Browsing by Author "Bogusz-Tessmar, Paulina"
Now showing 1 - 4 of 4
Results Per Page
Sort Options
Item Nowe kino rosyjskie wobec tradycji literackiej i filmowej(Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Instytut Filologii Rosyjskiej i Ukraińskiej, 2017) Waligórska-Olejniczak, Beata; Przybysz, Anna; Królikiewicz, Natalia; Kaźmierczak, Natalia; Bogusz-Tessmar, PaulinaThe monograph entitled New Russian Cinema in View of Literary and Film Tradition consists of 6 basic parts: introduction and 5 chapters, which are devoted to the interpretation of five different films made by acclaimed contemporary directors. Chapter 1 is the attempt of reading the original film Doctor Ragin (2004), made by Kirill Serebrennikov on the basis of Anton Chekhov’s story Chamber no. 6. The aforementioned artist is considered one of the most famous and talented Russian directors, who work both in the domain of theatre and cinematography. In Doctor Ragin he managed to show the illusory side of the difference between a hospital room and the world outside. The main problem of the analyzed work is the history of madness of the whole country, in which there are no clear borders between madhouses and the everyday life of the society which claims to be sane. Chamber no. 6 is shown in the film as the safety option, a kind of “island”, asylum, where a man can protect himself against total madness. The film can be read as the diagnosis of the world which is insane, showing the roots of mental problems, which can be found both in the past and in the present. Chapter 2 tries to answer the question to what extent the problems in Fyodor Dostoyevsky’s novel are still understandable and up-to-date for the contemporary reader. To do so we focus on Menahem Golan’s Crime and Punishment adaptation. Translating the dramatic structure of the novel to the language of film, the director is fixing his attention on the central thought in the novel – hope – which can be associated with the spiritual and moral rebirth of man in the context of cultural and social reevaluation. This realignment ousts the bond with the source of the life-giving power (God) and supersedes the love for the Other from the universal awareness. Through distinctly extended sign-symbolic layer of the film, which sends the spectator beyond visual contexts, the director is trying to fulfil basic aims of the film: giving information, teaching and edifying.Item Paradygmat ikoniczności jako próba określenia adekwatnego klucza metodologicznego. Powieść „Bracia Karamazow” Fiodora Dostojewskiego(Wydział Neofilologii UAM w Poznaniu, 2016) Bogusz-Tessmar, PaulinaTeza zawarta w pracy zakłada obecność paradygmatu ikoniczności immanentnie zawartego w strukturze dzieła F.M. Dostojewskiego „Bracia Karamazow”, który został skonstruowany przez autora rozprawy w oparciu o wcześniejsze przesłanki badaczy twórczości Dostojewskiego sytuujące się w obszarze trendu religijnego odczytania twórczości pisarza utrzymującego się od lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Budowanie koncepcji ikony jako zasadnej dla stworzenia paradygmatu ikoniczności zostało oparte na cechach modeli chrystologicznych zawartych w „Wielkim Inkwizytorze” – jednym z kluczowych rozdziałów powieści. Postrzeganie ikony w hermeneutyce antropo-teocentryczno-egzystencjalnej, a więc w obszarze immanentno-transcendentnego, energetycznego jej oddziaływania pozwoliło stworzyć paradygmat rozumiany zgodnie z ustaleniami T. Kuhna i I. Barboura, jako wzorzec pracy badawczej, zawierający zbiór założeń pojęciowych, metodologicznych i metafizycznych przydatnych w postępowaniu badawczym. Materiałem, który dostarczył danych niezbędnych dla konstytuowania się składników paradygmatu ikoniczności okazało się spotkanie Inkwizytora z uwięzionym Jezusem opisane w poemacie Iwana Wielki Inkwizytor. Dane wyodrębnione z poematu – spotkanie, milczenie, pocałunek oraz oczy (wzrok – spojrzenie) – pozwoliły ustalić kompleks