Browsing by Author "Gmys, Marcin. Promotor"
Now showing 1 - 4 of 4
Results Per Page
Sort Options
Item Gatunki hybrydyczne w polskiej twórczości operowej drugiej połowy XX wieku(2015-06-23) Derkowska, Aneta; Gmys, Marcin. PromotorPrzedmiotem dysertacji są operowe gatunki hybrydyczne, stanowiące rezultat przemieszania konstytutywnych cech różnych gatunków muzycznych. W pierwszym rozdziale przedstawiono kategorię hybryd gatunkowych w ujęciu teoretycznym. Próbowano zdefiniować pojęcia: opery, oratorium, kantaty, baletu, pantomimy i dramatu, czyli gatunków tworzących hybrydy gatunkowe. Następnie zdefiniowano hybrydy w postaci: opery-oratorium, opery-baletu, opery-pantomimy itp. W drugim rozdziale opisano metodę aktancyjną Algirdasa Juliena Greimasa. Przedstawiona konstrukcja teoretyczna została zaaplikowana do rozdziału trzeciego, stanowiącego analizę wybranych hybryd operowych wykształconych w twórczości kompozytorów polskich drugiej połowy XX wieku. Analizie poddane zostały następujące kompozycje: Raj utracony Krzysztofa Pendereckiego, Misterium Heloizy oraz Julia i Romeo Bernadetty Matuszczak, Danton czyli kilka obrazów z dziejów Wielkiej Rewolucji Francuskiej Zbigniewa Bargielskiego, Matka czarnoskrzydłych snów Hanny Kulenty, Ajelet córka Jeftego Augustyna Blocha oraz Jutro Tadeusza Bairda. Podsumowanie dotyczy interpretacji analiz zawartych w rozdziale trzecim. W zakończeniu dokonano analizy Qudsji Zaher Pawła Szymańskiego. Podstawowym celem badawczym była próba prześledzenia rozwoju gatunku operowego w Polsce po II wojnie światowej, widzianego z perspektywy syntez gatunkowych.Item Henryk Opieński (1870-1942) – życie i twórczość. Studium monograficzne na podstawie materiałów źródłowych z archiwów szwajcarskich(2019) Cywińska-Rusinek, Joanna; Gmys, Marcin. PromotorCelem rozprawy było zaprezentowanie postaci Henryka Opieńskoego w świetle nieznanych dotąd materiałów zdeponowanych w archiwach na terenie Szwajcarii – w Bazylei, Fryburgu oraz Lozannie. Rozprawa składa się z 2 części poprzedzonych wstępem. W pierwszej części umieściłam biografię artysty oraz jego działalność jako skrzypka, muzykologa, dyrygenta i organizatora. Udało mi się odtworzyć historię edukacji Opieńskiego, a częściowo również program wykonywany podczas koncertów. Kolejnym punktem pracy było ukazanie jego działalności muzykologicznej. Druga część rozprawy dotyczy w całości dorobku kompozytorskiego artysty. Na początku przedstawiłam uzupełniony spis utworów muzyka, wykaz kompozycji wydanych oraz rękopisów zachowanych na terenie Szwajcarii. Kolejnym etapem była systematyzacja dorobku oraz wyodrębnienie trzech okresów twórczych. W dalszej części pracy opisałam każdy z tych etapów. Wczesny – do roku 1900 – to czas, kiedy powstawały pieśni solowe oraz miniatury instrumentalne. Kolejny, drugi okres twórczości – do roku 1925 – nazwałam okresem dojrzałym. Jest to bez wątpienia najbardziej wartościowy czas w karierze kompozytorskiej artysty. Powstały tu przede wszystkim opery i poematy symfoniczne oraz wybitne dzieła chóralno-instrumentalne. Ostatni etap twórczości – od 1926 r. – wyróżnia największa ilość dzieł wydanych. Każdy z prezentowanych okresów twórczych został opatrzony podsumowaniem. Pracę zamyka zakończenie, w którym dokonałam krótkiego podsumowania treści zawartych w rozprawie oraz zaproponowałam dalsze kierunki badań nad spuścizną Henryka Opieńskiego.Item Solowe utwory wokalne Mozarta jako dzieła dedykowane(2017) Winiszewska, Hanna; Gmys, Marcin. PromotorMimo znakomitej recepcji dzieł Wolfganga Amadeusza Mozarta i wielu dzieł naukowych poświęconych jego twórczości, solowe utwory wokalne, które uważane są za marginalne, uważane są za niezbyt ciekawy przedmiot badań muzykologicznych. Grupa