Browsing by Author "Fabiszak, Jacek. Promotor"

Now showing 1 - 4 of 4
  • Item
    Autor demokratyczny w poszukiwaniu prawdy i wolności – twórczość Philipa K. Dicka oraz jej adaptacje filmowe w świetle myśli Alexisa de Tocqueville’a
    (2012-01-02T09:02:25Z) Skweres, Artur; Fabiszak, Jacek. Promotor
    Celem rozprawy jest ukazanie, iż tezy Alexisa de Tocqueville’a dotyczące kształtu literatury w ustroju demokratycznym są istotne dla analizy dzieł Philipa K. Dicka oraz ich adaptacji filmowych. Tematem wspólnym dla analizy obu typu tekstów jest poszukiwanie prawdy i wolności, które jest jedną z cech definiujących Philipa K. Dicka jako pisarza demokratycznego. Omawiane dzieła Philipa K. Dicka oraz ich adaptacje filmowe służą również za przykład tego, jak demokracja wpływa na kształt i charakter amerykańskiej sztuki. Rozprawa składa się z czterech rozdziałów. Pierwszy rozdział poświęcony jest teoriom adaptacji filmowych. W rozdziale tym szczególny nacisk położony jest na adaptacje tekstów literackich oraz na możliwość zidentyfikowania autora adaptacji filmowej. Drugi oraz trzeci rozdział opisują pokrótce życie i twórczość Philipa K. Dicka przez pryzmat teorii głoszonych przez Alexisa de Tocqueville’a, dotyczących demokratycznych autorów. Rozdział ostatni omawia motyw niebezpiecznej, choć pożądanej prawdy oraz dążenie do wolności i niezależności który pojawia się zarówno w dziełach Philipa K. Dicka jak i w ich adaptacjach filmowych.
  • Item
    Od strony do panelu – komiksowe adaptacje sztuk Williama Shakespeare’a
    (2024) Wołosz-Sosnowska, Anna; Fabiszak, Jacek. Promotor
    Niniejsza rozprawa analizuje wybrane komiksowe adaptacje sztuk Shakespeare’a wydane po roku 2000 w amerykańsko-europejskim obszarze kulturowym, które są pracami autorskimi, niebędącymi częścią serii. Praca obejmuje i łączy trzy duże dziedziny: badania nad Shakespeare’em, badania nad adaptacją, oraz badania komiksowe. Celem pracy było odpowiedzenie na pytania badawcze, w jaki sposób adaptacje komiksowe sztuk Shakespeare’a tworzą narrację i znaczenie. Próba odpowiedzi na pytania badawcze wymagała odpowiedzi także pytania dodatkowe dotyczące ogólnego zagadnienia definicji komiksu. W analizie wykorzystano teorię semiotyki komiksu, teorię adaptacji, teorię reader-response criticism. Schemat teorii wizualnej narracji, która został stworzony, by analizować komiksy adaptacyjne, może być także wykorzystany przy analizowaniu innych publikacji. Analiza wybranych komiksów wykazała zróżnicowanie w stylach adaptacji sztuk Shakespeare’a, jednakże co zaskakuje to ortodoksyjny sposób prowadzenia narracji. Twórcy adaptacji i zawłaszczeń szekspirowskich nie eksperymentują z formą, kompozycją paneli, ramą narracyjną i chmurką. Wyrazistość tych adaptacji leży w warstwie estetyczno-artystycznej, a nie semiotycznej. Zaskakuje podtrzymywanie związku adaptacji i zawłaszczeń komiksowych z tekstem Shakespeare’a, nawet jeśli jest to jedna linijka tekstu czy też tytuł; naturalnie nazwisko słynnego dramatopisarza może nobilitować komiks oraz przyciągać czytelników. Mimo, że komiksy najczęściej przekładają tekst sztuki na obraz komiksowy, to wiele z nich podtrzymuje związek z teatrem, osadzają narrację na scenie teatralnej bądź używają znaków sugerujących taki związek. The dissertation analyses 15 adaptations of Shakespeare plays in comics which were published in the 21st century. They were created in the Anglo-American or Franco-Belgian (European) style and are examples of auteur comics, i.e. not belonging to a series. The thesis oscillates between and combines three areas: Shakespeare studies, comics studies and adaptation studies. The aim is to analyse the comics and attempt to answer the question of the manner in which meaning in Shakespeare comics is created. The dissertation comprises five chapters, three of which establish theoretical aspects and definitions, which are adopted in the analytical part. The analysis of the selected adaptations and appropriations allows to reach a general conclusion of the complexity of Shakespeare comics, their history, themes, aesthetics. However, comics creators adopt only a limited number of semiotics elements, they neither experiment with the formal semiotic elements, nor introduce new ones to meet their artistic purpose. Shakespeare comics, in majority of cases, adopt the same semiotic elements as other comics. However, as the medium matures the authors are more open to experiment with the form. A surprising conclusion is sustaining the link with the source text in every example, the link can be a single line from the text or the title, but the authors preserve the link. This is particularly surprising in case of appropriations which are known for altering the plot, the characters and the language. The theoretical framework might be used in Shakespeare studies, comics studies, and adaptation studies.