składników paradygmatu obligatoryjny do odczytania całej powieści, a być może twórczości Dostojewskiego w ogóle, takich jak: Opatrzność („nieprzypadkowy przypadek”), łaska, kontakt (spotkanie), symetria – asymetria, milczenie powiązanych ze sobą regułą relacyjności oraz „testowanych” w epizodach z życia wybranych bohaterów takich jak: Aleksy, Zosima, Fiodor, Dymitr, Iwan. Pomocne w ustaleniu składników paradygmatu okazały się przyjęte metodologie: semiotyczna, fenomenologiczna i hermeneutyczna pozwalające otworzyć ikonologiczną recepcję dzieła Dostojewskiego na holistyczną, żywą, „stającą się” Całość.Item Paradygmat ikoniczności jako próba określenia adekwatnego klucza metodologicznego. Powieść „Bracia Karamazow” Fiodora Dostojewskiego(2012-05-31T12:14:28Z) Bogusz-Tessmar, Paulina; Chałacińska, Halina. PromotorTeza zawarta w rozprawie doktorskiej zakłada obecność paradygmatu ikoniczności immanentnie zawartego w strukturze dzieła F.M. Dostojewskiego „Bracia Karamazow”, który został skonstruowany przez autora rozprawy w oparciu o wcześniejsze przesłanki badaczy twórczości Dostojewskiego sytuujące się w obszarze trendu religijnego odczytania twórczości pisarza utrzymującego się od lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Budowanie koncepcji ikony jako zasadnej dla stworzenia paradygmatu ikoniczności zostało oparte na cechach modeli chrystologicznych zawartych w „Wielkim Inkwizytorze” – jednym z kluczowych rozdziałów powieści. Postrzeganie ikony w hermeneutyce antropo-teocentryczno-egzystencjalnej, a więc w obszarze immanentno-transcendentnego, energetycznego jej oddziaływania pozwoliło stworzyć paradygmat rozumiany zgodnie z ustaleniami T. Kuhna i I. Barboura, jako wzorzec pracy badawczej, zawierający zbiór założeń pojęciowych, metodologicznych i metafizycznych przydatnych w postępowaniu badawczym. Materiałem, który dostarczył danych niezbędnych dla konstytuowania się składników paradygmatu ikoniczności okazało się spotkanie Inkwizytora z uwięzionym Jezusem opisane w poemacie Iwana Wielki Inkwizytor. Dane wyodrębnione z poematu – spotkanie, milczenie, pocałunek oraz oczy (wzrok – spojrzenie) – pozwoliły ustalić kompleks składników paradygmatu obligatoryjny do odczytania całej powieści, a być może twórczości Dostojewskiego w ogóle, takich jak: Opatrzność („nieprzypadkowy przypadek”), łaska, kontakt (spotkanie), symetria – asymetria, milczenie powiązanych ze sobą regułą relacyjności oraz „testowanych” w epizodach z życia wybranych bohaterów takich jak: Aleksy, Zosima, Fiodor, Dymitr, Iwan. Pomocne w ustaleniu składników paradygmatu okazały się przyjęte metodologie: semiotyczna, fenomenologiczna i hermeneutyczna pozwalające otworzyć ikonologiczną recepcję dzieła Dostojewskiego na holistyczną, żywą, „stającą się” Całość.Item Функция криптоцитаты на основе сравнительного анализа картины „Что есть истина. Христос и Пилат” Н. Ге и „Легенды о Вели- ком Инквизиторе” Ф.М. Достоевского(2011) Bogusz-Tessmar, PaulinaThe article The function of a crypto-quotation on the basis of the picture of “Quod est veritas. Christ and Pilate” by M. Ge and “The Legend of the Grand Inquisitor” by F. Dostoyevsky aims at highlighting the relations between the analysed phenomena found both in the picture of Ge and in the legend. It reveals the mutual correspondence between the picture and the legend. To make such comparison possible, the author holds a view that methodological assumptions of the so called art correspondence and semiosphere may become sub-codes, which allow mutual influence and explanation of one sign by the others. Common ground for the two texts (the picture and the legend) may be a dialogue and a mythical approach. From the analysis, the author comes to a conclusion that the crypto-quotation (a hidden quotation) may be perceived as the polyphony of the word and the picture, which, to a certain extent, can be associated with Bakhtin's theory of the polyphony of the word in Dostoyevsky's novels.