utworów wspomnianych w tytule składa się z dwóch zasadniczych typów utworów – pierwsza pojawia się we współczesnym piśmiennictwie jako „aria koncertowe”, druga zawiera drobne utwory wokalne opisane jako pieśni. Fenomenem analizowanej grupy utworów jest jej użytkowy charakter, który ewokuje zespół pewnych cech stylistycznych. Zawsze jednak w tym przypadku Mozart tworzył muzykę, mając na uwadze konkretnego wykonawcę. Dlatego celem tej pracy jest uzupełnienie luki w dawnym i współczesnym piśmiennictwie poświęconemu Mozartowi. Elementem, który spaja omawiane działa jest rola kompozytora – dopasowanie dzieł do możliwości wykonawcy, co było niezwykle ważne dla jakości przyszłych wykonań. Pierwszy rozdział poświęcony jest kontekstowi genologicznemu omawianych utworów. Drugi przedstawia specyfikę dedykacji w literaturze i w muzyce. Trzeci zawiera charakterystykę pieśni i arii Mozarta. Czwarty to omówienie problematyki profilu wokalnego. Ostatni rozdział zawiera przykładowe rekonstrukcje kilku profilów wokalnych śpiewaków Mozarta.Item „Słuchane na ostro”. Andrzej Chłopecki jako muzykolog, krytyk, radiowiec i promotor nowej muzyki(2020) Nowicka-Ciecierska, Magdalena; Gmys, Marcin. PromotorAndrzej Chłopecki (1950–2012) był pierwszoplanową postacią polskiej krytyki muzycznej ostatnich kilku dekad. Jego recenzje i felietony wyznaczyły kształt polskiej krytyki muzycznej, sytuując go w gronie jej najwybitniejszych przedstawicieli, takich jak Stefan Kisielewski, Zygmunt Mycielski, Jan Weber czy Bohdan Pociej. Działalność Chłopeckiego obejmowała, obok szeroko rozumianej krytyki muzycznej, przede wszystkim prowadzenie autorskich audycji w Programie 2 Polskiego Radia, ale także pracę naukową i dydaktykę akademicką oraz członkostwo w radzie programowej festiwalu „Warszawska Jesień” oraz w wielu innych organizacjach muzycznych. Chłopecki podejmował także aktywne działania w zakresie promowania twórczości polskiej w kraju i poza jego granicami, tym samym przyczyniając się do powstania wielu ważnych utworów wpływających na obraz polskiej muzyki współczesnej i ich prezentacje o zasięgu międzynarodowym. Niniejsza praca jest pierwszą monografią poświęconą postaci Andrzeja Chłopeckiego. Pierwsza część pracy prezentuje biografię twórczą Chłopeckiego w czterech obszarach: jako muzykologa, krytyka, radiowca i promotora nowej muzyki. Druga, najbardziej rozbudowana część rozprawy, dotyczy jego twórczości jako krytyka i muzykologa. Publicystyka została potraktowana jako najbardziej twórczy obszar działalności Chłopeckiego jako krytyka, dlatego omówieniu podlega zarówno tematyka tej grupy tekstów podzielona na zagadnienia, takie jak funkcjonowanie muzyki w obiegu publicznym, jej historia i estetyka, kicz, krytyka muzyczna, jak i ich ukształtowanie językowe, a poprzedza ją rozdział dotyczący felietonu jako gatunku oraz felietonu muzycznego. W części poświęconej twórczości Chłopeckiego jako muzykologa omówione zostały jego eseje poświęcone problemom estetyki muzyki współczesnej, które poprzedza wprowadzenie do problematyki narracji historycznej dotyczącej muzyki XX wieku, a także jego praca doktorska o życiu i twórczości Albana Berga. Opracowanie takiego zagadnienia wymagało zastosowania interdyscyplinarnych metod badawczych. Ze względu na koncentrację na wybranych aspektach życia Chłopeckiego, to jest jego działalności zawodowej, pierwszą część pracy zaliczyć można do biografii tematycznej. Drugą część rozprawy cechuje pluralizm metod – analiza retoryczna tekstów krytyka jest typowa dla prac polonistycznych, ich interpretacja natomiast wymusiła sięgnięcie do różnych propozycji metodologicznych właściwych krytycznej analizie dyskursu sytuującego się pomiędzy historią, estetyką i socjologią muzyki.