Browsing by Author "Kubicki, Roman. Promotor"
Now showing 1 - 6 of 6
Results Per Page
Sort Options
Item Filozofia edukacji w poglądach Karola Wojtyły i Zygmunta Baumana(2010-05-26T11:44:52Z) Laskowska, Barbara; Kubicki, Roman. PromotorW doktoracie znajdują się założenia modernizmu I postmodernizmu. Autorka także analizuje poglądy Karola Wojtyły i Zygmunta Baumana dotyczące społeczeństwa, tożsamości i wielkich wartości: prawda, wolność i rodzina. Ostatni rozdział zawiera poglądy Zygmunta Baumana i Karola Wojtyły dotyczące edukacji.Item Globalizacja i płynna nowoczesność według Zygmunta Baumana w kontekście neoliberalizmu(2015-12-17) Stoll, Dariusz; Kubicki, Roman. PromotorPodstawowym celem pracy jest przedstawienie stanowiska Zygmunta Baumana odnośnie globalizacji i płynnej nowoczesności w kontekście neoliberalizmu. Autor ten uważa, że globalizacja jest zjawiskiem samoistnym, kreującym fundamentalne zmiany społeczne, polityczne i gospodarcze; przy czym odnosi się do nich krytycznie - mówi o „globalizacji negatywnej”. Staram się pokazać, że globalizacja przyjmuje obecny kształt w wyniku wprowadzania w życie ideologii neoliberalnej. Porządek neoliberalny jest kreowany przez poszczególne państwa (z USA na czele) oraz określone instytucje międzynarodowe. Globalizacja, według Baumana, wyznacza pewien meta-poziom ludzkiego życia. Zmiany globalizacyjne wywierają z kolei wpływ na poziom codziennego życia, na „politykę życia”. Zmiany na poziomie polityki życia Bauman charakteryzuje jako płynną nowoczesność. W obliczu globalizacji problemem staje się władza polityczna i kulturalna. Ważną kwestią jest niezależność globalnych elit od ograniczonych terytorialnie jednostek władzy politycznej i kulturalnej. Jedną z przyczyn zbytniej płynności rzeczywistości społecznej jest nadmierna emancypacja. Istnieje wiele zagrożeń dla wolności człowieka, głównie ze strony systemów totalitarnych, jednak i wolność niesie ze sobą niebezpieczeństwa. Bauman poddaje analizie takie zjawiska w społeczeństwie współczesnym jak: emancypacja, kultura indywidualizmu, czas i przestrzeń, upłynnienie pracy. Zasadniczo, według niego, upłynnieniu uległy wszelkie związki międzyludzkie.Item Kultura poznania siebie. Upadek czy rozwój?(2012-06-19T11:04:50Z) Wawrzyniak, Szymon; Kubicki, Roman. PromotorSpośród wielu rad dotyczących życia przekazanych nam w spadku przez tradycję, szczególnie doniosłe miejsce przypada w udziale zachęcie do poznania samego siebie. Napisana przeze mnie praca zrodziła się z pytania o losy idei „poznaj samego siebie” w dzisiejszym świecie. Biorąc pod uwagę współczesną rzeczywistość, rzeczywistość która niezwykle często jawi się „zanurzonemu” w niej człowiekowi jako nieprzejrzysta, skomplikowana, pełna ryzyka i zagrożeń, wydawać by się mogło, że słowa wyroczni w Delfach zyskują szczególną aktualność. Lecz oto nie brakuje dziś głosów upatrujących w samopoznaniu raczej problemu niż jego rozwiązania; coraz częściej słyszymy również, że czas maksymy delfickiej dobiegł już końca. Jak odnieść się do niniejszych tez? Czy faktycznie jest tak, że epoka, w której człowiek uczył się myśleć o sobie w kategoriach „bytu do odkrycia” należy już do przeszłości? Jeśli tak, to co koniec ten miałby oznaczać, czy należy się z niego cieszyć, czy też powinniśmy go opłakiwać? Czy powinniśmy się z nim pogodzić, czy też dążyć do przywrócenia ideałowi delfickiemu jego dawnej świetności? A może te jakże często dziś wygłaszane tezy są zwyczajnie przedwczesne, a to, co ich autorom jawi się końcem, widzieć należy raczej jako przekształcenie, zmianę w obrębie istniejącej tradycji? Na pytania te nie udzielam odpowiedzi wprost, ale zwracam się ku historii tego zagadnienia w kulturze europejskiej. Jak argumentuję, poprzez przemyślenie interesującego nas tematu w jego historycznych odsłonach (antyk, kultura chrześcijańska, świat nowożytny) uzyskujemy pełniejszy wgląd w naszą obecną sytuację.Item Pomiędzy Erosem i Agape. Naturalistyczno-kulturowe konteksty ponowoczesnych relacji