Uznanie za zmarłego zaginionych uczestników wojen w aktach normatywnych Królestwa Prus i Drugiej Rzeszy Niemieckiej

Abstract

Tematem pracy są unormowania instytucji uznania za zmarłego w Królestwie Prus i Drugiej Rzeszy Niemieckiej w przypadkach zaginięcia na skutek działań wojennych. Pod względem czasowym obejmuje ona okres od wprowadzenia w Prusach w roku 1794 „Pruskiego Prawa Krajowego” (ALR) – aż do niemieckich regulacji, modyfikujących instytucję uznania za zmarłego, wydanych w okresie I wojny światowej. Praca przedstawia zatem ewolucję unormowań dotyczących zakończenia osobowości prawnej zaginionych żołnierzy od początku XIX wieku aż po I wojnę światową. Podejmuje ona próbę oceny, na ile skutecznie pruski (a po zjednoczeniu Rzeszy – niemiecki) prawodawca rozwiązał podstawowy problem, występujący podczas normowania instytucji uznania za zmarłego: tj. pogodzenie interesu osoby zaginionej z interesami podmiotów powiązanych z nią stosunkami rodzinnymi lub majątkowymi.

The subject of the research are the regulations of the institution death in absentia (presumption of death) in the case of missing at war in the Kingdom of Prussia and the German Empire. The research covers the period drom the introduction of the General state laws for the Prussian state in 1794, till the modified German regulations during World War I. The dissertation presents the evolution of the regulations concerning the completion of legal personality of the missing soldiers from the beginning of the 19th century to World War I. The author attempts to assess how succesfull the Prussian (then, after the unification of the Reich – German) legislator was in solving the basic problem: to reconcile the interests of a missing person with the interests of the people related to family or property relations with that person.