Browsing by Author "Fabrowska, Joanna"

Now showing 1 - 3 of 3
  • Item
    Biomasa alg słodkowodnych surowcem dla przemysłu i rolnictwa
    (2013) Schroeder, Grzegorz; Messyasz, Beata; Łęska, Bogusława; Fabrowska, Joanna; Pikosz, Marta; Rybak, Andrzej
    Wykorzystując doniesienia literaturowe oraz wyniki badań własnych, przedstawiono występowanie, budowę chemiczną i morfologiczną alg słodkowodnych występujących także na terenie Polski oraz zastosowanie ich biomasy jako cennego surowca dla różnych gałęzi przemysłu i rolnictwa. Z powodu braku w Polsce systemu wykorzystywania biomasy alg do celów przemysłowych i rolniczych, zagospodarowanie tych surowców powstających na dużą skalę w zbiornikach wodnych stanowi duże wyzwanie i jest istotnym elementem gospodarki zrównoważonego rozwoju.
  • Item
    Metody izolacji i analiza związków bioaktywnych z wybranych gatunków zielenic słodkowodnych
    (2017) Fabrowska, Joanna; Łęska, Bogusława. Promotor
    Celem pracy doktorskiej była izolacja, analiza jakościowa i ilościowa związków biologicznie czynnych zawartych w glonach słodkowodnych, jak również określenie właściwości antyoksydacyjnych oraz kosmetycznych otrzymanych z nich ekstraktów. Punktem wyjścia do zapoczątkowania eksperymentów zrealizowanych w ramach pracy doktorskiej był zarówno brak wyników badań nad składem chemicznym słodkowodnych zielenic, jak i zagospodarowania tych naturalnych surowców. Obiektem analiz były trzy gatunki słodkowodnych makrozielenic: Cladophora glomerata, Ulva flexuosa i Chara fragilis. Najistotniejszym etapem badań było opracowanie skutecznych i wydajnych metod ekstrakcji substancji bioaktywnych z glonów. Następnie wykonano oznaczenia związków biologicznie czynnych zawartych w biomasie glonów, z uwzględnieniem analizy jakościowej i ilościowej. Wyniki przeprowadzonych analiz wskazują na bogaty skład substancji czynnych w badanych zielenicach, zidentyfikowano: kwasy tłuszczowe, karotenoidy, siarczanowe polisacharydy i polifenole. Wykazano również, że ekstrakty z makroglonów słodkowodnych mogą stanowić nowy surowiec dla przemysłu kosmetycznego. Wskazują na to wyniki analizy in vitro właściwości antyoksydacyjnych, a także badań in vivo preparatów kosmetycznych z dodatkiem wybranych ekstraktów. Podsumowując, badania przeprowadzone w ramach pracy doktorskiej mogą pozwolić na wypromowanie nowych, naturalnych surowców, które można w przyszłości wykorzystać jako składniki kosmetyków.
  • Item
    Wydajność asymilacji azotu na przykładzie wybranych gatunków roślin wodnych
    (2012) Rybak, Andrzej; Messyasz, Beata; Łęska, Bogusława; Pikosz, Marta; Fabrowska, Joanna
    Organizmy autotroficzne żyjące w ekosystemach wodnych, czerpią azot nieorganiczny z azotanów, azotynów i amoniaku. Związki te dostają się do zbiorników wodnych wraz ze spływem powierzchniowym, opadami oraz wodami gruntowymi. Wszystkie formy związków azotu ulegają licznym przemianom biochemicznym zachodzącym w słupie wody. Mowa tu głównie o amonifikacji, nitryfikacji oraz denitryfikacji częściowej i całkowitej. Jako, że z tymi przemianami wiąże się także zmiana stopnia utlenienia, zajście powyższych reakcji w głównej mierze zależy od stężenia tlenu w wodzie (Lampert i Sommer 2001). Glony z rodzaju błonica (Ulva) i gałęzatka (Cladophora) większą część swojego cyklu życiowego spędzają blisko powierzchni wody, gdzie przeprowadzają fotosyntezę i intensywnie się namnażają. Wiąże się również z wysokim zapotrzebowaniem na biogeny oraz z silną konkurencją o inne zasoby (jak np. światło) z innymi roślinami wodnymi. Obok węgla, wodoru i tlenu glony i rośliny wodne wymagają do wzrostu i swojego rozwoju dodatkowych elementów (między innymi N, P i mikroelementy). Większość z tych składników jest zwykle obecna w ekosystemie wodnym w odpowiednich ilościach w stosunku do potrzeb organizmów fotosyntetyzujących i nie należy od czynników limitujących wzrost. Jednak zawartości nieorganicznych form azotu i fosforu mogą być na tyle niskie, że powodują limitację wzrostu makroglonów w wodach powierzchniowych. Asymilacja pierwiastków biogennych (N, P) z wody zachodzi dzięki specjalnym, energo-zależnym i powiązanych z błoną komórkową systemom permeazy, których funkcją jest zapewnienie podwyższonego, wewnątrzkomórkowego stężenia tych jonów jako substratów do dalszych szlaków i procesów enzymatycznych (Gumiński 1990).