Browsing by Author "Grzegorczyk, Anna. Promotor"
Now showing 1 - 5 of 5
Results Per Page
Sort Options
Item Kształtowanie wizerunku polskich uczelni wyższych w Europejskiej Przestrzeni Edukacyjnej(2010-05-28T12:41:35Z) Woch-Juchacz, Agnieszka; Grzegorczyk, Anna. PromotorPunktem wyjścia w dysertacji jest zwrócenie uwagi na zależności, które wskazują na istotną rolę kształtowania wizerunku szkolnictwa wyższego w społeczeństwie oraz zaprezentowanie nowego spojrzenia na rolę i funkcję uniwersytetu we współczesnej rzeczywistości społeczno-kulturowej. Wydaje się, to konieczne zwłaszcza w kontekście Deklaracji Bolońskiej podpisanej w 1999 roku, która zapoczątkowała proces istotnych zmian w systemach edukacji wielu krajów. Proces ten nazywany Procesem Bolońskim, zmierza do utworzenia do 2020 roku Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego.W rozprawie istotne jest zwrócenie uwagi na funkcje wizerunku szkolnictwa wyższego w kulturowym projekcie ponowoczesności, a także podkreślenie aksjologicznej roli nauki. Zagadnieniem kluczowym pracy stała się ocena bieżącej sytuacji w szkolnictwie wyższym w odniesieniu do Procesu Bolońskiego, przy uwzględnieniu wysuwającego się na plan pierwszy postulatu jakości kształcenia oraz stosowanych standardów nauczania. W tym celu założono przeprowadzenie badania, które ma być pomocne w znalezieniu odpowiedzi, między innymi, na następujące pytania wynikające z głównego problemu badawczego; jaki jest stopień ważności wizerunku i jego funkcji w odniesieniu do uczelni wyższych, wskazanie na istotę jego tradycji, symboli i marki. Jak wygląda współczesne komunikowanie w kulturze multimedialnej i jakie działania w tym kontekście powinna prowadzić uczelnia wyższa? Jaki jest wizerunek uczelni wyższych w Polsce? Jak wygląda zależność pomiędzy ideą uniwersytetu a szkolnictwem zawodowym?Item Narracyjne i antynarracyjne modele egzystencji w naukach humanistycznych i praktyce literackiej(2013-11-08) Jakubowski, Piotr; Grzegorczyk, Anna. PromotorCelem pracy jest konstruktywna krytyka filozoficznych koncepcji tożsamości narracyjnej (A. MacIntyre, Ch. Taylor, P. Ricoeur), uznających narrację za model egzystencji. Przyjmuję założenie, że dyscypliny, które zaadaptowały z literaturoznawstwa kategorię narracji, ujmują ją jako strukturę koherentną, kauzalną i sensowną. Tego typu narracja destruowana była jednak przez literaturę modernistyczną, awangardową, postmodernistyczną czy poholokaustową. Stąd podstawowym punktem krytyki jest zestawienie postulatów narracyjnych filozofii tożsamości z dziełami literatury, które problematyzują taką wizję egzystencji (lekturze poddane zostały powieści m.in. J. Bartha, M. Kundery, P. Rotha, J.M. Coetzeego). Ponadto omówione zostały przykłady wprost formułowanej krytyki teorii narracyjnych (P. Bourdieu, G. Strawson, P. Lamarque, R. Kearney i in.). Narracji, jako kulturowej fikcji porządkującej egzystencję, zarzucam: 1) prymat aspektu działaniowego nad doświadczeniowym, 2) idealistyczną racjonalność w sytuacji odpowiedzialnego wyboru, oraz 3) paradoks identyfikacji (pozytywne waloryzowanie egzystencjalnego znaczenia literatury, przy jednoczesnej wzgardzie dla sytuacji, w której projekt tożsamościowy stanowi transpozycję literackiego wzorca). Proponowana w konkluzji tożsamość literacka (i antynarracyjna), uwzględnić może egzystencjalne substraty doświadczenia, niepewności i autentyczności.Item Problem reprezentacji w semiotycznym ujęciu kultury wizualnej(2015-09-24) Machtyl, Katarzyna; Grzegorczyk, Anna. PromotorTematyka rozprawy obejmuje