Browsing by Author "Kurkiewicz, Anna"
Now showing 1 - 2 of 2
Results Per Page
Sort Options
Item Pamięć o przeszłości a konstruowanie bezpieczeństwa w planie teraźniejszym i przyszłym(Wydawnictwo Naukowe WNPiD UAM w Poznaniu, 2015) Kurkiewicz, AnnaKonstruowanie konstytutywnych, bazowych struktur tożsamości jednostki, jak i całych społeczeństw dokonuje się na linii ciągłej doświadczenia. Ciągłość doświadczenia, a w konsekwencji trwałość fundamentu tożsamościowej konstrukcji warunkowane są pamięcią. Pamięć jednostki w horyzoncie czasowym danego jej życia, jak i pamięć pokoleń to utrwalane i przekazywane zapisy „rzeczy minionych” i ich interpretacje. To pamięć (rysując horyzont przeszłości i uwidaczniając go w planie teraźniejszym i przyszłym) staje się otwartą możliwości namysłu nad „minionym” i jego nieustannej weryfikacji. Zdolność do pogłębionej refleksji, sięganie w głąb historii staje się zarazem możliwością budowy względnie bezpiecznej rzeczywistości, coraz to lepszego rozumienia siebie i otaczającego świata, rozumienia spotykanego wewnątrz świata drugiego człowieka, innego. Odcięcie horyzontu pamięci, jak i budowanego nad nim pogłębionego rozumienia prowadzić może do przekształcenia horyzontu spotkania innego w horyzont wrogości, wzajemnych uprzedzeń, agresji. Wskazanie zatem na pamięć przeszłego (jako istotny element konstytutywny tożsamości jednostki, jak i całych zbiorowości) stanowi próbę odwrócenia zarysowanego wektora ciążenia od innego w stronę obcego, a dalej wrogiego w kierunku innego jako wyzwania do budowania dialogu, a tym samym tworzenia bezpieczniej przestrzeni życia.Item Prawda - istina w horyzoncie anthropos w myśli rosyjskiego renesansu religijno-filozoficznego(2010-11-03T12:27:54Z) Kurkiewicz, Anna; Jeliński, Edward. PromotorPrezentowana praca stanowi próbę uchwycenia dwóch kategorii występujących w języku rosyjskim, a szczególniej obecnych w rosyjskiej myśli filozoficznej, którym odpowiada w języku polskim jedno słowo „prawda”. Z jednej strony jest to termin istina (истина). Istina ujmowana jest jako prawda wyższa, obiektywna, absolutna, niepodważalna, wieczna. Z drugiej strony jest to rosyjski termin prawda (правда), rozumiany jako prawda niższa, subiektywna, względna, podważalna, ludzka. Wynika stąd swoista dialektyka przecinania się pól znaczeniowych obu pojęć (prawda jako prawda ludzka, prawda o człowieku, stanowi zarazem warunek osiągania prawdy-istiny), której kierunek osadzony zostaje w prezentowanej myśli w triadycznym planie: od pierwotnej jedności na gruncie prawdy, poprzez dramat rozdziału, ku ponownemu jej wracaniu w idei bogoczłowieczeństwa. Praca dzieli się na części i na rozdziały. Części zatytułowane: „PIERWOTNA ONTYCZNA JEDNOŚĆ”, „ROZPĘKNIĘCIE W BYCIE” oraz „JEDNOŚĆ WRÓCONA” odzwierciedlają wyróżniony dialektyczny ruch. Rozdziały natomiast traktują kolejno o kategorii istina: źródłach etymologicznych oraz ontologizmie jako podłożu jej konceptualizacji, sposobie ujmowania i rozumienia pojęcia oraz relacji kategorii prawda-istina do kategorii prawda-sprawiedliwość. Kolejne rozdziały wskazują na właściwy rozumieniu i przenikaniu się warstw znaczeniowych obu pojęć „horyzont anthropos”, a także odniesienie do idei wszechjedności i poznania integralnego. W dalszej kolejności przywołane zostają przestrzenie ludzkiej egzystencji jak tragizm, wolność, miłość jako możliwe miejsca ujmowania i docierania do prawdy-istiny. Pracę zamyka omówienie koncepcji Sofii i bogoczłowieczeństwa.