Ewolucja niemieckiej polityki bezpieczeństwa cybernetycznego w latach 2011–2024

Abstract

Celem artykułu jest ukazanie zakresu i procesu ewolucji niemieckiej polityki bezpieczeństwa cybernetycznego w kontekście zaleceń opracowywanych przez instytucje UE. Wykazano w nim, że odporność cyfrowa RFN jest osiągana poprzez skorelowane działania organów federalnych państwa i aktorów korzystających z systemów i sieci teleinformatycznych, zwłaszcza ze sfery biznesu, nauki i edukacji. W jej kreowaniu uwzględniane są zalecenia instytucji UE, które stanowią jeden z elementów prawnych i organizacyjnych pozwalających na stworzenie systemu zapewniającego określony poziom bezpieczeństwa cybernetycznego. Przyjmowane rozwiązania w pełni wpisują się w unijną strategię cyberbezpieczeństwa, co pozwala państwu niemieckiemu współkreować unijną politykę w tym zakresie. Dotyczy to zwłaszcza działań na rzecz wdrożenia dyrektywy NIS 2. Natomiast państwo niemieckie nie zamierza się angażować, a wręcz dąży do ograniczenia zakresu potencjalnych wspólnotowych przedsięwzięć ofensywnych o charakterze polityczno-militarnym, nawet jeżeli przyjąć one by miały charakter działań wyprzedzających.

The purpose of the article is to show the scope and process of evolution of Germany’s cybersecurity policy in the context of recommendations being developed by EU institutions. It shows that Germany’s digital resilience is achieved through the correlated actions of the state’s federal bodies and actors using ICT systems and networks, especially from the spheres of business, science and education. In its creation, the recommendations of EU institutions are taken into account, which are one of the legal and organizational elements that allow the creation of a system to ensure a certain level of cyber security. The solutions adopted are fully in line with the EU cyber security strategy, which allows the German state to co-create the EU policy in this area. This is especially true of the efforts to implement the NIS 2 Directive. In contrast, the German state does not intend to get involved, and in fact seeks to limit the scope of potential Community offensive ventures of a political-military nature, even if they were to be adopted as pre-emptive measures.