Browsing by Author "Wiland, Bartosz. Promotor"
Now showing 1 - 1 of 1
Results Per Page
Sort Options
Item Twierdzące zaimki nieokreślone: analiza morfoskładniowa(2022) Dekier, Jakub; Wiland, Bartosz. PromotorNiniejsza rozprawa doktorska przedstawia morfoskładniową analizę twierdzących zaimków nieokreślonych (np. coś i ktoś). Według przedstawionej analizy afiksy używane do tworzenia trzech typów twierdzących zaimków nieokreślonych stanowią leksykalną realizację uniwersalnej hierarchii cech gramatycznych. Badanie porównawcze przeprowadzone dla potrzeb tej rozprawy pokazuje, że twierdzące zaimki nieokreślone mogą być podzielone na zaimki, które nie mają indywidualnego odniesienia (non-specific), zaimki, które mają konkretne indywidualne ale nieznane dla mówiącego odniesienie (specific unknown) i takie, których odniesienie jest znane mówiącemu (specific known). Te trzy rodzaje zaimków nieokreślonych mogą być fonologicznie wyrażone za pomocą jednej serii form (np. w języku polskim), dwóch (np. w języku gruzińskim) lub nawet trzech (np. w języku rosyjskim). Na podstawie tych obserwacji można argumentować, że istnieją trzy funkcjonalnie różne typy twierdzących afiksów nieokreślonych, pomiędzy którymi może występować synkretyzm (fonologiczna identyczność). Stwierdzone w badaniu porównawczym formy synkretyzmu afiksów nieokreślonych pozwalają na ustalenie ich paradygmatu. Kolejność form w tym paradygmacie ujawnia różne formy synkretyzmu z wyjątkiem wzoru ABA. Oznacza to, że twierdzące afiksy nieokreślone stanowią kolejną kategorię gramatyczną, która jest zgodna z generalizacją *ABA (Bobaljik 2007, 2012). Odkryte formy fonologicznej identyczność trzech typów twierdzących afiksów nieokreślonych, a także brak synkretyzmu typu ABA, wskazują na istnienie uniwersalnej składniowej hierarchii cech gramatycznych odpowiadającej tym afiksom. Zanalizowane typy afiksów nieokreślonych (non-specific, specific unknown i specific known) są formowane składniowo w konkretnej kolejności poprzez konstruowanie proponowanej hierarchii w sposób kumulatywny. W ten sposób strukturalnie mniejsze afiksy są składniowo zawarte w strukturze bardziej złożonych form, a każdy typ afiksu zawiera inną liczbę cech gramatycznych opartą na proponowanej hierarchii. Przedstawiona składniowa reprezentacja struktury twierdzących afiksów nieokreślonych pozwala nam na wyjaśnienie zaobserwowanych form synkretyzmu przy założeniach teorii składni znanej jako nanoskładnia (Starke 2009, 2011). Najważniejsze elementy tej teorii to Superset Principle, Elsewhere Principle i frazowa leksykalizacja struktury składniowej. Zaobserwowane formy synkretyzmu powstają, gdy jedna forma fonologiczna realizuje więcej niż jedną strukturę gramatyczną (Superset Principle). Struktury, które mogą być wyrażone za pomocą jednej formy fonologicznej, muszą jednocześnie odpowiadać przyległym elementom w paradygmacie (Elsewhere Principle), co wyklucza powstanie synkretyzmu typu ABA. W rozprawie argumentuję, że forma synkretyzmu widoczna w paradygmacie twierdzących afiksów nieokreślonych w danym języku zależy od liczby form fonologicznych, które leksykalizują zaproponowaną hierarchię cech gramatycznych.