator | Szadkowski, Krystian | |
| dc.date.accessioned | 2014-09-25T07:29:27Z | |
| dc.date.available | 2014-09-25T07:29:27Z | |
| dc.date.issued | 2012 | |
| dc.description.abstract | Antropologia neoliberalizmu podzieliła się na dwa przeciwstawne obozy. Z jednej strony lokuje się hegemoniczny model ekonomiczny zakotwiczony w wariantach zasady rynkowej, z drugiej zaś buntownicze podejście stymulowane przez pochodne Foucaultowskiego pojęcia urządzania. Obie koncepcje zaciemniają to, co jest „neo” w neoliberalizmie: restrukturyzację i przemieszczenie państwa jako kluczowego sprawcy, ustanawiającego zasady i wytwarzającego podmiotowości, stosunki społeczne i zbiorowe reprezentacje, które dostosowane są do realizacji rynków. Nawiązując do dwóch dekad badań empirycznych nad strukturą, doświadczeniem i politycznym traktowaniem miejskiej marginalności w rozwiniętych społeczeństwach, proponuję drogę pośrednią między tymi dwoma podejściami. W tym ujęciu neoliberalizm to takie powiązanie państwa, rynku i obywatelstwa, które zaprzęga państwo do narzucania rynkowego piętna na obywatelstwo. Ukute przez Bourdieu pojęcie pola biurokratycznego oferuje potężne narzędzie do analizy reorganizacji państwa jako maszyny stratyfikacji i klasyfikacji kierującej odgórnie neoliberalną rewolucją, oraz pozwala na wysunięcie trzech tez: (1) neoliberalizm nie jest reżimem ekonomicznym, ale politycznym projektem formowania państwa, narzucającym dyscyplinarny „workfare”, „prisonfare” i motyw indywidualnej odpowiedzialności w służbie utowarowienia; (2) neoliberalizm pociąga za sobą prawicowe odchylenie przestrzeni biurokratycznych organów władzy, które definiują i dystrybuują dobra publiczne oraz powołuje do życia państwo-Centaura, które na szczycie struktury klasowej uprawia liberalizm, a na jej dole karzący paternalizm; (3) rozrost i gloryfikacja penitencjarnego skrzydła państwa jest integralnym składnikiem neoliberalnego Lewiatana, dlatego też policja, sądy, więzienia muszą zostać włączone w zakres politycznej antropologii neoliberalnego panowania. | pl_PL |
| dc.identifier.citation | Praktyka Teoretyczna 2012, nr 5, s. 129-151 | pl_PL |
| dc.identifier.issn | 2081-8130 | |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/10593/11611 | |
| dc.language.iso | pl | pl_PL |
| dc.publisher | Międzywydziałowa „Pracownia Pytań Granicznych” UAM | pl_PL |
| dc.subject | neoliberalizm | pl_PL |
| dc.subject | rynek | pl_PL |
| dc.subject | urządzanie | pl_PL |
| dc.subject | pole biurokratyczne | pl_PL |
| dc.subject | państwo karne | pl_PL |
| dc.subject | workfare | pl_PL |
| dc.subject | prisonfare | pl_PL |
| dc.subject | miejska marginalność | pl_PL |
| dc.subject | Bourdieu | pl_PL |
| dc.title | Trzy kroki w stronę historycznej antropologii faktycznie istniejącego neoliberalizmu | pl_PL |
| dc.title.alternative | Three steps to a historical anthropology of actually existing neoliberalism | pl_PL |
| dc.type | Artykuł | pl_PL |