Filozofia hermeneutyczna Gadamer jako próba pojednania ontologii fundamentalnej Heideggera i transcendentalnej teorii kultury Cassirera
Loading...
Date
2010-09-20T06:44:40Z
Authors
Mergler, Agata
Advisor
Editor
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Title alternative
Gadamer’s Hermeneutic Philosophy as an Attempt to Reconcile Heidegger’s Fundamental Ontology with Cassirer’s Transcendental Theory of Culture
Abstract
Celem pracy jest pokazanie, jak różnica w interpretacji Kantowskiego pojęcia wyobraźni z „Krytyki czystego rozumu” przez Cassirera i Heideggera w Davos 1929 roku obrazuje różnicę między transcendentalną a hermeneutyczną filozofią; oraz pokazanie, jak Gadamer nie będąc nigdy częścią tej debaty, zajmuje pozycję pomiędzy dyskutantami – radykałem i modernistą. Debatę interpretuję, zgodnie z terminologią Rorty’ego z “Filozofii i zwierciadła natury”, jako przykład zderzenia dwóch dyskursów: normalnego (Cassirer) czyli filozofii epistemologicznej zdominowanej przez problem reprezentacji („zwierciadła”) i anormalnego (Heidegger) czyli rewolucyjnej filozofii hermeneutycznej, niezainteresowanej poznaniem i ahistoryczną prawdą, lecz skoncentrowanej na ich dekonstrukcji oraz na podtrzymywaniu konwersacji konstytuującej naszą kulturę. Choć Gadamer ma być przykładem budującego (czyli anormalnego) dyskursu filozoficznego według Rorty’ego, nie odrzuca on jednak dziedzictwa zachodniej metafizyki. Czy to oznacza, że Gadamer porzuca ‘prawdziwy’ dyskurs hermeneutyczny zbudowany na Heideggerowskim odkryciu radykalnej historyczności i rozumienia jako podstawowego określenia ludzkiej egzystencji, różnicy ontologicznej i konieczności destrukcji metafizyki? Część tych pojęć pozostaje w słowniku Gadamera, lecz nie podejmuje się granicznego myślenia skończoności człowieka, a podejmuje się ponownego przemyślenia tradycji metafizycznej jako demonstracji bycia w wielu językowych światach sensu. Ta filozofia nie jest żadną z dwóch linii myślowych, ponieważ może być nowym dyskursem normalnym.
In my dissertation I intend to show how the difference in interpretation of the Kantian concept of imagination from the “Critique of Pure Reason” by Cassirer and Heidegger in Davos 1929 represents the difference between transcendental/epistemological and hermeneutic philosophy, and how Gadamer, a Heidegger’s disciple, never being a part of the debate, is maintaining a position between the two (a modernist and a radical one) disputants. The debate is interpreted, in terms of Richard Rorty’s “Philosophy and the Mirror of Nature”, as an example of the clash of two discourses. Normal (Cassirer), is dominated by the problem of representation, namely epistemology; abnormal (Heidegger)- a revolutionary hermeneutic philosophy, no longer interested in knowledge and ahistorical truth, but concentrated on the deconstruction of it and on the ongoing conversation constituting our culture. Although according to Rorty Gadamer’s approach is a case of an edifying philosophy, Gadamer does not put aside the western metaphysical tradition. Does this mean that he abandons the ‘real’ hermeneutic discourse built on Heidegger’s discovery of the radical historicity of a man, understanding as main notion for human existence, ontological difference and the need of destruction of metaphysics? Gadamer leaves part of the vocabulary, but he does not think about the extreme experience of human finitude. Instead he tries to rethink metaphysics as a demonstration of the being in numerous linguistic worlds of meaning. Gadamer cannot be subsumed under two philosophical lines, since he might actually represent the new normal discourse.
In my dissertation I intend to show how the difference in interpretation of the Kantian concept of imagination from the “Critique of Pure Reason” by Cassirer and Heidegger in Davos 1929 represents the difference between transcendental/epistemological and hermeneutic philosophy, and how Gadamer, a Heidegger’s disciple, never being a part of the debate, is maintaining a position between the two (a modernist and a radical one) disputants. The debate is interpreted, in terms of Richard Rorty’s “Philosophy and the Mirror of Nature”, as an example of the clash of two discourses. Normal (Cassirer), is dominated by the problem of representation, namely epistemology; abnormal (Heidegger)- a revolutionary hermeneutic philosophy, no longer interested in knowledge and ahistorical truth, but concentrated on the deconstruction of it and on the ongoing conversation constituting our culture. Although according to Rorty Gadamer’s approach is a case of an edifying philosophy, Gadamer does not put aside the western metaphysical tradition. Does this mean that he abandons the ‘real’ hermeneutic discourse built on Heidegger’s discovery of the radical historicity of a man, understanding as main notion for human existence, ontological difference and the need of destruction of metaphysics? Gadamer leaves part of the vocabulary, but he does not think about the extreme experience of human finitude. Instead he tries to rethink metaphysics as a demonstration of the being in numerous linguistic worlds of meaning. Gadamer cannot be subsumed under two philosophical lines, since he might actually represent the new normal discourse.
Description
Wydział Nauk Społecznych: Instytut Filozofii
Sponsor
Keywords
Gadamer, Cassirer, Filozofia hermeneutyczna, Hermeneutic philosophy, Debata Cassirer-Heidegger, Cassirer-Heidegger Debate, Rozumienie, Understanding