związki semiotyki z ontologią, które badać można w dwojaki sposób: eksponując zagadnienie ontologii znaku (wówczas problemem staje się ontologiczny status znaku wizualnego) bądź strategie „ontologizacji” semiotyki jako dyscypliny (czego konsekwencją jest konieczność rewizji wybranych stanowisk teoretycznych w ramach semiotyki i filozofii). Celem rozprawy jest możliwie szerokie omówienie aspektów przedstawienia ikonicznego w optyce semiotycznej. Za kryterium selekcji materiału i przeprowadzenia wywodu obrano status znacznego, znaczącego i ich wzajemnych relacji w ramach obrazu, w wyniku czego wyróżniono kolejno: 1/ relacje między tekstem a obrazem (rozdział I) – omówione zostają tu retoryki wizualne, strategie przezwyciężenia perspektywy lingwistycznej w semiologicznym namyśle nad obrazem, a także kwestie odczuwania obrazu; 2/ znaczone obecne w znaczącym (rozdział II), gdzie podejmuje się problematykę symbolu i desymbolizacji; 3/ znaczone bezpośrednio powiązane ze znaczącym (rozdział III), gdzie wyeksponowana zostaje bezpośredniość i połączenie rejestru znaczącego i znaczonego w ramach przedstawienia obrazowego; 4/ znaczące zdematerializowane, gdzie omówiony zostaje problem obrazu cyfrowego jako takiego, aa także przejście od analogowości ku digitalności; 5/ znaczone w optyce ontologicznej i metafizycznej (rozdział V), gdzie zatrzymano się nad metafizycznym „zapleczem” semiotyki, omówiono wybrane aspekty semiotyki Ch. S. Peirce’a i projekt realizmu spekulatywnego oraz humanistyki zorientowanej ontycznie.Item Religijno-filozoficzne konteksty narracji apokryficznych w kulturze współczesnej(2010-10-07T11:55:21Z) Jankowska, Małgorzata; Grzegorczyk, Anna. PromotorDysertacja stanowi analizę literackich i filozoficznych narracji apokryficznych. Bazę materiałową stanowią dwie powieści – Ostatnie kuszenie Chrystusa Nikosa Kazantzakisa i Ewangelia według Jezusa Chrystusa José Saramago oraz „apokryfy” Leszka Kołakowskiego i Andrzeja Grzegorczyka. Punktem wyjścia dla rozważań jest próba zdefiniowania pojęcia „narracji apokryficznych”, oparta na relacji zależności między tradycyjnym apokryfem a narracją rozumianą literaturoznawczo i filozoficznie. Badanie roli, jaką wspomniane narracje apokryficzne odgrywają w kulturze współczesnej bazuje na rozpoznaniu religijnych i filozoficznych kontekstów ich powstawania (sekularyzacja, konflikt rozumu i wiary, kryzys metafizyki, upadek wielkich narracji).Item Tożsamość członków wspólnot Żydów mesjańskich w perspektywie jednostkowej i zbiorowej(2011-06-09T07:15:44Z) Kościańczuk, Marcela; Grzegorczyk, Anna. PromotorPraca wskazuje na główne aspekty tożsamości członków wspólnot Żydów mesjańskich, żyjących w Polsce i Izraelu. Wspólnoty Żydów mesjańskich gromadzą członków uznających Jezusa jako Mesjasza oraz związanych z tradycją żydowską, osoby te mają pochodzenie żydowskie lub chrześcijańskie, w obu przestrzeniach kulturowych stanowią grupy mniejszościowe. Charakterystyka specyfiki tożsamościowej członków wspólnot obejmuje problemy ścierania się perspektyw etnicznych, religijnych, biograficznych, odnoszących się do pamięci zbiorowej. Ruch mesjański został przedstawiony na szerokim tle współczesnych prób redefinicji takich kategorii jak wspólnota religijna, indywidualizacja w religii, czy dialog międzykulturowy w spluralizowanym środowisku. Badana grupa ma charakter hybrydyczny i stanowi egzemplifikację nowego odczytania tradycji religijnej i etnicznej, przy uwzględnieniu ważnych zależności związanych z najnowszą historią, zarówno rodzin jak i wspólnot żydowskich.