Głos kompozytorski i płeć w kulturze muzycznej siedemnastowiecznej Italii. Przykład Francesci Caccini

Abstract

Rozprawa jest pracą interdyscyplinarną: kulturoznawczo-muzykologiczną. Poświęcona jest kulturowemu badaniu muzyki wczesno-siedemnastowiecznych Włoch, w tym zwłaszcza twórczości śpiewaczki i kompozytorki Francesci Caccini. W ramach rozprawy wyodrębniony zostaje głos kompozytorski Caccini, będący - w ujęciu współczesnych voice studies - fenomenem sytuującym się na pograniczu głosu kompozytora, stylu kompozytora i jego warsztatu oraz kultury, na gruncie której ów głos się wykształcił. Źródłem dla owego wyodrębnienia są m.in. badania z zakresu voice studies (studia nad głosem), poglądy na temat głosu, relacji twórca – dzieło i obecności (a więc metafizyki obecności) rozwijane przez Jacques’a Derridę oraz kwestie związane z logocentryzmem. Zasadnicze dla rozprawy jest pytanie o to, czy głos kompozytorski ma płeć, a zatem czy będąc głosem kobiety (a zatem i jej muzyki) jest inny niż będąc głosem mężczyzny.

This thesis is interdisciplinary: it combines cultural studies and musicology. It is dedicated to the cultural research of the early 17th century Italian music, especially the life and works of a composer Francesca Caccini. The thesis emphasizes Caccini’s composerly voice, which is, according to the modern voice studies, a phenomenon within the framework of the composer’s voice, style, craft and culture in which it has been formed. The sources for the emphasis include research in the field of voice studies, views on voice, composer – composition relation (i.e. the metaphysics of presence) developed by Jascques Derrida, and logocentrism. Crucial in the thesis is the question whether the composer’s voice has gander; is it, being a voice of a woman (thus her music), different than the voice of man?