partnerskich(2014-06-27) Piechowiak, Mirosław; Kubicki, Roman. PromotorJednym z podstawowych założeń omawianej dysertacji była próba zwrócenia uwagi na problematykę relacji międzyludzkich, a w szczególności na szeroko pojęte konteksty miłości uobecnianej w relacjach partnerskie w ponowoczesnym świecie, zdeformowanym poprzez konsumpcyjne rynki społeczeństwa kapitalistycznego. Żywiąc przekonanie, że zasadniczą modalnością, w której może współcześnie urzeczywistniać się miłość jest atmosfera konsumpcji wypełniona precyzyjnie skonfigurowanymi systemami rozbudzania rozmaitych pożądań zmysłowych, zauważam, że miłość staje się dziś nie tyle fenomenem konstytutywnym relacji partnerskiej, ile obiektem pożądania poszczególnej, silnie dziś wyemancypowanej, jednostki. Miłość obecna w reklamach asystuje przekazom, że oto wszystkim dany jest sukces zawodowy, pozwalający nabywać wszelkie dobra materialne, który należy kojarzyć z sukcesem w miłości. Pomimo „niezrozumienia” przez ponowoczesność głębszych emocji, zakładam, że człowiek ponowoczesny nie jest/nie musi być skazany na deficyt uczuć. Miłość partnerską zatem postrzegam jako fenomen, współcześnie osiągalny, konstruowany u podstaw na gruncie seksualnych strategii uwodzenia, zmysłowego pożądania (dowartościowania zmysłowej cielesności, np. w filozofii Ludwiga Feuerbacha); kontynuowany w pragnieniu bycia „dla”, przejawiającym się w samopoświęceniu i niesymetrycznej odpowiedzialności za Innego.Item Sztuka środowiskowa jako postmodernistyczna odpowiedź na tradycję sztuki krajobrazu(2011-03-09T10:45:18Z) Ługowska, Agnieszka; Kubicki, Roman. PromotorNiniejsza praca analizuje ewolucję sztuki pejzażowej w sztuce europejskiej i amerykańskiej, eksponując transformacje kilku zasadniczych kwestii konceptualnych i formalnych niezbędnych do jej rozwoju. Przedstawiony problem analizowany jest w szerszej perspektywie teoretycznej, uwzględniającej historyczne, społeczne i przede wszystkim filozoficzne tło zachodzących przemian. Praca ukazuje proces rozluźnienia i ostatecznie zerwania związków sztuki prezentującej naturę z tradycją mimetyczną, którego kulminacją było powstanie sztuki środowiskowej. Sztuka ta, zrywając z tradycją artystycznego i estetycznego przedstawienia natury, sama zaczyna rozgrywać się w naturze, coraz częściej rozumianej nie jako świat przyrodniczy, lecz jako najbliższe, wysoce zurbanizowane środowisko. Sztuka taka prowadzi do zmiany rozumienia zasadniczych komponentów sytuacji artystycznej, między innymi dokładniej przeanalizowanej roli artysty. Badane zagadnienie przedstawiono w perspektywie zmian zachodzących między sztuką modernistyczną i postmodernistyczną, oraz zmieniającym się statusem estetyki, która rekompensując utratę piękna sztuki, koncentruje się na teoriach skoncentrowanych na komunikacyjnych, poznawczych aspektach, wchodzi w dziedzinę kultury i odwołując się do kategorii doświadczenia, powraca do swego pierwotnego znaczenia i rozumiana jest także jako dziedzina poznania zmysłowego.Item Widmontologia jako teoria filozoficzna i praktyka artystyczna ponowoczesności(2014-09-19) Marzec, Andrzej; Kubicki, Roman. PromotorPraca doktorska skupia się na zagadnieniu słabych ontologii i ma za zadanie ujawnić pracę żałoby zachodniej metafizyki, opierając się na „słabej myśl” Gianniego Vattimo oraz widmontologii Jacquesa Derridy. Jej głownym celem jest poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: czy możemy postrzegać słabe ontologie jako pracę żałoby po upadku zachodnich metafizycznych systemów. Autor stara się przedstawić w jaki sposób derridiańska widmontologia może zostać wykorzystana jako praktyczne narzędzie służące do opisu współczesnej kultury oraz przemian społecznych. Pojawienie się słabych ontologii niewątpliwie wskazują na trudność w ostatecznym rozstaniu się z metafizyką obecności. Oczekiwany koniec nowoczesności i jego niesamowity (Unheimlich) status widma, nawiedzającego czasy ponowoczesne, pozwala na zinterpretowanie słabej myśli w kategoriach utraty i niedokończonej pracy żałoby.