Browsing by Author "Borkowska-Rychlewska, Alina. Promotor"
Now showing 1 - 3 of 3
Results Per Page
Sort Options
Item Bóg – szatan – zło. W kręgu byronicznych fascynacji Juliusza Słowackiego(2023) Nowak, Małgorzata; Borkowska-Rychlewska, Alina. PromotorRozprawa traktuje o problematyce zła w twórczości Juliusza Słowackiego rozpatrywanej w odniesieniu do dzieł George’a Gordona Byrona – jednego z poetów, który miał największy wpływ na kształtowanie się twórczości polskiego romantyka. Najważniejsze jest jednak nie to, jak Słowacki korzystał z utworów Anglika pod względem warsztatowym, ale jak rozpatrywał podobne wątki i motywy (szczególnie związane z demonizmem i wizją Boga) oraz jak dalece Byron uformował jego intelektualne postrzeganie zła. Opis tych mechanizmów jest głównym celem rozprawy. Dysertacja podzielona jest na cztery rozdziały. Pierwszy z nich poświęcony jest powieściom poetyckim Słowackiego i Byrona. Analizy utworów takich jak "Jan Bielecki", "Arab" i "Lambro", wykorzystujące jako kontekst "Korsarza" i "Larę", skupiają się głównie na najistotniejszych modyfikacjach wprowadzanych przez Słowackiego w bezpośrednim intertekstualnym dialogu z Byronem oraz wnioskach co do natury zła. Rozdział drugi zawiera porównanie "Kordiana" z "Kainem", natomiast trzeci – "Horsztyńskiego" z "Manfredem". Obie partie rozprawy skupiają się na sposobach, w jaki poeci próbują odpowiedzieć na pytania o teodyceę, niezawinione cierpienie, możliwości poznawcze człowieka, a także obecność Boga i Szatana w procesie dziejowym (i prawdziwą naturę tego drugiego). Rozdział czwarty jest próbą prześledzenia ewolucji wcześniej analizowanych wątków w dziełach Słowackiego z okresu genezyjskiego ("Księdzu Marku" i "Samuelu Zborowskim"), a tym samym roli Byrona w twórczości polskiego poety po tzw. przełomie mistycznym. Zaplecze metodologiczne pracy stanowią, prócz komparatystyki i close readingu, koncepcje Odona Marquarda oraz Paula Ricoeura, dotyczące odpowiednio teodycei oraz symboliki zła. The dissertation discusses the problem of evil in the works of Juliusz Słowacki examined in relation to the works of George Gordon Byron – one of the poets who had the greatest influence on the development of the literary creativity of the Polish Romantic. The most important thing, however, is not how Słowacki used the Englishman’s works in terms of technique, but how he considered similar themes and motifs (especially those related to demonism and the vision of God) and how far Byron formed his intellectual perception of evil. The description of these mechanisms is the main goal of the dissertation. The dissertation is organized into four chapters. The first is dedicated to the poetic novels of Słowacki and Byron. Analyses of works such as "Jan Bielecki", "Arab" and "Lambro", using "Corsair" and "Lara" as a context, focus mainly on the most significant modifications made by Slowacki in his direct intertextual dialogue with Byron and his conclusions about the nature of evil. The second chapter compares "Kordian" with "Cain", while the third compares "Horsztyński" with "Manfred". Both parts of the dissertation focus on how the poets attempt to answer questions about theodicy, uncaused suffering, man’s cognitive capacity, and the presence of God and Satan in the historical process (and the true nature of the latter). The fourth chapter attempts to trace the evolution of previously analyzed themes in Słowacki’s works from the Genesis period ("Ksiądz Marek" and "Samuel Zborowski"), and thus the role of Byron in the work of the Polish poet after the so-called mystical breakthrough. The methodological background of the work is provided, in addition to comparative literature and close reading, by Odon Marquard’s and Paul Ricoeur’s concepts on theodicy and the symbolism of evil, respectively.Item "Kronika paryska" Zofii Węgierskiej. Studium z dziejów romantycznej krytyki literackiej, teatralnej i artystycznej(2023) Kryś, Mirella; Borkowska-Rychlewska, Alina. Promotor; Sukiennicka, Marta. PromotorRozprawa doktorska traktuje o zawartości treściowej i stylistyce artykułów prasowych Zofii Węgierskiej dotyczących kultury francuskiej w latach 1853-1869, publikowanych na łamach różnych czasopism, przede wszystkim w periodyku „Biblioteka Warszawska”. Do głównych celów dysertacji należy zestawienie poglądów korespondentki z XIX-wieczną krytyką i sztuką polską oraz francuską. Praca została podzielona na cztery rozdziały, wprowadzenie oraz podsumowanie. Pierwszy zawiera uwagi na temat teorii i praktyki krytycznej autorki „Kroniki paryskiej” w porównaniu do dorobku Charlesa-Augustina Sainte-Beuve’a, Jules’a Janina oraz Théophile’a Gautiera. Drugi rozdział poświęcono refleksji na temat powieści realistycznej w kontekście polskiego „sporu o powieść”. W kolejnym rozdziale znajdują się komentarze na temat stosunku Węgierskiej do poezji francuskiej w XIX wieku, natomiast czwarty otwarty został rekonstrukcją doświadczeń z wizyt polskiej felietonistki w teatrach w okresie poprzedzającym jej wyjazd do Paryża, aby przejść do równoległej lektury jej tekstów prasowych oraz francuskiej krytyki teatralnej tego czasu. W podsumowaniu szczególną uwagę poświęcono opiniom Węgierskiej o francuskim i polskim malarstwie oraz zbieżnościom tej krytyki z myślą polskich publicystów.Item Teofil Lenartowicz wobec kultury renesansu. Z dziejów recepcji dziedzictwa odrodzenia w twórczości polskich romantyków(2020) Krawczyk, Arkadiusz; Borkowska-Rychlewska, Alina. PromotorPraca poświęcona jest recepcji kultury renesansu w twórczości Teofila Lenartowicza i innych polskich romantyków, z którymi poeta przyjaźnił się lub utrzymywał korespondencje. Problem recypowania tradycji odrodzeniowej w twórczości Lenartowicza i polskich romantyków zaprezentowano poprzez nawiązanie do idei wielkich ludzi, popularnej zwłaszcza w XIX wieku. W centrum badawczego zainteresowania pozostają wybitne postaci renesansu włoskiego i polskiego. W oparciu o ich życiorysy i twórczość wyselekcjonowano oraz zaprezentowano określone problemy interpretacyjne. Dotyczą one między innymi problemu opisu i oceny sztuki włoskiego renesansu, osiągnięć naukowych w dobie odrodzenia, roli literatury w XVI wieku w Polsce, wizji historii nowożytnej w Europie. Poszczególne uwagi formułowane były poprzez odniesienia do różnorakiej spuścizny samego Lenartowicza, który był poetą, wykładowcą, rzeźbiarzem, autorem licznych rysunków i listów. W ten sposób zaprezentowana została interesująca poznawczo mozaika wybitnych postaci z XVI wieku, wśród których znaleźli się artyści, pisarze, filozofowie i naukowcy. Samego Lenartowicza uznać można za najbardziej zainteresowanego z polskich poetów romantycznych tradycją renesansową. Okazuje się także, że to właśnie jego pokolenie szczególnie chętnie nawiązywało do dorobku odrodzenia, tworząc w ten sposób swoją własną i unikatową estetykę.