  • Item
    Przyjaciel czy Wróg (?) W Nowożytnej Anglii: Pragmatyczne strategie odgrywania przywództwa i królewskości w sztukach historycznych Williama Szekspira
    (2011-10-25T12:09:47Z) Kizelbach, Urszula; Fabiszak, Jacek. Promotor
    Rozprawa doktorska analizuje dyskurs władzy i definiuje pojęcie „królewskości” w oparciu o sztuki historyczne Williama Szekspira, a w szczególności drugą tetralogię, tj. Ryszard II, Henryk IV, części 1 i 2, Henryk V, jak również Ryszard III. Sztuki spaja ze sobą aspekt teatralności władzy monarszej, jak również kwestia nowoczesnego podejścia do uprawiania polityki w nowożytnej Anglii. Ważnym kontekstem powyższej analizy jest Niccolò Machiavelli i jego traktat polityczny Książę, który można traktować jako punkt odniesienia dla XVI-wiecznych europejskich władców w sztuce polityki, bowiem odsłania on arcana imperii władzy absolutnej. „Królewskość” jest więc ujęta z perspektywy Makiawelicznego „udawania”, które zawiera się tak w aktorskiej grze króla jak i w jego werbalnych manipulacjach. Rozdział pierwszy koncentruje się na definicji „królewskości” począwszy od średniowiecza aż do czasów nowożytnych, jak również przedstawia XX-wieczne krytyczne podejścia do władzy. W rozdziale drugim pokazuję teatralny wymiar „królewskości” jako gry aktorskiej tak na deskach teatru (Ryszard III, Ryszard II) jak i na scenie życia (Elżbieta I), z wykorzystaniem teorii ról społecznych. W rozdziale trzecim analizuję dyskurs władzy królów i politycznych przywódców w drugiej tetralogii, zwracając uwagę na to jak za pomocą języka można manipulować zachowaniem innych i walczyć o władzę w polityce. Dialog Szekspirowski analizuję z perspektywy pragmatyki językowej, a w szczególności teorii grzeczności (ang. politeness theory), w ujęciu zaproponowanym przez Penelopę Brown i Stevena Levinsona, jak również teorii niegrzeczności (ang. impoliteness theory), spopularyzowanej przez Jonathana Culpepera i Dereka Bousfielda.
  • Item
    Reinterpretacja „nadczłowieczego” potencjału w Renesansie: jednostki o wyjątkowo silnej ambicji (ang. „overreachers”) w dramatach Marlowe’a i Szekspira w świetle filozofii Nietzschego
    (2014-05-23) Burzyńska, Katarzyna; Fabiszak, Jacek. Promotor
    Głównym celem niniejszej pracy doktorskiej jest analiza wybranych bohaterów dramatów Williama Szekspira i Krzysztofa Marlowe’a w świetle kluczowych koncepcji filozofii Fryderyka Nietzschego. Analizowane postaci, określane w języku angielskim jako „overreachers”, charakteryzują się wyjątkowo silną ambicją i niejednokrotnie bezkompromisowo dążą do władzy i panowania. Niezłomni i ambitni bohaterowie dramatyczni dzieł Szekspira i Marlowe’a mają wiele cech wspólnych z nietzscheańskim nadczłowiekiem charakteryzującymi się silnym napięciem woli mocy. Ta analogia staje się punktem wyjścia do reinterpretacji „nadczłowieczego” potencjału w angielskim dramacie renesansowym, a także przyczynkiem do ogólniejszej refleksji na temat tożsamości człowieka renesansu. Zatem wykorzystanie potencjału filozoficznego nietzscheanizmu służy zarówno próbie odczytania na nowo pojęcia jednostkowości człowieka renesansu, jak również praktycznemu wykorzystaniu refleksji niemieckiego filozofa w interpretacji literackiej. Praca składa się z pięciu rozdziałów, z których dwa pierwsze są rozdziałami teoretycznymi, a trzy kolejne analitycznymi. Rozdział pierwszy stanowi wypracowanie bazy metodologicznej. W rozdziale drugim zostaje przedstawiony kontekst kulturowo-historyczny epoki. Rozdział trzeci jest poświęcony bohaterom Marlowe’a – Tamerlanowi („Tamerlan Wielki”) i Barabaszowi („Żyd z Malty”). W czwartym rozdziale zanalizowano bohaterów szekspirowskich – Brutusa („Juliusz Cezar”), Makbeta („Makbet”) i Edmunda („Król Lear”), a w rozdziale piątym podjęto próbę zanalizowania postaci kobiecych.