Widmontologia jako teoria filozoficzna i praktyka artystyczna ponowoczesności

Abstract

Praca doktorska skupia się na zagadnieniu słabych ontologii i ma za zadanie ujawnić pracę żałoby zachodniej metafizyki, opierając się na „słabej myśl” Gianniego Vattimo oraz widmontologii Jacquesa Derridy. Jej głownym celem jest poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: czy możemy postrzegać słabe ontologie jako pracę żałoby po upadku zachodnich metafizycznych systemów. Autor stara się przedstawić w jaki sposób derridiańska widmontologia może zostać wykorzystana jako praktyczne narzędzie służące do opisu współczesnej kultury oraz przemian społecznych. Pojawienie się słabych ontologii niewątpliwie wskazują na trudność w ostatecznym rozstaniu się z metafizyką obecności. Oczekiwany koniec nowoczesności i jego niesamowity (Unheimlich) status widma, nawiedzającego czasy ponowoczesne, pozwala na zinterpretowanie słabej myśli w kategoriach utraty i niedokończonej pracy żałoby.

My doctoral thesis focuses on weak ontologies and tries to present the work of mourning of western metaphysics in Gianni Vattimo's pensiero debole and Jacques Derrida's hauntology. The main goal of my project is to give an answer to the question: may we consider phenomenon of weak ontologies as the work of mourning after the loss and the fall of western metaphysical systems? I try to present the ways of applying Derridian hauntology as practical tool describing contemporary cultural and social phenomena. The appearance of weak ontologies that capture metanarrations in western world, undoubtedly indicates on difficulty inside European thought in the final and definite breakaway from metaphysic of presence. Expected end of modernity and it’s uncanny (Unheimlich) status of specter, haunting postmodern times, allows to interpret weak thought in category of mourn and an attempt to accept the loss.